Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ
Σήμερα λέω να σχολιάσω μια διαφήμιση που προβάλλεται τώρα τελευταία με αφορμή την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κύπρο. Και καλά παρουσιάζει ένα άτομο με αναπηρία, ο οποίος κατεβαίνει άνετα από το κτίριο στο οποίο διαμένει, πάει μια βόλτα με ένα φίλο του (ο οποίος είναι πεζός) στη Λευκωσία και στο τέλος επιβιβάζεται σε ένα λεωφορείο το οποίο είναι εφοδιασμένο με μια ειδική πλατφόρμα για να μπορεί να επιβιβαστεί με το τροχοκάθισμα του. Το σποτάκι είναι όμορφα σκηνοθετημένο, με προσεγμένη μουσική και η φωνή του αφηγητή είναι ήρεμη και συμπονετική. Είναι ένα αριστούργημα για το πώς η τηλεόραση διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και αναπαύει τον τηλεθεατή στο να πιστεύει πως όλα πάνε καλά. Γιατί η υποκρισία σε αυτό το φιλμάκι κτυπάει κόκκινο.
Η εικόνα που θέλει να δείξει είναι ότι υπάρχουν οι υποδομές ούτως ώστε τα άτομα που ζουν σε τροχοκάθισμα να μπορούν να ζουν μια ζωή φυσιολογική ακριβώς όπως τα άτομα που δεν είναι αναγκασμένα να ζουν με οποιαδήποτε αναπηρία. Προφανώς οι δημιουργοί του φιλμ ή αυτοί που το ζήτησαν δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει να κινείσαι με τροχοκάθισμα μέσα στις πόλεις μας. Επειδή υποδομή δεν σημαίνει ένα – δύο χαμηλωμένα περάσματα στα πεζοδρόμια ή ράμπες τόσο απότομα ανηφορικές που για να τις ανέβεις με το κάθισμα πρέπει να έχεις τα μπράτσα του Ράμπο (ίσα ίσα κατασκευασμένες για να καλύπτουν το γράμμα του νόμου). Ούτε τάχα ειδικές θέσεις πάρκινγκ που όποιος θέλει παρκάρει.
Η υποδομή ξεκινάει πρώτα και κύρια με την νοοτροπία των πολιτών. Και ξεκινάει από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πιο σύνθετα. Εισηγούμαι λοιπόν σε οποιοδήποτε υπεύθυνο να βρει ένα τροχοκάθισμα και να περάσει μια μέρα χωρίς να χρησιμοποιήσει τα πόδια του ή να περάσει μια μέρα μαζί με κάποιο άτομο με αναπηρία. Να δοκιμάσει να κινηθεί στην πόλη, να πάει κάπου με το λεωφορείο, να πάει για ένα καφέ ή για ψώνια. Μ’ αυτό τον τρόπο θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες.
Η πρώτη απογοήτευση έρχεται από τα διάφορα βλέμματα. Επικριτικά και περίεργα, σε εξαναγκάζουν να αποσυρθείς σε κάποια γωνία και να κρατάς το βλέμμα χαμηλά για να περνάς απαρατήρητος. Αυτού του είδους η συμπεριφορά ουσιαστικά προέρχεται από την άγνοια μας και από την αδυναμία μας στο να αντιληφθούμε τα συναισθήματα κάποιου συνανθρώπου μας. Στη νέο-κυπριακή μας κοινωνία αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο αλλά στις συγκεκριμένες περιπτώσεις που αφορούν άτομα με αναπηρίες, το αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς μεγεθύνεται και πραγματικά πληγώνει τους δέκτες αυτής της συμπεριφοράς.
Έπειτα, αν θες να πας για καφέ, ας πούμε κάπου στις Φοινικούδες, και σε πιάσει …κόψιμο οι επιλογές σου είναι ή δημόσια αποχωρητήρια (αν προλάβεις) ή να πάς προετοιμασμένος με την πάννα σου. Επειδή (χωρίς να είμαι απόλυτος ότι ισχύει για όλες τις καφετέριες αλλά σίγουρα ισχύει για 9 στις 10) δεν υπάρχει πρόσβαση σε αποχωρητήρια για άτομα με τροχοκάθισμα στην ευρωπαϊκή μας Λάρνακα. Είμαι σίγουρος ότι νομική πρόνοια υπάρχει για αυτές τις περιπτώσεις αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι τηρείται.Τέλος, στο Γενικό Νοσοκομείο της Λευκωσίας υπάρχει Παραπληγικό τμήμα. Πλήρως εξοπλισμένο με σύγχρονα όργανα και εξαιρετικό προσωπικό, προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε άτομα που υποφέρουν από αναπηρίες. Μόνη παραφωνία σε όλο αυτό: Τα σύγχρονα λεωφορεία με τις ράμπες για τα τροχοκαθίσματα κατεβάζουν τους επιβάτες τους περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από την είσοδο του Παραπληγικού τμήματος. Άρα ένα άτομο με αναπηρία, στην πρωτεύουσα της χώρας που προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν δεν έχει ένα δικό του άνθρωπο για να τον πάρει μέχρι την είσοδο και πρέπει να πάει για αποκατάσταση ή φυσιοθεραπεία στο νοσοκομείο πρέπει: 1) Να βρει εύκολη πρόσβαση από το σπίτι του μέχρι τη στάση του λεωφορείου. 2) Το λεωφορείο να έχει ειδική ράμπα για να ανέβει και να κατέβει. 3) να κατέβει στη στάση του νοσοκομείου (περίπου 1 χιλιόμετρο μακριά από το παραπληγικό). 4) Να διασχίσει την ελαφρώς ανηφορική απόσταση με το τροχοκάθισμα. Και όταν τελειώσει την θεραπεία του να επαναλάβει την διαδικασία μέχρι να φτάσει σπίτι του. Αυτό είναι ένα φιλμάκι που θα ήθελα να το δω.
