· Follows Full Transcript of Michelle Obama’s D.N.C. Speech in English
Γιατί να μας ενδιαφέρουν τα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ; Προφανώς γιατί η χώρα αυτή και ο εκάστοτε Πρόεδρος της, ο λεγόμενος «Πλανητάρχης», έχει την δύναμη με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ να επηρεάζει ολόκληρο τον πλανήτη.
Οι διπλωματικές πχ σχέσεις μεταξύ Αμερικής και Ιράν οδηγούν σε αύξηση ή μείωση της τιμής πετρελαίου, οι πόλεμοι της Αμερικής στις γειτονιές του κόσμου επηρεάζουν τον υπόλοιπο πλανήτη, κοκ.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο για την Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική είναι αυτό του Perry Anderson με τίτλο «Η Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική και οι Διανοητές της».
“Η ιστορική συγκρότηση, η ευρύτητα προοπτικής και η απομυθοποιητική προδιάθεση του συγγραφέα μας προσφέρουν τα απαραίτητα εργαλεία για να ερμηνεύσουμε στην πραγματική τους διάσταση τις εξελίξεις που σημαδεύονται με την ανάδειξη του Trump στην προεδρία και προκαλούν ήδη έντονες συζητήσεις για το μέλλον της «μόνης υπερδύναμης».”
Μας ενδιαφέρουν τα όσα συμβαίνουν στην Αμερική.
Μας ενδιαφέρει και η πρόσφατη συγκινητική ομιλία της Michelle Obama, της οποίας το βιβλίο «Becoming» με τα απομνημονεύματα της έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του (2018).
Η πρώην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ γίνεται ιδιαίτερα συμπαθής τα τελευταία χρόνια και αυξάνει την δημοτικότητα της, έχοντας μάλιστα στο πλευρός της μερικά από τα πιο δυνατά γνωστά ονόματα στην Αμερική.
Η Michelle ήταν πριν λίγες μέρες από τους βασικούς ομιλητές στην πρώτη ημέρα του διαδικτυακού συνεδρίου των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ και η ομιλία της κατάφερε να γίνει viral.
Πιο κάτω η ομιλία της:
Καλησπέρα σε όλους. Είναι μια δύσκολη στιγμή και όλοι το αισθάνονται με διαφορετικούς τρόπους. Και ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι διστάζουν να συντονιστούν σε μια πολιτική σύμβαση αυτή τη στιγμή ή στην πολιτική γενικά. Πιστέψτε με, το καταλαβαίνω. Αλλά είμαι εδώ απόψε γιατί αγαπώ αυτήν τη χώρα με όλη μου την καρδιά, και με πονάει να βλέπω τόσους πολλούς ανθρώπους να πονάνε.
Γνώρισα πολλούς από εσάς. Άκουσα τις ιστορίες σας. Και μέσα σας, έχω δει την υπόσχεση αυτής της χώρας. Και χάρη σε τόσους πολλούς που ήρθαν μπροστά μου, χάρη στον κόπο και τον ιδρώτα και το αίμα τους, κατάφερα να ζήσω εγώ.
Αυτή είναι η ιστορία της Αμερικής. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θυσίασαν και ξεπέρασαν τόσο πολύ τις δικές τους εποχές επειδή ήθελαν κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους.
Υπάρχει μεγάλη ομορφιά σε αυτήν την ιστορία. Υπάρχει επίσης πολύς πόνος, πολλή πάλη και αδικία και δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Και το ποιον θα επιλέξουμε ως πρόεδρο μας σε αυτές τις εκλογές θα καθορίσει εάν θα τιμήσουμε αυτόν τον αγώνα ή όχι και αν θα κρατήσουμε ζωντανή την ίδια πιθανότητα να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο.
Είμαι ένας από τους λίγους ανθρώπους που ζουν σήμερα που έχουν δει από πρώτο χέρι το τεράστιο βάρος και την τρομερή δύναμη της προεδρίας. Και επιτρέψτε μου να σας πω για άλλη μια φορά: Η δουλειά είναι δύσκολη. Απαιτεί ξεκάθαρη κρίση, γνώση πολύπλοκων και ανταγωνιστικών ζητημάτων, αφοσίωση στα γεγονότα και την ιστορία, ηθική πυξίδα και ικανότητα ακρόασης – και μια σταθερή πεποίθηση ότι κάθε μία από τις 330.000.000 ζωές σε αυτήν τη χώρα έχει νόημα και αξία.
Τα λόγια ενός προέδρου έχουν τη δύναμη να μετακινούν αγορές. Μπορούν να ξεκινήσουν πολέμους ή να μεσολαβούν ειρήνη. Μπορούν να καλέσουν τους καλύτερους αγγέλους μας ή να ξυπνήσουν τα χειρότερα ένστικτά μας.
Όπως είπα και πριν, το να είσαι πρόεδρος δεν αλλάζει ποιος είσαι, αποκαλύπτει ποιος είσαι. Λοιπόν, οι προεδρικές εκλογές μπορούν επίσης να αποκαλύψουν ποιοι είμαστε. Και πριν από τέσσερα χρόνια, πάρα πολλοί άνθρωποι επέλεξαν να πιστεύουν ότι οι ψήφοι τους δεν είχαν σημασία. Ίσως είχαν βαρεθεί. Ίσως νόμιζαν ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν κοντά. Ίσως τα εμπόδια να φαίνονται πολύ απότομα. Όποιος και αν είναι ο λόγος, στο τέλος, αυτές οι επιλογές έστειλαν κάποιον στο Oval Office που έχασε την εθνική λαϊκή ψήφο με σχεδόν 3.000.000 ψήφους.
Σε μία από τις πολιτείες που καθόρισαν το αποτέλεσμα, το περιθώριο νίκης ήταν κατά μέσο όρο μόνο σε δύο ψήφους ανά περιφέρεια – δύο ψήφους. Και ζούμε όλοι με τις συνέπειες.
Όταν ο σύζυγός μου άφησε το γραφείο του με τον Joe Biden στο πλάι του, είχαμε ένα ρεκόρ δημιουργίας θέσεων εργασίας. Διασφαλίσαμε το δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη για 20.000.000 άτομα. Σεβόμαστε σε όλο τον κόσμο, συγκεντρώνοντας τους συμμάχους μας για να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή. Και οι ηγέτες μας είχαν συνεργαστεί με τους επιστήμονες για να αποτρέψουν το ξέσπασμα του Έμπολα να γίνει παγκόσμια πανδημία.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, η κατάσταση αυτού του έθνους είναι πολύ διαφορετική. Περισσότεροι από 150.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και η οικονομία μας είναι σε κατάσταση αναταραχής λόγω ενός ιού που ο πρόεδρος υποτιμούσε για πολύ καιρό. Έχει αφήσει εκατομμύρια ανθρώπους άνεργους. Πάρα πολλοί έχουν χάσει την υγειονομική τους περίθαλψη. πάρα πολλοί αγωνίζονται να φροντίσουν βασικές ανάγκες, όπως φαγητό και ενοίκιο. Έχουν μείνει πάρα πολλές κοινότητες για να μάθουν αν και πώς να ανοίξουν τα σχολεία μας με ασφάλεια. Σε διεθνές επίπεδο, γυρίσαμε την πλάτη μας, όχι μόνο σε συμφωνίες που υπέγραψε ο σύζυγός μου, αλλά σε συμμαχίες που υπερασπίστηκαν οι πρόεδροι όπως ο Ρέιγκαν και ο Άιζενχαουερ.
Και εδώ στο σπίτι, καθώς ο Τζορτζ Φλόιντ, η Μπρένα Τέιλορ, και μια ατελείωτη λίστα αθώων έγχρωμων ανθρώπων συνεχίζουν να δολοφονούνται, δηλώνοντας το ως απλό γεγονός ότι μια μαύρη ζωή έχει σημασία, ακόμα με χλευασμό από το υψηλότερο αξίωμα του έθνους.
Διότι όποτε κοιτάζουμε σε αυτόν τον Λευκό Οίκο για κάποια ηγεσία ή παρηγοριά ή για ομοιότητα σταθερότητας, αυτό που παίρνουμε είναι το χάος, η διαίρεση και μια απόλυτη και απόλυτη έλλειψη ενσυναίσθησης.
Ενσυναίσθηση: αυτό είναι κάτι που σκεφτόμουν τελευταία. Η ικανότητα να περπατάς στα παπούτσια κάποιου άλλου η αναγνώριση ότι η εμπειρία κάποιου άλλου έχει επίσης αξία. Οι περισσότεροι από εμάς το εφαρμόζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε. Είναι αυτό που διδάσκουμε στα παιδιά μας.
Και όπως πολλοί από εσάς, ο Μπάρακ και εγώ προσπαθήσαμε το καλύτερο για να ενσταλάξουμε στα κορίτσια μας μια ισχυρή ηθική βάση για να προωθήσουμε τις αξίες που μας έδωσαν οι γονείς και οι παππούδες μας. Αλλά τώρα, τα παιδιά σε αυτήν τη χώρα βλέπουν τι συμβαίνει όταν σταματήσουμε να απαιτούμε συμπάθεια μεταξύ τους. Κοιτάζουν γύρω αναρωτιούνται αν τους λένε ψέματα όλη αυτή την ώρα για το ποιοι είμαστε και τι πραγματικά εκτιμούμε.
Βλέπουν ανθρώπους να φωνάζουν στα μανάβικα, απρόθυμοι να φορέσουν μάσκα για να μας κρατήσουν όλους ασφαλείς. Βλέπουν ανθρώπους να καλούν την αστυνομία για συνανθρώπους τους νοιάζονται μόνο για τη δουλειά τους απλά και μόνο λόγω του χρώματος του δέρματος τους. Βλέπουν μια κατάσταση που λέει ότι μόνο ορισμένα άτομα ανήκουν εδώ, ότι η απληστία είναι καλή και η νίκη είναι τα πάντα γιατί όσο βγαίνετε στην κορυφή, δεν έχει σημασία τι συμβαίνει σε όλους τους άλλους. Και βλέπουν τι συμβαίνει όταν αυτή η έλλειψη ενσυναίσθησης ξεφλουδίζεται και γίνεται περιφρόνηση.
Βλέπουν τους ηγέτες μας να βάζουν ταμπέλες στους συμπολίτες τους και να τους αποκαλούν εχθρούς του κράτους ενώ ενθαρρύνουν τους λευκούς που πράττουν λάθος. Παρακολουθούν με τρόμο καθώς τα παιδιά χωρίζονται από τις οικογένειές τους και ρίχνονται σε κλουβιά και σπρέι πιπεριού και λαστιχένιες σφαίρες χρησιμοποιούνται σε ειρηνικούς διαδηλωτές για μια φωτογραφία.
Δυστυχώς, αυτή είναι η Αμερική που εκτίθεται στην επόμενη γενιά.
Ένα έθνος που έχει χαμηλές επιδόσεις όχι μόνο σε θέματα πολιτικής αλλά και σε θέματα ηθικής. Και αυτό δεν είναι μόνο απογοητευτικό, είναι εντελώς ενοχλητικό, γιατί ξέρω την καλοσύνη και τη χάρη που υπάρχει εκεί έξω, σε νοικοκυριά και γειτονιές σε όλο αυτό το έθνος.
Και ξέρω ότι ανεξάρτητα από τη φυλή, την ηλικία, τη θρησκεία ή την πολιτική μας, όταν κλείνουμε τον θόρυβο και τον φόβο και ανοίγουμε πραγματικά τις καρδιές μας, γνωρίζουμε ότι αυτό που συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα δεν είναι σωστό. Δεν είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε.
Λοιπόν τι κάνουμε τώρα;
Ποια είναι η στρατηγική μας;
Κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πολλοί άνθρωποι με ρώτησαν, «Όταν οι άλλοι πηγαίνουν τόσο χαμηλά, εξακολουθεί να δουλεύει το να πηγαίνουμε εμείς ψηλά;» Η απάντησή μου: το να πηγαίνεις ψηλά είναι το μόνο πράγμα που δουλεύει, γιατί όταν πηγαίνουμε χαμηλά, όταν χρησιμοποιούμε αυτές τις ίδιες τακτικές εξευτελισμού και απανθρωπιάς, γινόμαστε μέρος του άσχημου θορύβου που πνίγει τα πάντα. Υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας. Υποβαθμίζουμε τις ίδιες αιτίες για τις οποίες αγωνιζόμαστε.
Αλλά ας είμαστε ξεκάθαροι: το να ανεβείτε ψηλά δεν σημαίνει να χαμογελάτε και να πείτε ωραία πράγματα όταν αντιμετωπίζετε κακία και σκληρότητα. Το υψηλό σημαίνει ότι παίρνεις το πιο δύσκολο μονοπάτι. Σημαίνει να ξύσουμε και να βγάλουμε τον δρόμο μας προς αυτήν την κορυφή του βουνού. Το να πηγαίνεις ψηλά σημαίνει να είμαστε σκληροί ενάντια στο μίσος, να θυμόμαστε ότι είμαστε ένα έθνος κάτω από τον Θεό και αν θέλουμε να επιβιώσουμε, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ζούμε μαζί και να εργαστούμε μαζί στις διαφορές μας.
Και το υψηλό σημαίνει ξεκλείδωμα των δεσμών των ψεμάτων και της δυσπιστίας με το μόνο πράγμα που μπορεί να μας απελευθερώσει πραγματικά: την κρύα, σκληρή αλήθεια.
Δείτε την ομιλία στο πιο κάτω βίντεο:
Michelle Obama: Good evening, everyone. It’s a hard time, and everyone’s feeling it in different ways. And I know a lot of folks are reluctant to tune into a political convention right now or to politics in general. Believe me, I get that. But I am here tonight because I love this country with all my heart, and it pains me to see so many people hurting.
I’ve met so many of you. I’ve heard your stories. And through you, I have seen this country’s promise. And thanks to so many who came before me, thanks to their toil and sweat and blood, I’ve been able to live that promise myself.
That’s the story of America. All those folks who sacrificed and overcame so much in their own times because they wanted something more, something better for their kids.
There’s a lot of beauty in that story. There’s a lot of pain in it, too, a lot of struggle and injustice and work left to do. And who we choose as our president in this election will determine whether or not we honor that struggle and chip away at that injustice and keep alive the very possibility of finishing that work.
I am one of a handful of people living today who have seen firsthand the immense weight and awesome power of the presidency. And let me once again tell you this: The job is hard. It requires clearheaded judgment, a mastery of complex and competing issues, a devotion to facts and history, a moral compass, and an ability to listen — and an abiding belief that each of the 330,000,000 lives in this country has meaning and worth.
A president’s words have the power to move markets. They can start wars or broker peace. They can summon our better angels or awaken our worst instincts. You simply cannot fake your way through this job.
As I’ve said before, being president doesn’t change who you are; it reveals who you are. Well, a presidential election can reveal who we are, too. And four years ago, too many people chose to believe that their votes didn’t matter. Maybe they were fed up. Maybe they thought the outcome wouldn’t be close. Maybe the barriers felt too steep. Whatever the reason, in the end, those choices sent someone to the Oval Office who lost the national popular vote by nearly 3,000,000 votes.
In one of the states that determined the outcome, the winning margin averaged out to just two votes per precinct — two votes. And we’ve all been living with the consequences.
When my husband left office with Joe Biden at his side, we had a record-breaking stretch of job creation. We’d secured the right to health care for 20,000,000 people. We were respected around the world, rallying our allies to confront climate change. And our leaders had worked hand-in-hand with scientists to help prevent an Ebola outbreak from becoming a global pandemic.
Four years later, the state of this nation is very different. More than 150,000 people have died, and our economy is in shambles because of a virus that this president downplayed for too long. It has left millions of people jobless. Too many have lost their health care; too many are struggling to take care of basic necessities like food and rent; too many communities have been left in the lurch to grapple with whether and how to open our schools safely. Internationally, we’ve turned our back, not just on agreements forged by my husband, but on alliances championed by presidents like Reagan and Eisenhower.
And here at home, as George Floyd, Breonna Taylor, and a never-ending list of innocent people of color continue to be murdered, stating the simple fact that a Black life matters is still met with derision from the nation’s highest office.
Because whenever we look to this White House for some leadership or consolation or any semblance of steadiness, what we get instead is chaos, division, and a total and utter lack of empathy.
Empathy: that’s something I’ve been thinking a lot about lately. The ability to walk in someone else’s shoes; the recognition that someone else’s experience has value, too. Most of us practice this without a second thought. If we see someone suffering or struggling, we don’t stand in judgment. We reach out because, “There, but for the grace of God, go I.” It is not a hard concept to grasp. It’s what we teach our children.
And like so many of you, Barack and I have tried our best to instill in our girls a strong moral foundation to carry forward the values that our parents and grandparents poured into us. But right now, kids in this country are seeing what happens when we stop requiring empathy of one another. They’re looking around wondering if we’ve been lying to them this whole time about who we are and what we truly value.
They see people shouting in grocery stores, unwilling to wear a mask to keep us all safe. They see people calling the police on folks minding their own business just because of the color of their skin. They see an entitlement that says only certain people belong here, that greed is good, and winning is everything because as long as you come out on top, it doesn’t matter what happens to everyone else. And they see what happens when that lack of empathy is ginned up into outright disdain.
They see our leaders labeling fellow citizens enemies of the state while emboldening torch-bearing white supremacists. They watch in horror as children are torn from their families and thrown into cages, and pepper spray and rubber bullets are used on peaceful protesters for a photo op.
Sadly, this is the America that is on display for the next generation. A nation that’s underperforming not simply on matters of policy but on matters of character. And that’s not just disappointing; it’s downright infuriating, because I know the goodness and the grace that is out there in households and neighborhoods all across this nation.
And I know that regardless of our race, age, religion, or politics, when we close out the noise and the fear and truly open our hearts, we know that what’s going on in this country is just not right. This is not who we want to be.
So what do we do now? What’s our strategy? Over the past four years, a lot of people have asked me, “When others are going so low, does going high still really work?” My answer: going high is the only thing that works, because when we go low, when we use those same tactics of degrading and dehumanizing others, we just become part of the ugly noise that’s drowning out everything else. We degrade ourselves. We degrade the very causes for which we fight.
But let’s be clear: going high does not mean putting on a smile and saying nice things when confronted by viciousness and cruelty. Going high means taking the harder path. It means scraping and clawing our way to that mountain top. Going high means standing fierce against hatred while remembering that we are one nation under God, and if we want to survive, we’ve got to find a way to live together and work together across our differences.
And going high means unlocking the shackles of lies and mistrust with the only thing that can truly set us free: the cold, hard truth.
