Καλωσορίζουμε το νέο μήνα, τον Φεβρουάριο, με πρώτο άρθρο ένα κείμενο από τη Συμβουλευτική Ψυχολόγο του SkalaTimes, Ελένη Δανιήλ. Για να ξαναθυμηθούμε τα βασικά της ζωής, τα βασικά για να είσαι άνθρωπος και να ζεις ευτυχισμένος.
SkalaTimes
Γράφει η Ελένη Δανιήλ
Εγγεγραμμένη Συμβουλευτική Ψυχολόγος(Α.Μ: 495)
Τηλέφωνο: 97 736810
Facebook Page: https://www.facebook.com/eleni.daniel.psy
Έχουμε μάθει να καθορίζουμε τους ανθρώπους βάζοντας τους ταμπέλες και μείς οι ίδιοι να καθοριζόμαστε από τις ταμπέλες άλλων. «Είναι χοντρή», «Είναι άσχημος», «Είναι χωρισμένη με παιδιά», «Είναι φτωχός», «Θα μείνει στο ράφι», κλπ(Αν και θα μπορούσα να γράψω πολλά παραδείγματα, περιορίστηκα σε μερικά). Πίσω από την κάθε ταμπέλα κρύβεται ένας άνθρωπος, για τον οποίον πιθανόν να μην γνωρίζεις τίποτα.
Αγκαλιάζουμε και χαμογελάμε λιγότερο.
Νοιαζόμαστε και σκεφτόμαστε τους άλλους λιγότερο.
Ακούμε λιγότερο και απαντάμε περισσότερο (όχι γιατί ξέρουμε πάντα την απάντηση αλλά γιατί είναι πιο εύκολο από το να ακούσεις).
Αγαπάμε λιγότερο(τον εαυτό μας και συνάμα τους άλλους).
Ξεχνάμε τις ανάγκες και τα θέλω μας, την φροντίδα του εαυτού μας και βρίσκουμε παρηγοριά στα υλικά αγαθά.
Ξεχνάμε να λέμε «σε αγαπώ», «συγγνώμη», «σε ακούω».
Ξεχνάμε να απολαμβάνουμε και να θαυμάζουμε τα ωραία της ζωής.
Ξεχνάμε να χαιρόμαστε την ύπαρξη μας.
Κλεινόμαστε στον εαυτό μας και νιώθουμε λιγότερο άνθρωποι.
Ξεχνάμε τη χαρά του να δουλεύει κανείς, όχι μόνο για να κερδίζει χρήματα αλλά και γνώσεις κι εμπειρίες.
Ξεχνάμε να είμαστε ελεύθεροι και αυθόρμητοι.
Ξεχνάμε να λέμε «Μπράβο», να αναγνωρίζουμε στους άλλους και στον εαυτό μας αυτά που καταφέρνουμε. Αυτές τι μικρές νίκες.
Δίνουμε έμφαση στα λάθη, στην αποτυχία, στην στασιμότητα.
Ξεχνάμε ότι τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, αλλά αφιερώνουμε χρόνο για να τους δώσουμε λεφτά και υλικά αγαθά. Όταν σηκώσουμε τα ματιά μας σε αυτά, τότε είναι πλέον ενήλικες.
Χάνουμε στιγμές, χαρές και εμπειρίες μαζί τους γιατί όλα στη ζωή γίνονται στόχος.
Μάθαμε να ακολουθούμε ένα σύστημα, να ακολουθούμε το πλήθος γιατί φοβόμαστε να διαφέρουμε.
Και τότε «Ασθενούμε» συχνότερα, είτε σωματικά είτε ψυχικά.
Ξεχνάμε να ζούμε και να αισθανόμαστε, ξεχνάμε το νόημα της ζωής.
Η φράση «Να φτάνει κανείς στο σημείο του θανάτου μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει ζήσει καθόλου», πόσο αληθινή!
Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να αγαπήσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη και να την νιώσουμε, ώστε να μπορέσουμε να δούμε τους ανθρώπους σαν ανθρώπους και όχι η ταμπέλα που τους βάζουμε.
Χρειάζεται να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, για να αγαπήσουμε τη ζωή και να βρούμε νόημα σε αυτήν.
Χρειάζεται να σεβαστούμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας, να τολμήσουμε να είμαστε διαφορετικοί και να ακολουθήσουμε το δρόμο της καρδιάς μας.
Γενικά ξεχνάμε και ξεχνάμε πολύ να είμαστε άνθρωποι.
Αλλά ας ξυπνήσουμε, ας αφυπνιστούμε, ας δούμε τη ζωή με άλλο μάτι.
Γιατί όταν αγαπάς, όταν συνεργάζεσαι, όταν εκτιμάς, όταν κρατάς τους σημαντικούς στη ζωή σου, όταν βοηθάς και μοιράζεσαι, όταν προσπαθείς, όταν γελάς με τη ψυχή σου, όταν απολογείσαι, θα ανακαλύψεις ότι η ζωή είναι μόνο το Τώρα, ούτε αύριο, ούτε χθες.
