Γράφει ο καλλιτέχνης, εικαστικός της πόλης μας Μηνάς Αλεξίου
Αποφάσισα σήμερα, μετά από αρκετές μέρες, να βγω απ’το σπίτι για λόγους εκγύμνασης. Ένιωθα την ανάγκη να περπατήσω, να δω λίγο θάλασσα και να μυρίσω καλοκαίρια.
Είναι η θάλασσα όντος ένα φάρμακο. Θεραπεύει πληγές και μοναξιές. Όσο όμως προσπαθούσα να αφεθώ στην μουσική της, εξαιτίας των ελιγμών του κορμιού της, δεν τα κατάφερα.
Έσπασα με την καραντίνα για τον προαναφερθέν λόγο…αλλά συνειδητοποίησα πώς η νόμιμη μου έξοδος ήταν περισσότερο αίτιο ψυχικής ανάγκης.
Μπορεί να μην κατάφερα να τροφοδοτήσω όσο θα ήθελα ψυχή, σώμα και πνεύμα, όμως συνειδητοποίησα πόσο βαριά είναι η λέξη ελευθέρια.
Άφησα τον οργανισμό μου να αναζητήσει την εξόρμηση μόνο όταν πραγματικά το χρειαστεί.
Ακολούθησα λοιπόν τις οδηγίες στέλνοντας μήνυμα στο 8998, εγκρίθηκε, έλαβα τις απαραίτητες προφυλάξεις και βγήκα!
Όσο νόμιμη και αν ήταν αυτή η έξοδός μου, ένα κομμάτι του εαυτού μου ένιωθε πως παρανομούσε.
Τα κρυστάλλινα νερά χαίδευαν την ξανθή αμμουδιά καθώς μου χάραζε τον δρόμο.
Πρώτη φορά χάζεψα τόσο το γαλάζιο της. Μ’αρέσει η ηρεμία με την οποία επικοινωνεί η θάλασσα, ακόμα κι όταν είναι φουρτουνιασμενη.
Όλα αυτά σήμερα…μέσα σε ένα μόνο μισάωρο. Μοιάζει ονειρικό, στην πραγματικότητα ήταν σαν να ξεπρόβαλε φως μεσ’ το κελί μου. Τα χέρια μου ήταν ελεύθερα, τα πόδια μου δεν ήταν αλυσοδεμενα, στους ώμους είχα φτερά μα δε μπορούσα να πετάξω.
Οι περιορισμοί στην μετακίνησή μας, είναι πράγματι για το καλό μας, για την υγεία όλων μας.
Μέσα σε αυτές τις μέρες και στον παραλογισμό μας ας συνειδητοποίησουμε πόσο σπουδαία είναι η αρετή της ελευθερίας. Η ελευθέρια δεν περιορίζεται μόνο με συρματοπλέγματα, τοίχους και πράσινες γραμμές. Η ελευθέρια δεν αφανίζεται μόνο με όπλα και βία. Η λέξη ελευθερία αρχίζει να θαμπώνει όταν θολώνει το μυαλό, όταν η ψυχή θέλει μα δεν μπορεί. Όσο όμορφος και αν είναι ο κόσμος, ελεύθερος είναι μόνο όταν ο ίδιος ο άνθρωπος το αισθάνεται.
Όταν την ξανακερδίσουμε την ελευθερία μας, ας την εκτιμήσουμε…
