Από το blog του συγγραφέα Στέφανου Λίβου
http://stefivos.com/
———————————————
Η γλώσσα είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που έχουμε. Γι’ αυτό πρέπει να το χρησιμοποιούμε σωστά. Ο μόνος ασφαλής τρόπος για να το κάνουμε είναι να χρησιμοποιούμε τις κατάλληλες λέξεις στο κατάλληλο πλαίσιο.
Υπάρχουν πολλές λέξεις και πολλές παρομοιώσεις που έχουν διττή σημασία. Υπάρχουν όμως και άλλες που δεν έχουν. Για παράδειγμα, η παρομοίωση οποιουδήποτε με πίθηκο είναι ρατσιστική και αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Για όποιον θέλει να διαβάσει αναλυτικά γιατί, υπάρχει αυτό το εξαιρετικό κείμενο
http://theconversation.com/the-ape-insult-a-short-history-of-a-racist-idea-14808
Στην ίδια λογική, η παρομοίωση ανθρώπων με μύγες, κατσαρίδες και άλλα αντιπαθητικά έντομα είναι εξίσου ρατσιστική
http://www.theguardian.com/global-development/2015/apr/24/katie-hopkins-cockroach-migrants-denounced-united-nations-human-rights-commissioner
Ενώ λοιπόν στον υπόλοιπο κόσμο όλα αυτά είναι λυμένα, στην Ελλάδα ο Τάκης Θεοδωρόπουλος χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο ως “πιθηκόμορφο Κινέζο performer”, ο Ηλίας Μακρής παρομοιάζει τους πρόσφυγες ως μύγες και κατσαρίδες, και ο Δημήτρης Χατζόπουλος ως σκουπίδια. Και οι τρεις εργάζονται στην εφημερίδα “Καθημερινή”.
Σε μια εφημερίδα κάθε τι που βγαίνει έχει πάρει έγκριση και ο λόγος είναι απλός: η εφημερίδα επωμίζεται την ευθύνη των όσων τυπώνει.
Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν δύο πράγματα: 
1) κανείς στην Καθημερινή δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, τι είναι ρατσιστικό και τι πρέπει να αποφεύγεται,
2) γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά είναι σύμφωνοι με τους ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς.
Βλέπετε, είναι ένα θέμα η ελευθερία του τύπου και ένα άλλο θέμα ο ρατσιστικός λόγος. Όταν αυτά τα δύο συναντιούνται, αναγκαστικά το ένα θα επικρατήσει του άλλου. Το πότε επικρατεί τι είναι πολύ απλό:
Όταν ένα έντυπο στρέφει αρνητικούς χαρακτηρισμούς μόνο εναντίον μιας εξω-ομάδας, είναι ρατσιστικό.
Όταν στρέφει αρνητικούς χαρακτηρισμούς προς όλους, συμπεριλαμβανομένης και της ενδο-ομάδας, τότε είναι κάτι σαν το “Charlie Hebdo”.
Επειδή όμως η “Καθημερινή” “Charlie Hebdo” δεν είναι, και επειδή δεν θα χαρακτήριζε ποτέ ως πιθηκόμορφους, μύγες, κατσαρίδες ή σκουπίδια τους δικούς της συντάκτες, αναγνώστες ή άλλους Έλληνες λευκούς της μεσοαστικής τάξης, τότε μάλλον έχει αρχίσει να αποποινικοποιεί το ρατσισμό, βαφτίζοντάς τον “άποψη”.
Ο ρατσισμός όμως δεν είναι άποψη και πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε, γιατί ζούμε σε επικίνδυνες εποχές.
