Δημήτρης Δεγαΐτης : «Στο θέατρο ρισκάρεις και θίγεις, θέματα που μας απασχολούν όλους»

O Δημήτρης Δεγαϊτης είναι Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης ο οποίος πρωταγωνιστεί στην παράσταση που έγραψε ο συγγραφέας Ρέτζιναλντ Ρόουζ και που για έκτη χρονιά θέτει διλλήματα σε δώδεκα διαφορετικούς ανθρώπους επί σκηνής. Το θέατρο Αλκμήνη στην Αθήνα φιλοξενεί ξανά την μοναδική παράσταση της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, “12 Ένορκοι”,  με νέους αλλά και παλιούς συντελεστές στους ρόλους των ενόρκων. Ο ένορκος νούμερο ένα, ο Δημήτρης Δεγαΐτης που έχει και το ρόλο του συντονιστή στην συνεδρίαση των δώδεκα, μιλά σήμερα στο SkalaTimes.

Της Στέλλας Παπά

Κύριε Δημήτρη, θα θέλατε να μας μιλήσετε για τους 12 ένορκους με τους οποίους συνυπάρχετε στην σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη αυτό τον καιρό;
Ναι βέβαια, η συμμετοχή μου στην παράσταση «12 ένορκοι» στο θέατρο Αλκμήνη, είναι μια νέα και ωραία εμπειρία. Είναι μια  παράσταση την οποία είχα δει τον πρώτο χρόνο που είχε ανέβει και είναι μεγάλη η χαρά μου που μετά από πέντε χρόνια έγινα και εγώ μέλος αυτής της ομάδας.

Αλήθεια, τι ήταν αυτό που σας κέρδισε σ’αυτό το θεατρικό;
Πολλά. Καταρχάς με κέρδισε το έργο που είναι καλογραμμένο και έχει πολλές ανατροπές. Οι συνάδελφοι είναι όλοι πολύ καλοί και οι σχέσεις μας πάνω και πίσω από την σκηνή είναι εξαιρετικές.

Εσείς ποιο ήρωα υποδύεστε;
Εγώ υποδύομαι αυτόν που συντονίζει τους ένορκους, θα έλεγα είναι ένας τυπικός ρόλος.

Είναι μια παράσταση στην οποία οι δώδεκα πρωταγωνιστές της, βρίσκονται από την αρχή μέχρι το τέλος απάνω στη σκηνή. Αυτό δεν είναι κουραστικό;
Όχι για τον ηθοποιό είναι πολύ ωραίο να είναι στη σκηνή. Εκεί πρέπει να είναι συνεχώς σε εγρήγορση ακόμα και στις σκηνές που δεν μιλάει είναι σημαντικό το πώς παρακολουθεί και το πώς αντιδρά.

Ποιο τραγούδι θα βάζατε στο τέλος αυτής της παράστασης;
To κομμάτι που λέει «είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή».

Ποια συναισθήματα κυριαρχούν σε αυτή την σκηνή;
Τα συναισθήματα που εναλλάσσονται κατά την διάρκεια της παράστασης είναι πολλά, όπως αυτό της αγωνίας και της χαράς. Πρόκειται για την καταδίκη ενός παιδιού την οποία υποστηρίζουν όλοι αρχικά.  Μια μικρή αμφιβολία όμως «εισχωρεί» και γίνεται ανατροπή, γιατί τους κάνει να αλλάζουν γνώμη.

Εσείς έτυχε να αλλάξετε γνώμη βάζοντας σας κάποιος  τον σπόρο της αμφιβολίας;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Με υποθέσεις και χωρίς στοιχεία δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη. Για να αμφιβάλεις θες τεκμήρια. Δεν μπορείς να κρίνεις αν δεν είσαι σίγουρος.  Αυτό σε φέρνει σε δύσκολη θέση και πρέπει να πάρεις μια απόφαση.

Αν έπρεπε να αλλάξετε κάτι στην παράσταση, τι θα ήταν αυτό;
Δεν νομίζω να άλλαζα κάτι, κάθε έργο γράφεται για κάποιο σκοπό και έχει τη δική του ατμόσφαιρα. Δεν μπορούμε να το αλλάζουμε για να το προσαρμόσουμε. Απλά το φέρνουμε στο σήμερα. Αυτό είναι ένα έργο του 1910 και θέλει να σε μεταφέρει στην ατμόσφαιρα του τότε και να πεις αυτά που θες σήμερα.

Τέλος, αλήθεια, δεν ήταν λίγο ρίσκο να ανέβει μια παράσταση που ασχολείται με την θανατική ποινή;
Ρίσκο, γιατί;  Έχουμε δημοκρατία και ο καθένας λέει τη γνώμη του αλλά στο θέατρο ρισκάρεις και θίγεις, θέματα που μας απασχολούν όλους.