Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Ώρα 4, απόγευμα Νοέμβρη. Κάθονται σε παραλιακό καφεστιατόριο και πίνουν λευκό κρασί.
“Η ζωή δεν προδιαγράφει τίποτα, εμείς χαράσσουμε την διαδρομή μας με τις πράξεις και τον χαρακτήρα μας. Όλα τα άλλα, τα μοιρολατρικά που λες είναι για χαζούς. Καμιά τύχη και βλακείες δεν παίζουν ρόλο σε σχέσεις και πορείες. Όλα είναι προσωπική μας ευθύνη. Επιπλέον, η ζωή ανταμοίβει αυτούς που τολμούν, χαμογελούν και αδράττουν τις ευκαιρίες. Τ’ ακούς; Η ζωή δεν γουστάρει τους δειλούς που ζητούν λιγότερα από όσα τους αξίζουν και κλείνονται στα καβούκια τους…..”
Τον κοιτά για λίγο σαν θιγμένη. Μετά τον ρωτά με ύφος χαζής “Πώς είναι η Αθήνα αυτό τον καίρο; Για πες νέα…”
Σιωπή. Εκείνος εκνευρίζεται. “Σταμάτα να αποφεύγεις συζητήσεις που μπορούν να σε οδηγήσουν σε ουσιώδη συμπεράσματα”.
Εκείνη δεν θέλει να καταλάβει. Ξέρει τις αδυναμίες της, γνωρίζει καλά πως από ένα σημείο και μετά άφησε την ζωή να γλιστάει άσκοπα μέσα από τα χέρια της. Κι εκείνος, που να πάρει, την ξέρει καλά.
Ώρα 4 και μισή. Πίνουν το δεύτερο ποτήρι κρασί.
“Τελικά διάβασες Μπουκάι που σου είχα πει; Θα σου αρέσει…..”
“Όχι ακόμη. Τώρα διαβάζω το καινούριο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη “Ο γιος του δάσκαλου” Εξαιρετικός όπως πάντα ο Ξανθούλης. Είναι και μια παράγραφος στην αρχή του βιβλίου που με έχει αγγίξει. Είναι από το “Τζούλια” της Λίλιαν Χέλμαν…..”
“Και τι μοιρολατρικό λέει; Για να σε έχει αγγίξει εσένα ή για αγάπη θα μιλά ή για κάτι μοιρολατρικό….”
“Τι τρεμπανάλ τύπος έχεις γίνει! Τελοσπάντων! Η παράγραφος λέει “Η λαδομπογιά στον καμβά ενός ζωγραφικού έργου, όσο παλιώνει, γίνεται διάφανη. Όταν συμβαίνει αυτό, μπορείς να δεις τις αρχικές γραμμές που έθεσε ο δημιουργός. Το δέντρο φαίνεται μέσ’από το φόρεμα μιας γυναίκας, ένα παιδί παραμερίζει για να περάσει ο μισοσχεδιασμένος σκύλος, κάποιες φιγούρες ξεπροβάλλουν πίσω από την ώχρα μιας πρόσοψης σπιτιού. Αυτό στη ζωγραφική λέγεται “pentimento” γιατί ο ζωγράφος άλλαξε γνώμη….”
“Ωραίο….”
“Ναι……νομίζω σε αυτή την φάση της ζωής μου βρίσκομαι…..σε pentimento! Μπορείς να διακρίνεις τις αρχικές γραμμές που έθεσα, μα είναι άλλες οι (νέες) ζωγραφιές τώρα πια”.
Την κοιτά για λίγο με ύφος σοβαρό και της λέει με ένα πατρικό ύφος (κι ας είναι δέκα χρόνια μικρότερος της) “Ελπίζω αυτή την φορά οι ζωγραφιές να είναι μόνιμες χωρίς φόβο και έτοιμες να αρπάξουν την ζωή από τα κέρατα”
“Μωρέ δεν είναι αυτό που έχει σημασία…..Σημασία έχει, που θα είναι δικές μου ζωγραφιές, για την δικιά μου ζωή χωρίς παρεμβολές…….”
Χαμογελούν και σκέφτονται να παραγγείλουν και τρίτο ποτήρι κρασί. Άλλωστε αυτός σε λίγες ώρες αναχωρεί για Αθήνα και ένας Θεός ξέρει πότε θα ξανανταμωθούν.
“Ας πιούμε στο pentimento λοιπόν!”
Υ.Γ Οι Έλληνες ζωγράφοι, το pentimento το λένε λαζούρα
