Η Ρία στη Χώρα των Θαυμάτων “Κύκλους κάνει η ζωή”

Ωραίοι είναι οι κύκλοι. Μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να τους αγαπάς γιατί έρχονται στη ζωή σου για να σε εφοδιάσουν με στιγμές και να σε διδάξουν. Κάθε τρεις και λίγο, τους βρίσκεις μπροστά σου. Κι όμως ένας κύκλος θέλεις να ανοίξει και να μην τελειώσει ποτέ ή τουλάχιστον με αυτή την ιδέα θες να νανουρίζεσαι. Να ‘χεις να πορεύεσαι. Κάθε αρχή σίγουρα φέρνει κι ένα τέλος. Εγώ θέλω η δική μου αρχή να μην έχει τέλος.

Όπως και να ΄χει,  σημασία δεν έχει το τέλος αλλά η διαδρομή. Να έχεις περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Με γέλια, με χαρές, με βόλτες, με εκδρομές, με ταξίδια, με αγκαλιές, με φιλιά, με όνειρα, με σχέδια για το αύριο. Κι όλα εκείνα, τα μικρά και μεγάλα πράγματα της ζωής, που όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου και κοιτάς το ταβάνι, σου έρχονται στο μυαλό και νιώθεις το στομάχι σου να πεταλουδίζει.

Οι κύκλοι λοιπόν είναι ωραίοι και για έναν ακόμα λόγο: Σου δείχνουν κάθε φορά το ποιος είσαι και που στέκεσαι. Τι είναι αυτό που πραγματικά σε κάνει να το θες τόσο πολύ. Θες να το κατακτήσεις, να το κάνεις δικό σου, όχι από εγωισμό, αλλά από τη βαθιά ανάγκη να προσφέρεις απλόχερα αγάπη.

Σκεφτόμουν το πρωί, αν με ρωτούσε κανείς, ποιος είναι ο κύκλος που αποφάσισα να ανοίξω στη ζωή μου τώρα, θα του απαντούσα ότι είναι ίσως ο πιο ελπιδοφόρος. Εκείνος που θα ήθελα να κρύβει ένα κομμάτι από το όνειρό μου. Εκείνο που βλέπω κρυφά από όλους τα βράδια. (Εγώ κι εσύ, σ’ ένα minimal σπίτι, με μια πράσινη αυλή, κι ένα Λαμπραντόρ. Ίσως και δύο. Σίγουρα δύο! Εγώ κι εσύ, με μια βέσπα να φτάνουμε σε μια παραλία για μπάνιο. Εγώ και εσύ να κάνουμε ταξίδια. Εγώ κι εσύ, να φοράμε τα γκρι ρούχα μας και να μιλάμε ατέλειωτα σ’ ένα εστιατόριο κρατώντας τα μεγάλα ποτήρια του κρασιού. Εγώ κι εσύ, ξαπλωμένοι στον γκρι-μαύρο καναπέ μας να παίζουμε. Εγώ κι εσύ, να μοιραζόμαστε. Μόνο εγώ και εσύ!)

Κι όμως τα όνειρα δεν ξέρω αν βγαίνουν, ξέρω όμως ότι έρχονται κι αυτά σαν τους κύκλους. Κι όταν συμπέσουν οι κύκλοι με τα όνειρα αυτό είναι ζωή.