Γράφει η Μιράντα Ορθοδόξου
Φιλόλογος – Αρθρογράφος SkalaTimes
Δε γίνεται να το ζούμε αυτό…Πάει ένας χρόνος σχεδόν. Έχουμε και νέα μέτρα. Για ακόμα μια φορά. Επιβάλλεται λέει πλέον να κυκλοφορούμε μόνο με Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας. Πού να τρέχω από το πρωί στα λεωφορεία με άλλους τόσους…μαθητές κουρασμένοι από το ολοήμερο πλέον σχολείο, άνθρωποι που επιτακτικά στριμώχνονται με το ζόρι, άλλοι που φλυαρούν. Πώς θα το αντέξουμε όλο αυτό; Πόση υπομονή; Πόσο κουράγιο; Βέβαια, είναι κι αυτοί που νοσούν. Δεν πρέπει να παραπονιέμαι. Με την περιφερειακή μου όραση «οσμίζομαι» την απελπισία και του συναδέλφου. Δίπλα μου- όχι μεταφορικά- πάντα εν ώρα εργασίας, όπως το επιβάλλουν τα έκτακτα μέτρα. «Απογορεύεται η κυκλοφορία αν δεν συνοδεύεστε από κάποιο άλλο άτομο το οποίο σας συνοδεύει σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου». Νιώθω ότι σχεδόν ακούει τις σκέψεις μου και μάλλον με συμπονεί, σχεδόν περισσότερο από τον εαυτό του. Λες, να ακούω κι εγώ τις σκέψεις του; Μου φτάνουν οι δικές μου. Πολυκοσμία και στο μυαλό μου μέσα τώρα; Ε όχι!
Μέχρι να φτάσουμε στο γραφείο αναλογίζομαι, για χιλιοστή φορά, πότε επιτέλους θα ξεφύγουμε από αυτήν την πανδημία! Αρχικά φαινόταν κάτι ανώδυνο. Τώρα πια φορτικό! Ούτε σειρά επιστημονικής φαντασίας στο XILFTEN να ήμασταν! Άκους εκεί ιός αναπτύσσεται και μεταδίδεται εξαιτίας της μοναχικότητας. Κάτι έλεγαν οι ειδικοί για ορμόνες που εκκρίνονται λέει στον εγκέφαλο, όταν μένουμε μόνοι. Κάπου το έχασα με όλα τούτα τα ιατρικά. Η ουσία είναι μία και ήταν το μόνο που αντιλήφθηκα εξ αρχής: οφείλουμε να θυσιάσουμε την πολυτέλεια του προσωπικού χώρου και χρόνου, τα «ιδιωτικά θέλω» μας, την καθημερινότητα που όμορφα στήσαμε ώστε ξεφύγουμε από αυτό. Αργότερα, διαβάζοντας τις θεωρίες συνωμοσίας που έπαιζαν δεξιά- αριστερά αντιλήφθηκα κάτι άλλο: Ό,τι κι αν ισχύει τελικά, εμείς θα την πληρώσουμε! Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Οπότε πρέπει να τελειώνει γρήγορα κι αυτό απαιτεί καθαρό μυαλό, υπακοή στους κανόνες και σεβασμός στον συνάνθρωπο. Άλλωστε ποιος ξέρει τι πραγματικά ισχύει για να το πει με σιγουριά;
Αρχικά το είδα ως ευκαιρία να δω ξανά τους δικούς μου ανθρώπους που τόσο μου έλειψαν, να βγάλω πολλή δουλειά που εκκρεμούσε στο γραφείο, να πάω σε εκείνη την καινούρια καφετέρια που ξεφύτρωσε στη γωνία της πλατείας για να διαπιστώσω αν όντως παίζει ωραία μουσική και να συναντηθώ με όλους τους φίλους και τους συνεργάτες στους οποίους που είχα υποσχεθεί συναντήσεις που εκκρεμούσαν. Έγιναν όλα αυτά μέσα στο πρώτο τρίμηνο. Και μετά; Μετά μπήκα στη φάση να οργανώνω πάρτι στο σπίτι- γεγονός που έγινε και κανόνας απαράβατος για κάθε βράδυ Παρασκευής και Σαββάτου με τα πρώτα μέτρα που βγήκαν. Το λιγότερο 10 άτομα ανά 100 τετραγωνικά και επιχορηγημένα όλα τα έξοδα από το κράτος μέχρι που μαζί με τη διάθεση για πάρτι στέρεψαν και τα ταμεία του κράτους. Επιβάλλεται βέβαια ακόμα. Η διάθεση ωστόσο είναι αντιστρόφως ανάλογη. Καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο- πάντα σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου- και παρατηρούμε τα κινητά μας ανόρεκτα, με ανία και κανένα ενδιαφέρον. Τα social media αναπροσαρμοσμένα κι αυτά, τροφοδοτούν εικόνες από ταξίδια, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, clubbing. Τα πρόσωπα όμως σκυθρωπά, στην καλύτερη περίπτωση με πιεσμένα, στενάχωρα χαμόγελα, που όμως δε ξεγελούν κανέναν μας πια! Ακόμα και οι πιο κοινωνικοί και εξωστρεφείς έχουν απαυδίσει, έχουν κουραστεί. Δουλειά- καφετέρια- επιχορηγημένα ταξίδια, συναυλίες, θέατρα, σινεμά- πάρτι- ομαδικές εκδρομές- πολυπληθή τραπεζώματα. Όσο για εμάς τους εργένηδες που ήμασταν οι «πιο κακομαθημένοι» έχοντας την πολυτέλεια της ελευθερίας χώρου και χρόνου όλα έγιναν πιο δύσκολα. Επιβάλλεται πλέον να φιλοξενούμε ένα τουλάχιστον άτομο στο σπίτι ώστε να μη μένουμε καθόλου μόνοι. Στην περίπτωσή μου, την πλήρωσε η μικρή αδερφή μου. Μετακόμισε μαζί μου και έφερε μαζί με τα ρούχα και τα παπούτσια της, τη βαρεμάρα που της προξενούσε όλη αυτή η βαβούρα και κυρίως κουβάλησε και την ανησυχία της που άφησε τους γονείς μας με τον αδερφό μου που εύκολα ξεχνιόταν κι απομονώταν. Ξεχνούσε ότι οι νέοι άνθρωποι είμαστε και οι ευάλωτες ομάδες; Πώς το ξεχνάς αυτό; Ειδικότερα οι νέοι με κρίσεις πανικού, με άγχος και αγωνίες και με συμπτώματα ψυχολογικής κατάπτωσης είμαστε οι πιο ευάλωτοι. Πώς το ξεχνά; Επιπόλαια θέτει τον εαυτό σου σε κίνδυνο!
Θέλω την ησυχία μου. Μου λείπει ο εαυτός μου. Θέλω λίγο να ξεφύγω από τη στενότητα του «όλοι μαζί» και νοσταλγώ την άνεση του «εγώ». Μου έλειψε η ευάερη και ευήλια μοναξιά μου. Κουράστηκα, μαζί μου κι όλος ο κόσμος! Αγαπώ τα ταξίδια, το θέατρο, τις συναυλίες και τους ανθρώπους μου. Όμως αγαπώ και πεθυμώ τη μοναχικότητά μου. Θέλω να ακούσω μουσική χορεύοντας ατσούμπαλα εφόσον δε θα βλέπει κανείς, θέλω να κάτσω λίγο στη σιωπή και να σκάψω λίγο μέσα μου, θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο χωρίς να με ενοχλούν οι ηχηρές σκέψεις του διπλανού μου στο λεωφορείο, στο αμάξι, στο σπίτι . Μου έλειψε να απλωθώ στον καναπέ με ζεστό καφέ να αχνίζει μυρωδιές και να απολαμβάνω ΜΟΝΗ ΜΟΥ τη βροχή. Βρέχει κιόλας σήμερα… Τι ωραία θα ‘ταν να ήτανε Κυριακή, να ήμασταν πίσω στην κανονικότητά μας, να έφευγε μαζί με τον συνάδελφο που με συνοδεύει κάθε μέρα και ο φόβος της αβεβαιότητας και του αγνώστου και οι ειδήσεις να έδειχναν μόνο την αποτυχημένη προσπάθεια του πρώην Αμερικανού προέδρου D. Trump να μας πείσει για τη δήθεν νόθευση στις τελευταίες εκλογές.
Συλλογίζομαι αυτό που επιβάλλω πλέον στον εαυτό μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ: Ό,τι ανθρώπινο είναι και φθαρτό. Κι αφού η ασθένεια αυτή έχει παραχθεί εξαιτίας του τρόπου ζωής μας και στα σπάργανα του δικού μας πολιτισμού θα «εξαρθρωθεί» σύντομα. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και, όπως λένε πολλοί συχνά, ίσως αυτό να ήταν ένα μεγάλο μάθημα που χρειαζόμασταν όλοι. Από την άλλη λέω…για φαντάσου, ρε φίλε, να έπρεπε υπό αντίθετες συνθήκες να επιβαλλόταν να απομονωνόμασταν από όλους και όλα. Πόση ηρεμία πια, πόση ησυχία και μοναξιά;
