Για τη Μαρία ΜΑΣ

Γράφει η Μιράντα Ορθοδόξου
Φιλόλογος – Αρθρογράφος SkalaTimes

«Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη»
(Η φιλία [ή η αγάπη] είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα)Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

Μετά από ένα ταξίδι στην Αθήνα για τη γέννηση του μικρότερου, τότε, μέλους του αθηναϊκού μικρόκοσμού μου έγραφα σε ένα κείμενο: «Τελικά, αρχίζω να πιστεύω ότι δεν αγαπάω την Αθήνα αλλά τους ανθρώπους της. Και πάλι δεν την/ τους χόρτασα…» Αυτές είναι οι τελευταίες προτάσεις του κειμένου που δημοσιεύθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2013.

Δεν χόρτασα την Αθήνα και τους ανθρώπους της. Δε θα τη χορτάσω ποτέ…

Τι να γράψω και να έχει σήμερα το βάρος και το βάθος που θα ΄θελα; Έφυγε «η κορούα», το Μαράκι. Κρακ… ρωγμές. Ρωγμές στον μικρόκοσμό μου. Στον μικρόκοσμό μας, στον πυρήνα του!

Καλοκαίρι 2000: Φτάνω στην Αθήνα- εκδρομή με το σχολείο και οι διακοπές έχουν παράταση για μένα. Σε αυτές τις δέκα ημέρες σχεδόν εισβάλλει η Μαρία: «Θέατρο- πρεμιέρα- Ηρώδειο. Θες; Ναι! Πάμε». Εκεί, στο Ηρώδειο λοιπόν- τι τιμή (!)- γνώρισα για πρώτη φορά το αθηναϊκό θέατρο και τις «κορούες». Έτσι ξεκίνησε μια περίεργη σύνδεση με την ιδέα του θεάτρου, την πόλη και την παρέα των κοριτσιών με φόντο το Ηρώδειο! Τον επόμενο χρόνο, με μια ατσούμπαλη πλέον φοιτητική αρχή, φοβήθηκα την Αθήνα. Δεν ήταν αυτό που είχα υπολογίσει. Στρίμωγμα, τρέξιμο, πρόσωπα πολλά και περίεργα. Τα όνειρά μου όταν απέκτησαν καθημερινότητα και ρουτίνα, έγιναν άοσμα, άνοστα και φασαριόζικα. Εισβάλλει και πάλι η Μαρία: «Πάω σινεμά. Έρχεσαι;». Στριμώχνομαι σε ένα αμαξάκι και πλαταίνουν οι αισθήσεις μου. Μαζί πλαταίνουν και οι δρόμοι και οι χώροι, πλαταίνει και ο νους και χωράει νέες ιδέες και συναισθήματα. Χωράει και νοιάξιμο. Πολύ! Πέρασε ο καιρός, πέρασαν και τα χρόνια και πολλά πρόσωπα. Αλλά οι «εισβολές» της Μαρίας σταθερές και ακλόνητες.

Ήρθε ο χειμωνιάτικος γάμος της με τον άνθρωπό της! Εισβάλλω κι εγώ όπως και καλεσμένοι από πολλές γωνιές του κόσμου! Πάρτι, γλέντι, χαρές μεγάλες στην Αθήνα με άρωμα νησιώτικο. Εισέβαλε και η μικρούλα δύο χρόνια μετά και μαζί με τα δικά της μαγουλάκια ροδοκοκκίνησαν και τα δικά μας.

Είχα στον νου μου πάντα ότι είσαι αυστηρή με τις ευχές στις γιορτές και στα γενέθλια, σου αρέσουν τα μπισκότα morning coffee, είσαι ευάλωτη στα πατατάκια ειδικά όταν βρισκόμασταν στο Τσουκαλόσπιτο (μάλλον τότε θα γίνονταν μεγαλύτερος πειρασμός), χορεύεις, κατά ένα περίεργο λόγο, με περίσσια χάρη τα νησιώτικα παραδοσιακά και σαφέστατα δεν ξεχνούσα πως θέλεις να με πας στην Τήνο, να δω το χωριό σου!

Εισέβαλες και μου επιβλήθηκες Μαρία. Στάθηκες να μου εξηγήσεις προφέροντας κάπως ξενικά το – ρ- για τη fraternite, για τους καθολικούς (ειδικά την περίοδο της εκλογής του νέου Πάπα) μου θύμωσες κιόλας γιατί τόσο χρονών κοπέλα συνεχίζω να φοράω ολσταράκια- εσύ προτιμούσες μπαλαρίνες-, με τραβούσες σε χειμωνιάτικές ομορφιές της πόλης φορώντας εκείνο το περίεργο ισπανικό παλτό και ένα μάλλινο σκούρο μπερέ όμως…. δεν τα έμαθα όλα ακόμα Μαρία! Έχω ακόμα πολλά να πάρω. Κι έφυγες…
Κρακ…. Τσακιστήκαμε μαζί σου Μαρία! Ρωγμές άρχισαν να μπαίνουν με τη νόσο. Πότε σε πετύχαινα αισιόδοξη μέστην αστάθεια, πότε κουρασμένη σε μία ατελείωτη, όπως φαινόταν, κακή σταθερότητα. Τσακιστήκαμε και κρατιόμασταν από το λιγοστό φως που έμπαζε κοροϊδευτικά σχεδόν από τις ρωγμές. 21 Ιανουαρίου εφυγες και άφησες τα ροδοκόκκινα μαγουλάκια να σε θυμίζουν τόσο…

Στο μυαλό και στην καρδιά μου και στο βάθος της ψυχής μου, που χωράει λίγο φως, χορεύεις ακόμα νησιώτικα σε ένα μικρό χωριουδάκι της δωρικής Πελοποννήσου όπως ακριβώς σε είδα, σε καμάρωσα και σε χάρηκα εκείνο το βραδύ για τελευταία φορά.

Υ.γ.: Υπόσχομαι ότι το ταξίδι στην Τήνο θα το κάνω για σένα «κορούα», μα κυρίως για μένα. Θα φρoντίσω να έχω μια τσεπούλα μικρη στο μέρος της καρδιάς για να κουβαλάω και εσένα μαζί… Θα φροντίσω να έχω μαζί και τα «ροδοκόκκινα μαγουλάκια» που πιθανότατα θα φοράνε μπαλαρίνες κι εκείνο το υπέροχο παλτό που άχνιζε πάντα τα αρώματά σου…