Γράφει η Ρία Λοϊζου
Είναι μια από εκείνες τις φορές. Από εκείνες τις στιγμές, που δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη τον λόγο ύπαρξης τους, την πηγή της γέννησης τους. Κάποιοι θα πουν πως είναι υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, άλλοι θα αποφανθούν μεγαλόφωνα πως πρόκειται περί βλακώδους επιπολαιότητας, κάποιοι τρίτοι θα κάνουν λόγο για “κακή στιγμή” και κάποιοι άλλοι για “κακό μάτι”.
Κάνοντας τον απολογισμό μου για τις τελευταίες δυο βδομάδες είναι λες και γνωρίζω ξανά τον κόσμο από την αρχή… Δεν μπορώ να πω, όλο και κάποιο παιχνίδι μου παίζει το σύμπαν. Μάλλον θα είναι, για να μου θυμίσει ότι σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχει και ασχήμια και το να είμαι τόσο αφελής δεν είναι και ότι καλύτερο εν καιρούς πλήρης αποσύνθεσης των πάντων.
Την περασμένη βδομάδα για 2-3ς μέρες έψαχνα μανιωδώς τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. Τελικά τα βρήκα σε μια σακούλα εντελώς τυχαία. Σιγοψιθύρισα “υπάρχει Θεός”, τον ευχαρίστησα και συνέχισα την μέρα μου φορώντας το πιο μεγάλο μου χαμόγελο. Υπήρξαν κι άλλες μικρές αναποδιές που δεν νομίζω να υπάρχει λόγος για να τις αναλύσω. Ένα άλλο πρωινό, βγήκα στο μπαλκόνι και μύριζα λιβάνι. Ένιωσα ένα απέραντο δέος να με κατακλύζει και θυμήθηκα ότι δεν πρέπει να ξεχνώ να έχω πίστη.
Προχθές πήγα στα Jumbo και φεύγοντας συνειδητοποίησα ότι μου έκλεψαν το κινητό. Απογοητεύτηκα. ‘Ηταν λες και κοίταξα τον ήλιο κατάματα και ένιωσα να με καιν τα μάτια μου. Με βρήκα να ψάχνω αυτή την λίγη ανθρωπιά που μας έχει απομείνει. Σαν μικρό παιδί που γνώρισε για πρώτη φορά τον κόσμο και πόνεσε απ’ την πολλή ασχήμια. Κατάντια… Τι άλλο να πω; Μέχρι και για συνομοσίες περι μαγείας άκουσα και σκιάχτηκα. Μα πως γίναμε έτσι;
Φυσικά, είναι και αυτό το άλλο βράδυ που είχα γυρίσει σπίτι και με μεγάλη έκπληξη βρήκα να με περιμένει το πιο γλυκό πλασματάκι του κόσμου όλου. Τον Elvis! O Elvis λοιπόν είναι το καινούριο μου σκυλάκι! Εδώ και μια βδομάδα έχουμε γίνει αχώριστοι. Τώρα για να καταλάβεις κοιμάται στα πόδια μου. Αν και το ροχαλητό του ξυπνά πεθαμένους (αιωνία τους η μνήμη) δεν με ενοχλεί καθόλου. Φτάνει που τον έχω εδώ μαζί μου να μου γεμίζει τις μέρες με αθωότητα και αγάπη.
Τέλος πάντων για να μην στα πολυλογώ αυτό που θέλω να σου πω είναι να μην τα βάζεις κάτω. Χάνοντας μια μάχη δεν σημαίνει πως χάνεις και τον πόλεμο. Ποτέ, μα ποτέ, μην τα παρατάς. Το τελευταίο διάστημα το ένα χαστούκι ακολουθεί το άλλο. Το ξέρω δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, αλλά μου συμβαίνουν αυτά που μου συμβαίνουν και εγώ πρέπει να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και να τα αντιμετωπίσω, ταξινομώντας τα βάσει των δικών μου προτεραιοτήτων. Μαζί με αυτά όμως έρχονται και τα ευχάριστα βοηθώντας μας να δούμε πιο καθαρά και να κρατήσουμε τις ισορροπίες.
