Γράφει η Ρία Λοϊζου
Η χθεσινή απορία μου ήταν η εξής: Γιατί σε όλα τα έργα (σχεδόν σε όλα) παντρεύονται στο τέλος; Πόσο απίθανο είναι δηλαδή, μετά από μια ωραία και καλοστημένη ιστορία να χωρίσουν;
Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Μπροστά μας.
Μόνο οι παππούδες μου είναι μαζί μέχρι τώρα και είχαν και καλή ιστορία. Αμέ!
Οι οποίοι έμαθαν για το κάπνισμα και αντί να τσακωθούμε, μου έφεραν άλλη μάρκα που δεν βρωμάει, “καρέλια” λέγεται – ναι ως γνωστόν μυρίζει φράουλες. Τι να πω…
Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο με έχει πιάσει η οικονομική κρίση... τόσο πολύ που θα καπνίζω μισό τσιγάρο και θα αφήνω το άλλο μισό για μετά. Ναι σιγά!
Άσε που μου ανακοίνωσαν ότι πολύ σύντομα θα είμαι και άνεργη (so exciting).
Τέλος πάντων, τη σόι οικονομική κρίση θα ήταν αν δεν χάναμε και τις δουλειές μας; Η το ζεις κανονικά ή δεν το ζεις καθόλου!
Κάπου είχα διαβάσει ότι δεν χρειάζεται και πολύ για να γίνεις πλούσιος, γιατί πλούσιος είναι αυτός που έχει περισσότερα απ’ όσα χρειάζεται…
Άρα δεν έχουμε παρά να μειώσουμε τις ανάγκες μας και έτσι θα γίνουμε πλούσιοι!
Έτσι και εγώ κάθισα και έκανα ένα σύντομο απολογισμό:
Φαγητό – ανάγκη. Να το βάλουμε σαν μάξιμουμ κόστος 6-7 ευρώ την μέρα και να το μειώσουμε στα 5 αφού ο σκοπός είναι μείωση των αναγκών.
Αυτοκίνητο, λεωφορείο, ταξί – όχι τόσο αναγκαίο! Το μηδενίζουμε σαν κόστος. Μια χαρά είναι και το ποδήλατο άσε που θα καταταχθείς και στην ομάδα των οικολόγων!
Και πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που να θεωρώ ανάγκη.
Κάπνισμα; Ύπνος; Ψώνια; Καφές; Σινεμά; Γλυκά; Κρασί; Ταξίδια; Αυτά, πάνε στην θέληση.
Δεν μπορώ να μειώσω τα θέλω μου. Ούτε καν λίγο. Αν το κάνω αυτό θα νιώθω ότι καταπιέζομαι ε και ένα πράμα που δεν αντέχω με τίποτα είναι η καταπίεση!
Θα ζω και θα τρώω; Ναι ωραίο. Αλλά δεν γίνεται να τρώω συνέχεια. Θα πίνω κιόλας για να υπάρχει balance! Οικονομική κρίση σου λέει…
Σκέψου ότι θα αγοράσω σε όλη την οικογένεια εσώρουχα για τα Χριστούγεννα (δεν είναι και τόσο μακριά). Αιτήσεις για υιοθεσία δεχόμαστε, ναι.
Στον μπαμπά μου μπορεί να αγοράσω μια κάλτσα και να την γεμίσω χαζοκαραμέλες για να δει τι απογοήτευση ένιωθα κάθε χρόνο που ξυπνούσα απ’ τις 7 και έβρισκα στο τζάκι (τώρα θα μου πεις δεν έχουμε τζάκι.. Ναι αλλά αν είχαμε;) μια κάλτσα γεμάτη σοκολάτες και έπρεπε να πιστέψω ότι αυτές ήταν απ’ την Λαπωνία. Που στα greeklish η Λαπωνία γράφεται laponia και μοιάζει παραπάνω με την πραγματικότητα γιατί όλα τα προϊόντα έρχονται από περιοχές Κινέζικες και Ιαπωνικές.
Μπα… άσε καλύτερα. Θα κανονίσω να λείπω τα Χριστούγεννα, πιο λίγο θα μου στοιχίσει να πάω διακοπές.
Χθες μετά από καιρό πήγα να αγοράσω μια Coca cola, όχι ότι θα την πιω. Δεν πίνω αναψυκτικά, αλλά μου θυμίζει το ψυγειο της μαμάς. Επίσης είναι κόκκινη και είναι πολύ φωτεινή και μέσα σ’ αυτή την μαυρίλα που ζούμε όλοι μας, χρειαζόμουν κάτι ποιο φωτεινό για να δω τα πράγματα με άλλο μάτι! Χαχαχα! Ναι σωστά τα λέω!
Τόσο ενθουσιασμένη ήμουνα λοιπόν που δεν ήξερα πια να διαλέξω. Θα έπαιρνα την coca cola γιατί όντως το τενεκεδάκι της ήταν πολύ φωτεινό ή την Zero που ήταν πιο όμορφη όσο αφορά το design, τελικά κατέληξα στην γνωστή κόκκινη τενεκεδένια συσκευασία την οποία δεν ξέρω τι θα κάνω κιόλας.
‘Οπως καταλαβαίνετε πάλι με βρήκε η Παρασκευή δίχως θέμα και άρχισα να φλυαρώ! Αυτά λοιπόν… Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι μου!
