Ανάμεσα από ένα τζάμι

Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Φωτογραφία: Χριστίνα Πιτσιλλίδου

«Έλα πιο κοντά», είπε. «Σχεδιάζω κάτι. Δεν είναι για σένα αλλά θα μπορούσε να γίνει».

Εκείνο το «έλα», πονούσε. Εκείνο το «πιο κοντά», περισσότερο. Πώς μπορούσε κάποια στην ηλικία της, με τόση ευκολία να λέει λέξεις και φράσεις που οι μεγαλύτεροι δεν τολμούσαν να ξεστομίσουν;

Κοίταξα το ρολόι. Πού ώρα για παιχνίδι; Εκείνη με κάρφωνε με τα χαμογελαστά της μάτια. Δεν μπορούσε να δει στην ψυχή μου μάλλον. Αλλιώς θα ανακάλυπτε έντρομη τη μικρότητά μου και θα με παρατούσε.

Έμοιαζε σαν ένας ξεχασμένος γελωτοποιός με τις πασχαλίτσες στα μάγουλα. Τα χείλη της συνέχιζαν να έχουν σχήμα χαμογέλου.

Σκέφτηκα τις επιστολές που είχα να απαντήσω. Ο Χατζηαποστόλου περίμενε. Θα μου έβγαζε το λάδι σήμερα. Άδειασα μόνο στη σκέψη του.

Η ατμόσφαιρα του καφέ που βρισκόταν έμοιαζε τόσο ζεστή κι αυτή φαινόταν τόσο μακάρια στο νοητό της κάδρο.

Το αριστερό της χέρι ήταν πια σηκωμένο και μου έγνεφε να μπω μέσα. Έδειχνε το κομμάτι χαρτί που κρατούσε. Μάλλον είχε ζωγραφίσει πεταλουδίτσες και πασχαλίτσες σαν αυτές που είχε στο πρόσωπο. Θα μπορούσε να είχε πάνω και ουρανό, δέντρα, ήλιο και λουλούδια.

Το κινητό μου τηλέφωνο δονήθηκε στην τσέπη μου και με αποσυντόνισε. Πήγα να το πάρω μα ντράπηκα. Ντράπηκα να διαλύσω τη μαγεία της μεταξύ μας στιγμής.

Τα χέρια της, τώρα, μου έγνεφαν και τα δύο.. Αχ Θεέ μου, μπελά που τη βρήκα τέτοια ώρα.

Ξάφνου, κατέβασε το βλέμμα της. Σκοτείνιασε. Τι συνέβηκε άραγε; Είδα ένα κύριο να της φωνάζει από το βάθος του καφέ. Κρατούσε με το ένα χέρι το τηλέφωνό του στο αυτί και με το άλλο την καλούσε επιτακτικά. Με κοίταξε, ανασήκωσε τους ώμους και έτρεξε προς τον κύριο.

 «Το σχέδιό σου και τα κραγιόνια σου», είπα. Είχε ήδη εξαφανιστεί. Μπήκα αποφασιστικά στο καφέ για να της τα επιστρέψω. Στο σχέδιό της είχε ζωγραφίσει δύο μορφές. Τον εαυτό της με ξανθά μαλλιά και μια πράσινη φούστα και μια κοπέλα με σιελ φόρεμα. Εμένα…

Ζωγραφίζαμε παρέα. Πίσω, στο βάθος, είχε ζωγραφίσει ένα ζευγάρι και πάνω από τα κεφάλια τους είχε κάνει από ένα τηλέφωνο.

Συγγνώμη μωρό μου.. ψέλλισα. Συγγνώμη που δεν ζωγραφίσαμε παρέα. Πήρα το σχέδιό της ευλαβικά και πρόσθεσα με τα κραγιόνια δύο πασχαλίτσες γύρω μας.

Μετά βγήκα έξω από το καφέ και επέστρεψα στην κόλαση.