Φυτεύω λουλούδια στις γλάστρες και τα απογεύματα τρώω γλυκό του κουταλιού. Γράφω κάπου κάπου κανένα ποίημα και διαβάζω τους Γάλλους μου συγγραφείς. Περπατώ στη γειτονιά και μιλώ με τις γριούλες που είχαν καιρό να με δουν –λένε.
Τις νύχτες κάθομαι στο μπαλκόνι και περιμένω κανένα αστέρι να πέσει. Και όταν δεν δω κανέναν διάττων αστέρα λέω πως δεν πιστεύω σε αυτά. Τα πρωινά ξυπνώ με κέφι και πίνω ένα λατρεμένο τσάι γιασεμιού που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια (με τα γιασεμιά στην γειτονιά της γιαγιάς μου).
Ναι, χωρίσαμε, το θυμάμαι. Πόνεσα και έκλαψα φρικτά, ναι το θυμάμαι….Μα η ζωή είναι πολύ όμορφη για να χαλά για έναν και μόνο άντρα. Η ζωή είναι πολύ πολύτιμη για να την εξουσιάζει μία και μόνο ψυχή. Η ζωή είναι θείο δώρο και είναι αμαρτία να την ξοδεύεις σε έναν έρωτα που σε πλήγωσε και σε εγκατέλειψε.
Ναι, χωρίσαμε.
Ναι, ήταν μεγάλος ο πόνος.
Μα αγόρι μου, ακόμα από τις γλάστρες μου ξεπηδούν οι γαρδένιες και ακόμα η κουζίνα μου έχει γλυκό του κουταλιού και ακόμα ο ήλιος λάμπει…..
Χάθηκες από την ζωή μου μα , ευτυχώς, δε χάθηκε η ζωή μου.
Ακόμα ζω και η ζωή, να το ξέρεις, είναι γλυκιά.
Χαιρετίσματα πολλά…..
(Μάιος 2007, Βεατρίκη Δάντη)
