Για τους μπαμπάδες που έφυγαν νωρίς…..

Απόσπασπα από το βιβλίο του Αντώνη Κανάκη «Μπαμπά….(μια κανονική μέρα)»

«…..Όλα αυτά στα σοβαρά τα φωνάζω μόνος μου ή στους φίλους που με στηρίζουν. Βρίζω τη ζωή, τον Θεό, το σύμπαν, τον θάνατο, τον εαυτό μου. Μετά το ψιλομετανιώνω. Αλλάζει ρότα η σκέψη μου. Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Παράδεισο, στη μεταθανάτια ζωή, στη μετεμψύχωση κ.τ.λ. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι αυτό συμβαίνει με κύριο αίτιο τον εγωισμό και τον φόβο. Φοβόμαστε να πεθάνουμε και θέλουμε κάποιος να μας εγγυηθεί ότι έχει και συνέχεια το έργο – και μάλιστα καλύτερη. Για την πάρτη μας, δηλαδή. Για τους φόβους μας. Λάθος! Τώρα καταλαβαίνω ότι το βασικό αίτιο είναι η αγάπη. Θέλουμε να πιστέψουμε ότι έχει και συνέχεια, μόνο και μόνο για να συναντήσουμε ξανά αυτούς που αγαπάμε. Για να υπάρχει αυτή η προοπτική. Γιατί χωρίς αυτή την προοπτική θα τρελαθείς. Θα τρελαθώ. Πώς να ζήσω με το δεδομένο ότι δεν θα ξαναδώ, μιλήσω, αγκαλιάσω, φιλήσω, μυρίσω ποτέ ξανά τον Μπαμπά μου…Προσωπικά, μάλλον δεν πιστεύω σε όλα αυτά, παράδεισοι, μετεμψυχώσεις κ.τ.λ. Πιστεύω όμως σε κάτι που το βρίσκω αληθινό και έγκυρο. Πιστεύω στα παιδιά. Στην καθαρή, σοφή ψυχή τους και στην αλήθεια της. Τα παιδιά τα ξέρουν όλα και δεν είναι τυχαίο που η αυτόματη αντιμετώπιση των παιδιών στο θάνατο είναι το “πού πήγε ο Μπαμπάς τώρα που πέθανε;”. Αν ήμουν παιδί, αυτό θα ρωτούσα: “Πού πήγε”;». Αυτή θα ήταν η πρώτη μου αντίδραση στο άκουσμα του θανάτου του. Τα παιδιά έτσι αντιλαμβάνονται το θάνατο. Αυτή τους η ερώτηση είναι όλες οι απαντήσεις που ψάχνουμε. Δεν αφήνουν καν το περιθώριο για κάποιο άλλο σενάριο, πλην μιας κάποιας συνέχειας. Δεν ξέρουν βέβαια ποια είναι αυτή η συνέχεια, γι αυτό ρωτάνε «τώρα που πήγε;», αλλά είναι απόλυτα στην ύπαρξη της συνέχειας. Σε αυτά πιστεύω. Σε αυτή την αλήθεια τους πιστεύω. Ένα κοριτσάκι σε μια ταινία που έβλεπα, έλεγε στον μπαμπά της ότι το πουλάκι που βρήκε νεκρό στον κήπο τους τώρα έγινε ένα αστέρι. Αυτή ήταν η απάντηση της για το «που πήγε». Τι ωραία απάντηση. Θα την πιστέψω. Εξάλλου, και αυτό το σκηνικό είναι τόσο μαγικά και ποιητικά στημένο. Όλα αυτά τα αστέρια που μας περιβάλλουν….λες και είναι οι ψυχές των ανθρώπων μας…..Λες να είναι; Κάθε βράδυ, παντού γύρω μας, οι λαμπρές ψυχές των ανθρώπων μας μας περιβάλλουν και μία από αυτές τις λάμψεις είναι ο Μπαμπάς μου……Τι όμορφη παιδική σκέψη….θα την ακολουθήσω…..
Λένε, και έτσι είναι, πως για να δούμε χρειαζόμαστε το φως. Όμως, τα αστέρια τα βλέπουμε αφού χαθεί το φως. Μήπως, τελικά, αυτά που πραγματικά αξίζει να δούμε λάμπουν πιο φωτεινά στο σκοτάδι….
Οι αυτόματες απόπειρες φιλοσοφικής και μεταφυσικής αντιμετώπισης του γεγονότος μού τελειώνουν σχετικά γρήγορα. Μου τελειώνουν γιατί απλά δεν μου αρκούν αυτή τη στιγμή. Αρχίζω και απορρίτω την οποιαδήποτε φιλοσοφική παρηγοριά.
Δεν πέθανε. Μαζί μου θα πεθάνει.
Ναι, αλλά μέχρι τότε εγώ τι θα κάνω; Θα τον κρατήσω ζωντανό στη σκέψη και στη καρδιά μου. Φυσικά θα το κάνω, αλλά δεν μου φτάνει, γαμώτο! Τον θέλω εδώ! ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΕΔΩ! Ή έστω στο Βόρειο Πόλο. Ας ξέρω ότι είναι στο Βόρειο Πόλο ή στο Νότιο, δεν με νοιάζει, και ας μην τον ξαναδώ ξανά και ας μην του ξαναμιλήσω ποτέ. Μόνο να ξέρω πως είναι σε αυτό τον πλανήτη, κάπου, οπουδήποτε, την ίδια χρονική στιγμή που είμαι και εγώ και ας μην τον ξαναδώ. Γιατί η ύπαρξη του με καθορίζει. Η ύπαρξη του για μένα είναι η βασικότερη πηγή δύναμης. Το βασικότερο σημείο αναφοράς, η μοναδική σταθερά, η πυξίδα. Πώς με αμολάς, ρε φίλε, στα καλά καθούμενα, νυχτιάτικα, στις φουρτουνιασμένες θάλασσες και μου παίρνεις την πυξίδα μου; Τι να κάνω δηλαδή τώρα εγώ; Που να πάω; Που να στρίψω;»