Άτιτλο…των ημερών.

Του Χριστόφορου Λάρκου

Πηγα απο εκει, παω καθε γιορτη και οποτε θυμηθω, του παιρνω κατι για να φαει και λιγα χρηματα. Το ιδιο κανουν και αλλοι φιλοι και μερικοι γειτονες.
Το ρευμα του το πληρωνουν καποιοι φιλοι και το νερο το “εχει” απο ενα γειτονα. Ουτε κουβεντα για τηλεοραση ή ψυγειο.
Ο Χριστακης απο το Καρπασι, 1.55 υψος, 60 κιλα, 28 μεση και 40 size παπουτσιων, κοντα πια στα 58, “ποτιζε” το καλτεριμι εξω απο το τουρκοκυπριακο σπιτακι στα τουρτζικα της Λαρνακας οπου μενει απο το ’74.
Πριν από δύο χρονια του τοιχοκολλησαν απο τις Τουρκοκυπριακες Υπηρεσιες , να το εγκαταλειψει γιατι δεν ηταν δικαιουχος να μενει σε σπιτι τριών δωματιων!
“Φευκω εν τζιαι κοφτει με, αλλα τζεινος που να ρτει να γλεπει τα πουλια”, ειπε ο Χριστακης. Δεν μπορουσε να καταλαβει οτι η ειδοποιηση ηταν και για τα πουλια! Στο μυαλο του πουλια και ανθρωποι ανηκουν σε διαφορετικους κοσμους.

“Βρε εβρεξε ψες μπορει να ξαναβρεξει ηντα ραντιζεις τα πεζοδρομια;”
Ηξερα οτι οποτε το εκαμνε τουτο ειχε καποιο προβλημα και ηταν τροπος εκτονωσης ή και εμφυτο φενκ σουι.
“Εψοφησε αλλονα πουλι ρε Λαρκο.”

Ο Χριστακης που εμενε στο Τουρκοκυπριακο σπιτακι των τριών δωματιων απο το ’74, ηταν ορφανος απο πατερα, αγνοουμενος ο πατερας, πριν μερικους μηνες βρηκαν τα οστα του πατερα σε ομαδικο ταφο. Ο Χριστακης δεν δεκτηκε να παει στην κηδεια του.
“Εγιω εκαμα την κηδεια του που τζαιρο, μαζι με τα πουλια μου, τουτοι εν για να δεικτουν που θελουν να του καμουν κηδεια,εν παω” ειπε.

Η μητερα του Χριστακη εφυγε το 1983 με τον νεο συντροφο της για Αυστραλια Μελβουρνη και απο τοτε χαθηκε. Ο Χριστακης εμεινε, δεν ηθελε να αφησει τα πουλια του, ειπε.

Ο Χριστακης απο το ’74 “μαζευε” πουλια, περιστερια, σπουργιτια, ακομα και γλαρους αν εβρισκε καπου τραυματισμενα, και αγοραζε οποτε ειχε χρηματα τρυγονια ζαρτυλια και κορακια!
Ο Χριστακης ζουσε μαζι με τα πουλια. Σε ενα δωματιο αυτος και στο αλλο τα πουλια.
Στο τριτο δωματιο ειχε κορακια μαυρα και σαρκοφαγα.
Καθε μερα ο γειτονας χασαπης του εδινε κρεατακια απο κοκκαλα και ταιζε τα κορακια.
Ο Χριστακης δεν ειχε κρεβατι, αρνηθηκε επανειλημενα την προσφορα εμενα και αλλων φιλων για κρεβατι. Ξαπλωνει χαμω τυλιγμενος σε ενα παπλωμα, περιπου οπως και τα πουλια του.

“Ελα να σε παρω ενα γυρο με το αυτοκινητο ρε Χριστακη να δεις λιο κοσμο εν γιορτες” του ειπα.
“Εν να μεινω με τα πουλια μου ρε Λαρκο φοουμαι τα πλασματα αφου ξερεις το”.

Χρονια πολλα Χριστακη και σε ολους τους Χριστακηδες του κοσμου.
Εγω εν τα φοουμαι ρε Χριστακη τα πλασματα, αλλά πολλες φορες νεκατσιω τα που την μποχα της ψυχης τους.

Αφιερωμενο.