Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Η αλήθεια είναι πως είχα αγωνία για τις Προεδρικές εκλογές στην Αμερική. Ο Ορέστης ειρωνικά μου έλεγε “ναι, ως γεγονός έχουμε απορία αν θα είναι ο Ρόμνι ή ο Ομπάμα που θα βομβαρδίσει το Ιράκ”. Κι εννοούσε βέβαια ότι όποιος και να είναι Πλανητάρχης, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα παραμείνει η ίδια. Συμφωνώ. Εν μέρη. Αλλά και πάλι, έχει ενδιαφέρον να ξέρεις ποιον θα βάλει στο μικροσκόπιο η ιστορία για να καταγράψει την δράση του, με τον Α ή Β τρόπο.
Τελικά, μάθαμε χθες πως εκλέγηκε (με μικρή διαφορά) ο Ομπάμα.
Η Αμερική με τους εκάστοτε Προέδρους της, διατηρούσε πάντα το ίδιο πρόσωπο απέναντι στον πλανήτη. (Ή μήπως προσωπείο;) Η Αμερική όμως δεν είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος της. Είναι η CIA που “βάζει χέρι” στις χώρες του κόσμου και διαπλάθει το μέλλον και την ιστορία τους όπως αυτή θέλει. Το 2000 δόθηκε στη δημοσιότητα έκθεση της CIA για τις δραστηριότητες της στη Χιλή σχετικά με το ρόλο που έπαιξε η CIA στην ανατροπή του Σαλβαντόρ Αλιέντε, του ανθρώπου με αριστερές τάσεις που εκλέγηκε πρόεδρος το 1970. Σύμφωνα λοιπόν με την έκθεση, η CIA αναμίχθηκε στις εκλογές από νωρίς, από το 1962, χρηματοδοτώντας τους υποψήφιους που προτιμούσε σε μια προσπάθεια να μην αφήσει τον Αριστερό Αλιέντε να εκλεγεί Πρόεδρος. Γιατί; Επειδή Αμερικανικές εταιρίες και παράγοντες ζητούσαν από την CIA αλλά και από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, να εμποδίσει την άνοδο αριστερών κυβερνήσεων. Δεν θα γράψω την ιστορία του Αλιέντε και πόσο ο Νίξον και ο Κίσσινγκερ δούλεψαν μαζί με την CIA για να τον ρίξουν κάτω. Ούτε για το πραξικόπημα του Αούγκουστο Πινοσέτ στις 11 Σεπτεμβρίου το 1973. Δεν είναι αυτό το θέμα μας, το θέμα μας είναι ότι όποιος κι αν είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ, η CIA ακολουθεί συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική, κι αυτή η εξωτερική πολιτική επηρεάζει/λαβώνει της χώρες του κόσμου.
Οι φίλοι μου που ζουν στην Αμερική εκθειάζουν την εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Από την άλλη, οι διάφοροι πολιτικοί αναλυτές μέσα από άρθρα και βιβλία μας αποδυκνύουν ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ευθύνεται για τα μεγάλα δεινά στις γειτονιές του κόσμου. Θυμάμαι τη μελέτη για την Φαλούτζια την οποία είχα κάνει το 2003. Αναλύοντας την στάση της Αμερικής, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αντιαμερικανισμό. (Και για να εξηγούμαστε: Το ότι έζησα στην Νέα Υόρκη και το ότι την αγαπώ ως τόπο, δεν έχει καμία σχέση. Το να αντιπαθώ την εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με τους ανθρώπους και τους τόπους της εν λόγω χώρας).
Η “δράση” λοιπόν, της Αμερικής στις γειτονιές του κόσμου είναι ενδιαφέρουσα. Για να γράψει κανείς (έστω με 1-2 προτάσεις) για κάθε “δράση” των ΗΠΑ που επηρέασε ή επηρεάζει το μέλλον και την ιστορία χωρών, χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Εκπαίδευση βασανιστών στην Ονδούρα και τα γνωστά γεγονότα στη Γουατεμάλα τα οποία καταγράφηκαν σε δυο εκθέσεις από δύο διαφορετικούς οργανισμούς (την Επιτροπή Ιστορικής Διερεύνησης των Ηνωμένων Εθνών και το Γραφείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Αρχιεπισκόπής); Το αποτέλεσμα των εκθέσεων αυτών ήταν : να μην μπορούν οι ΗΠΑ να αποσιωπούν τα γεγονότα και έτσι το 1999 ο τότε Πρόεδρος της χώρας, Μπίλ Κλίντον αναγκάστηκε να πάει στη Γουατεμάλα για να ζητήσει συγνώμη από το λαό της.
Αυτή βέβαια η συγνώμη, εκ μέρους της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, πρέπει να πάει σε πολλές χώρες του πλανήτη. Πραγματικά πολλές! Μόνο που με ένα συγνώμη δεν αλλάζει η ιστορία, ούτε ανασταίνονται οι νεκροί στρατιώτες, οι νεκροί άμαχοι και τα νεκρά παιδιά.
Πόσο αίμα χύθηκε στο όνομα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ;
Από την Χιροσίμα μέχρι το Ιράκ μεσολάβησαν πολλές άλλες χώρες, χιλιάδες νεκροί.
Ωραία η ομιλία του Ομπάμα την Τετάρτη, λίγο μετά την εκλογή του. Την παρακολούθησα. Ωραίο και το χιούμορ του. Αναφερόμενος στις δύο κόρες του, είπε με χιούμορ και ένα γλυκό πατρικό χαμόγελο: “Σάσια και Μάλια σας αγαπώ πολύ, αλλά σας το λέω από τώρα, ένας σκύλος είναι ήδη αρκετός στο σπίτι”.
(Σίγουρα θα έχει δίπλα του τους καλύτερους επικοινωνιολόγους).
Δεν ξέρω, κύριε Ομπάμα, αν ένας σκύλος είναι ήδη αρκετός σε ένα σπίτι. Σίγουρα όμως το αίμα που χύθηκε σε πολλά σπίτια του πλανήτη, εξαιτίας των ΗΠΑ, είναι υπεραρκετό. Η μαγκιά θα ήταν: να είστε ο ΠΡΩΤΟΣ πρόεδρος των ΗΠΑ που θα αλλάξει την εξωτερική πολιτική της χώρας. Το μπορείτε;
Αλλιώς, οι Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ δεν έχουν κανένα νόημα. Παρά μόνο αυτό: να αλλάξουν το ονοματεπώνυμο του κακού που ηγείται της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ σε μια παγκόσμια πολιτική σκακιέρα.
Υ.Γ Και μην ακούσω σχόλια για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης που πήρε ο Ομπάμα το 2009. Θα έπρεπε να έχουν και οι παρωδίες όρια!
