73 χρόνια μετά…

Του Γιάννη Ανδρουλάκη

Σαν σήμερα πριν 73 χρόνια, το αμερικάνικο βομβαρδιστικό Ενόλα Γκαίη, όνομα που είχε πάρει από τη μαμά του κυβερνήτη του Πολ Τάιμπετς, εξαπολύει για πρώτη φορά βόμβα ουρανίου ή ατομική ή πυρηνική βόμβα ή πιο απλά «Η Βόμβα», στην ιαπωνική πόλη Χιροσίμα.

Η βόμβα έχει την κωδική ονομασία «Μικρό αγόρι» και σκοπός της ήταν η επίσπευση της συνθηκολόγησης της Ιαπωνίας, κάτι που θα γίνει τρεις μέρες και μια ατομική βόμβα μετά.

Έχουν προηγηθεί αδιανόητης βαρβαρότητας συνεχείς βομβαρδισμοί ιαπωνικών πόλεων από την αμερικανική αεροπορία και η συνέχιση του πολέμου ήταν έτσι κι αλλιώς αδύνατη για τους Ιάπωνες. Η καλλιέργεια ενός ακατάσχετού ρατσιστικού μίσους εναντίον των Ιαπώνων μέσα στην αμερικανικπη κοινωνία, που τους παρουσίαζε λίγο – πολύ ως επικίνδυνα έντομα παρά ως ανθρώπους, δικαιολογούσε τους βομβαρδισμούς αμάχων στα μάτια της κοινής γνώμης.

Από τη Βόμβα θα σκοτωθούν εκείνη τη μέρα περισσότεροι από 80.000 άνθρωποι, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ήταν άμαχοι και πολλά παιδιά. Η Χιροσίμα θα ξεθεμελιωθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες θα μείνουν για πάντα ανάπηροι, οι καρκίνοι θα θερίσουν την περιοχή τα επόμενα χρόνια, οι τερατογεννέσεις θα αποτελούν σύνηθες φαινόμενο για πολλές δεκαετίες μετά.

Ενθουσιασμένη με το νέο της παιχνίδι η ανθρωπότητα, θα μπει την περίοδο που θα ακολουθήσει σε έναν τρελό ανταγωνισμό για τις περισσότερες και για την καλύτερη πυρηνική βόμβα. Αμερικανοί και Σοβιετικοί θα κατασκευάσουν πολλούς υπέροχους εξολοθρευτές της ανθρωπότητας, η οποία επιτέλους έχει εφεύρει το μηχανισμό της ομαδικής αυτοκτονίας της, και τον έχει εμπιστευτεί δημοκρατικά σε μια χούφτα στρατοκρατών.

Ολόκληρες γενεές ανθρώπων θα ζήσουν με τον εφιάλτη της Βόμβας, που θα καταγραφεί ως η πραγματική πρωταγωνίστρια του Ψυχρού Πολέμου. Η απόκτηση της Βόμβας θα εξελιχθεί στη Μεγάλη Ιδέα των Μεγάλων Εθνών. Πυρηνικές δοκιμές θα γίνονται σε κάθε έρημο ή και όχι σημείο του πλανήτη, σε βουνά και θάλασσες. Στην Κορέα, στην Κούβα, αλλά και στις θάλασσες του Ειρηνικού, ο πυρηνικός πόλεμος θα αποφευχθεί για ελάχιστο. Οι μιλιταριστικές κάστες θα συνεχίσουν να πιέζουν για αυτόν μέχρι αργά.

Στις 26 Απριλίου του 1986 η έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ θα μεταφέρει τον εφιάλτη στην Ευρώπη. Δεκάδες άνθρωποι θα πεθάνουν επί τόπου, δεκάδες χιλιάδες θα πεθάνουν από καρκίνους και λευχαιμίες τα επόμενα χρόνια στις περιοχές που χτυπήθηκαν από τη ραδιενέργεια. Τον Μάρτιο του 2011 το σκηνικό θα επαναληφθεί στη Φουκοσίμα, στην Ιαπωνία, σε πυρηνικό εργοστάσιο που επλήγη από τον σεισμό του Σεντάι.

Σήμερα ακόμα, μια ολόκληρη διεθνής διπλωματία δραστηριοποιείται γύρω από τον πυρηνικό ανταγωνισμό και το ερώτημα ποια έθνη «αξίζουν» να συμμετέχουν σε αυτόν.

73 χρόνια μετά, οι αγώνες στην ανθρωπότητα για έναν πλανήτη χωρίς πυρηνικά, χωρίς πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ανταγωνισμό και χωρίς Κράτος συνεχίζονται χωρίς να έχουν δικαιωθεί.

Και θα συνεχίζονται για πάντα μέχρι να απαλλαγούμε για πάντα από τη σχιζοφρενή βαρβαρότητα της εξουσίας και να βρουν ειρήνη οι 80.000 νεκροί της Χιροσίμα…