Γράφει η εκπαιδευτικός και βραβευμένη συγγραφέας
Αναστασία Ξενοφώντος Γαϊτάνου
Πότε; Όταν μας προσκάλεσε ένα φιλικό μας ζευγάρι να πάμε το Σαββατοκύριακο στην Πάφο, χωρίς παιδιά.
Πυρετός ετοιμασιών. Το σπίτι σε αναβρασμό. Βαλίτσες, βαλιτσάκια, ρούχα ριγμένα άταχτα πάνω στο κρεβάτι, παπούτσια βγαλμένα από τα κουτιά τους, ερμάρια και συρτάρια ανοιχτά και εμείς σε ένας συνεχές πηγαινέλα με μια σκέψη να μας τριβελίζει το μυαλό: «Μήπως ξεχάσαμε κάτι;» Κι όλα αυτά για δύο μέρες διακοπές. Αξίζει τον κόπο όλος αυτός ο σκοτωμός; θα αναρωτιέται κανείς δίκαια. Φυσικά και αξίζει, αν αναλογιστείς ότι αυτές οι δύο μέρες θα είναι διακοπές… χωρίς παιδιά. Δύο μέρες μόνο για μας. Δύο μέρες ελευθερίας.
Το μόνο συννεφάκι που μαυρίζει την ψυχή μας, τη δική μου κυρίως, είναι η μικρή που μου έχει κηρύξει ψυχολογικό πόλεμο. Με καρφώνει με εκείνο το προσποιητό μελαγχολικό βλέμμα που ξέρει πόσο με αναστατώνει. Αν τη βλέπατε, θα καταλαβαίνατε το μαρτύριό μου. Σουφρώνει τα χείλη της, μισοκλείνει τα μάτια και πιέζει τα χέρια τόσο δυνατά μέχρι που να … και ο σκοπός της επιτεύχθει. Ένα δάκρυ κυλάει από τα συννεφιασμένα της μάτια. Όμως η παράσταση δεν τελειώνει εδώ, διαθέτει και ήχο. Με σπαραχτική φωνή αναφωνεί σαν ηρωίδα ελληνικής τραγωδίας: «Μ’ αγαπάς; Θέλω να με πάρεις μαζί σου». Κι εγώ να λιώνω, έτοιμη να παραδοθώ μα ο σύζυγος σταθερός και ακλόνητος σαν βράχος με κατακεραυνώνει με τα μάτια του και μου λέει, σαν άλλος Μεταξάς, «ΟΧΙ».
Μετά από δύο ώρες έντασης αρχίζει η διανομή. Πρώτα αφήνουμε το νούμερο ένα. Με το που φτάνουμε στο σπίτι του παππού τρέχει σαν σίφουνας χωρίς να γυρίσει ούτε ένα βλέφαρο προς το μέρος μας. Τόσος ενθουσιασμός! «Σε φυλακή τον είχαμε;» ρωτώ τον άντρα μου προσπαθώντας να κρύψω το παράπονό μου. Επόμενος σταθμός το σπίτι της μητέρας μου για το νούμερο δύο. Ο αποχωρισμός εδώ δακρύβρεχτος. Θυμίζει ελληνική ταινία με τη Μάρθα Βούρτση. Με αγκαλιάζει σφίγγοντας τα λεπτά της χεράκια γύρω από τον λαιμό μου ενώ εγώ σκύβω και της ψιθυρίζω λόγια αγάπης. Περνάει ένα λεπτό, ακόμη ένα αλλά τα χεράκια της δεν λένε να μ’ αφήσουν, αντίθετα σφίγγονται γύρω μου σαν μέγγενη. Τότε πέφτουν τα μεγάλα μέσα. Η μητέρα μου την παίρνει στη δική της αγκαλιά και μου ψιθυρίζει: «Μην ανησυχείς θα είναι μια χαρά». Κι εγώ γυρίζω την πλάτη και τρέχω προς το αυτοκίνητο πριν το μετανιώσω, τα βροντήξω όλα και επιστρέψω στο σπίτι μου.
Επιτέλους μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. «Φτου ξελευθερία!» Η φωνή του Μάριου Φραγκούλη σβήνει διά μαγείας κάθε ίχνος τύψης από το μυαλό μου. Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι. Απλά δεν σκέφτομαι. Στα μέσα της διαδρομής γυρίζω το κεφάλι και βλέπω τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου. «Κάπου σε ξέρω», του λέω και αγγίζω το χέρι του.
Αυτές τις δύο μέρες ξαναγνώρισα τον άντρα μου. Μην πάει ο νους σας σε κάτι υπερβολικό. Όχι, κάναμε απλά, συνηθισμένα πράγματα μόνο που όλα αυτά αφορούσαν εμάς και κανέναν άλλο.
«Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», διακήρυσσε ο Καφετζόπουλος σ’ εκείνη την αξέχαστη σειρά της τηλεόρασης. Και αυτή η ψυχή για να μείνει ζωντανή χρειάζεται τονωτικές ενέσεις. Εμείς μ’ αυτή την απόδραση πήραμε τη δόση μας. Δυστυχώς δεν τις πουλάνε στα φαρμακεία. Είναι δυσεύρετες, πολύτιμες και από μερικούς υποτιμημένες.
Tι πρέπει να θυμόμαστε
Εκτός από γονιοί είμαστε και σύζυγοι. Οι αγαπημένοι γονείς μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά.
