Ασχολείται με την έρευνα ως Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, είναι συγγραφέας, εργάζεται στο Υπουργείο Εργασίας και η ενασχόληση του με τα κοινά ξεκινά από τα μαθητικά του χρόνια. Σήμερα, ο Αλέξης Αλέκου διεκδικεί μια θέση στη Βουλή για τη Λάρνακα, με το ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις.
Σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης, ο Αλέξης Αλέκου μιλά στο SkalaTimes και ανάμεσα σε άλλα τονίζει: “Η απαξίωση είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Το «όλοι είναι το ίδιο» όμως, όχι. Δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι πολιτικές”.
SkalaTimes
Αλέξη τι είναι αυτό που σε ώθησε να θέσεις υποψηφιότητα για βουλευτής Λάρνακας;
Σε μια χρονική συγκυρία που ο τόπος μας διάγει ίσως τις κρισιμότερες στιγμές μετά το 1974, χρειάζεται να καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια από όλους για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Κοινωνικό κράτος, κράτος δικαίου, διαφάνεια, λύση του κυπριακού και επανένωση του τόπου και του λαού μας. Αυτά χρειαζόμαστε. Και για να τα πετύχουμε θα πρέπει να βγουν μπροστά και να ανταποκριθούν άνθρωποι φρέσκοι, με γνώσεις και όραμα για το μέλλον. Θεωρώ ότι στην πολιτική πρέπει να μπαίνουν άτομα που δεν έχουν ανάγκη την πολιτική. Οι υποψήφιοι που θα εκλεγούν θα πρέπει να δίνουν αξία στα βουλευτικά έδρανα και όχι να παίρνουν αξία από αυτά. Επέλεξα να συμμετάσχω σε αυτή τη διαδικασία, σε μια προσπάθεια να βοηθήσω με την παρουσία μου στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ Λάρνακας προς αυτή την κατεύθυνση. Και σκοπεύω να το πράξω παραμένοντας συνεπής και ειλικρινής σε όσα πίστευα και εξέφραζα πάντα.
Επαγγελματικά που σε βρίσκουμε σήμερα;
Εργάζομαι τα τελευταία 15 χρόνια στο Υπουργείο Εργασίας ως Λειτουργός Εργασίας Α’, και παράλληλα έχω στενή συνεργασία με τα πλείστα πανεπιστήμια της Κύπρου λόγω της
ενασχόλησης μου με την έρευνα ως Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας. Ανέκαθεν
είχα επαφή με τα κοινά, από τα μαθητικά μου χρόνια μέσα από το μαθητικό κίνημα της
ΠΕΟΜ και το νεολαιίστικο κίνημα της ΕΔΟΝ, και ακολούθως στα φοιτητικά μου χρόνια στην
Αθήνα και στο Λονδίνο μέσα από την Προοδευτική Κίνηση Φοιτητών. Ως εργαζόμενος,
συμμετέχω ενεργά στο συνδικαλιστικό κίνημα ως μέλος του Γενικού Συμβουλίου και της
Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΑΣΥΔΥ και ταυτόχρονα στο κίνημα για την επανένωση σε
διάφορες δράσεις που οργανώνονται είτε από τον Όμιλο Προβληματισμού για τον
Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ) είτε από άλλους φορείς που αγωνίζονται για τη λύση
του κυπριακού προβλήματος.
Τι θα ήθελες να αλλάξεις (τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκύπριο επίπεδο) με μια
πιθανή εκλογή σου ως Βουλευτής Λάρνακας;
Σε τοπικό επίπεδο, θεωρώ ότι η νέα Βουλή θα πρέπει να αναπτύξει εκείνες τις πρωτοβουλίες έτσι ώστε να ανακουφιστούν ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις της πόλης μας που σε αυτή την περίοδο της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης έχουν πληγεί σημαντικά, και να συγκρατηθεί το εργατικό δυναμικό στη Λάρνακα με ταυτόχρονη βελτίωση των εισοδημάτων του.
Παράλληλα, και σε προσωπικό επίπεδο, προτεραιότητα μου θα είναι η αμεσότητα και η
αμφίδρομη σχέση με όλους τους δημότες και πολίτες της πόλης και επαρχίας της Λάρνακας. Ο βουλευτής δεν πρέπει να δραστηριοποιείται πίσω από ένα γραφείο αλλά να είναι πραγματικός εκπρόσωπος των εργαζομένων της Λάρνακας και να ασκεί διαρκώς πίεση για προώθηση των πολιτικών που αφορούν την πόλη και τον κόσμο της.
Ποια θεωρείς σήμερα ως τα βασικότερα προβλήματα της Λάρνακας;
Αν θα πρέπει να ιεραρχηθούν τα προβλήματα της Λάρνακας αυτά θα ήταν οι
πετρελαιοδεξαμενές και η ανάπτυξη του λιμανιού και της μαρίνας της πόλης, ζητήματα τα
οποία όμως πήραν τον δρόμο τους. Άρα αυτό στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε την
προσοχή μας είναι η επόμενη μέρα για αυτά τα κεφαλαιώδους σημασίας ζητήματα. Η
επιτυχία της μετακίνησης των πετρελαιοδεξαμενών και η τροχιοδρόμηση της ενιαίας
ανάπτυξης του λιμανιού και της μαρίνας δεν είναι το τέλος του δρόμου αλλά η αρχή, και θα
πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε ότι αφορά το είδος της ανάπτυξης, τις
προκλήσεις που θα προκύψουν, και τη διαχείριση των θέσεων εργασίας.
Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε η αντίληψη ότι η Λάρνακα αποτελεί τον “φτωχό συγγενή”.
Και ασφαλώς αυτή η αντίληψη δεν είναι αυθαίρετη. Όλες οι στατιστικές παρουσιάζουν την
Λάρνακα πολύ ψηλά στους δείκτες ανεργίας αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις αρκετά
χαμηλά στο ύψος των μισθών/αμοιβών.
Ο κόσμος έχει απυηδύσει με τα θέματα διαφθοράς και σκανδάλων και πολλοί
σκέφτονται την αποχή ή ακόμη να δώσουν ψήφο στο νεοναζιστικό ακροδεξιό κόμμα. Η άποψη σου γι αυτό;
Η απαξίωση είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Το «όλοι είναι το ίδιο» όμως, όχι. Δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι πολιτικές. Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρο. Αν συνέβαιναν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα σκάνδαλα με πρωταγωνιστές το περιβάλλον του Προέδρου της Δημοκρατίας και το μισό Υπουργικό Συμβούλιο, η κυβέρνηση δεν θα άντεχε ούτε μια μέρα. Και ακριβώς αυτή η ατιμωρησία και το ότι κουκουλώνονται τα πάντα είναι που οδηγεί τους πολίτες να απαξιώνουν την πολιτική.
Και ασφαλώς είναι λανθασμένη κατά τη γνώμη μου η αντίληψη ότι οι νέοι αδιαφορούν για την πολιτική και ειδικότερα για τις εκλογές. Δεν θεωρώ ότι η αδιαφορία είναι το κυρίαρχο που χαρακτηρίζει τους νέους μας, αλλά η απογοήτευση. Αυτό τουλάχιστον είναι που εισπράττω τόσο από άτομα της δικής μου ηλικίας, όσο και από τους φοιτητές μου στο πανεπιστήμιο αλλά και αλλού. Απογοήτευση διότι βλέπουν τους κόπους τους και τις στερήσεις των γονιών τους για να σπουδάσουν, να μην έχουν αντίκρισμα. Βλέπουν την αναξιοκρατία, τα σκάνδαλα, την ατιμωρησία, τον νεποτισμό των κυβερνώντων. Αυτή η δικαιολογημένη απογοήτευση έχει ως φυσικό επακόλουθο την απώλεια της ελπίδας ότι μπορεί να αλλάξει η σημερινή κατάσταση. Και ασφαλώς το μήνυμα που πρέπει να σταλεί είναι ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ο δρόμος προς μια νέα πολιτική κατεύθυνση. Σε αυτές τις εκλογές, η στάση όλων μας θα καθορίσει το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας και της Κύπρου μας. Η αποχή δεν είναι στάση διαμαρτυρίας. Είναι στάση ήττας και εκχώρησης της δύναμης της ψήφου σε αυτούς που θα πάνε να ψηφίσουν. Η αποχή είναι έμμεση στήριξη στις πολιτικές της κυβέρνησης Αναστασιάδη-Συναγερμού. Σημαίνει αποδοχή των σκανδάλων, της διαφθοράς και της φτωχοποίησης του λαού. Χρειαζόμαστε αλλαγή.
Χρειαζόμαστε μια νέα πολιτική κατεύθυνση. Και ασφαλώς χρειαζόμαστε μια ισχυρή
Αριστερά που θα εγγυηθεί αυτή την αλλαγή.
Σε ότι αφορά τους νεοναζί δεν νομίζω ότι πλέον μπορεί να χρησιμοποιηθεί η δικαιολογία
του «δεν γνώριζα». Τα πρωτοπαλίκαρα του Μιχαλολιάκου με τις σβάστικες και τους
ναζιστικούς χαιρετισμούς είναι γνωστά, και δεν μπορούν να αποτελούν επιλογή για κανένα
Κύπριο που θεωρεί τον εαυτό του δημοκράτη. Ακόμα και αν η απογοήτευση εκπορεύεται
από τα σκάνδαλα διαφθοράς, είναι γνωστό και τεκμηριωμένο ότι το ΕΛΑΜ αποτελεί το
βασικό στήριγμα της κυβέρνησης Αναστασιάδη στη Βουλή, και αυτό αποδείχθηκε πολλές
φορές.
Τον Οκτώβριο του 2020 μια απόφαση με ιστορικά χαρακτηριστικά εκδόθηκε από την
ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία αποφάνθηκε ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική
οργάνωση «ενδεδυμένη με τον μανδύα πολιτικού κόμματος». Το κόμμα σου πιστεύεις
έχει κάνει όλα τα διαβήματα ώστε να ενημερώσει τον κόσμο της Κύπρου όπως και όσο
έπρεπε για το “αδελφάκι” της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο;
Από τη μέρα που επιχειρήθηκε να εγγραφεί κόμμα με το όνομα «Χρυσή Αυγή Κύπρου» και
τελικά εγγράφηκε ως ΕΛΑΜ, το ΑΚΕΛ δεν σταμάτησε να καταγγέλλει στον κυπριακό λαό το
χαρακτήρα και τη δράση αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος. Από τις παραστρατιωτικές
εκπαιδεύσεις στο Τρόοδος, μέχρι και τους στενότατους δεσμούς με τη Χρυσή Αυγή, το
ΑΚΕΛ αντιμετώπισε πολιτικά, και τα στελέχη του σε πολλές περιπτώσεις πρόσωπο με
πρόσωπο το νεοφασισμό. Και λέω νεοφασισμό, εννοώντας τον σημερινό ελαμίτικο
φασισμό. Διότι είναι πολύ βαριά η ιστορία της αταλάντευτης σύγκρουσης του ΑΚΕΛ με το
φασισμό από την ίδρυση του. Αλλά και σήμερα, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τους
χρυσαυγίτες, είτε στους χώρους σπουδών, είτε στους δρόμους, και τα σημάδια από
κτυπήματα είναι ορατά και θα παραμείνουν ως παράσημα στα πρόσωπα μας.
Γιατί κάποιος να ψηφίσει ΑΚΕΛ σε αυτές τις εκλογές Αλέξη;
Διότι ερχόμαστε από μακριά και πάμε μακρύτερα. Ψήφος στο ΑΚΕΛ σημαίνει στήριξη στο
κόμμα που κυνηγήθηκε από τους βρετανούς αποικιοκράτες και τους ντόπιους συνεργάτες
τους. Από τον φασισμό της δεκαετίας του ’40 και του ’50. Ψήφος στο ΑΚΕΛ σημαίνει
στήριξη στους απεργούς του τιμημένου 1948. Σημαίνει στήριξη στο κόμμα που αγωνίστηκε
να κρατήσει ζωντανό το δικοινοτικό κράτος, που με πολιτικό κόστος φώναζε για την
επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων. Που αντιστάθηκε στο πραξικόπημα αλλά και στην
τούρκικη εισβολή, και πότισε με το αίμα των παιδιών του το χώμα της πατρίδας μας.
Ψήφος στο ΑΚΕΛ σημαίνει ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Σε όλα όσα σήμερα μας πληγώνουν. Σημαίνει
αντίσταση και ανατροπή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομίας, σημαίνει ελπίδα για
μια άλλη κοινωνία, η οποία όχι μόνο είναι εφικτή αλλά και επιβάλλεται να έρθει. Σημαίνει
αλλαγή. Για ένα Κοινωνικό Κράτος, ένα Κράτος Δικαίου, σημαίνει ελπίδα για λύση και
επανένωση της Κύπρου μας. Χορτάσαμε πατριδοκαπηλία. Χορτάσαμε ρατσισμό. Χορτάσαμε φόβο για τον άλλο.
Θέλουμε ειρήνη. Θέλουμε ελευθερία, θέλουμε τα δικαιώματα μας, την περηφάνεια του
κύπριου εργαζόμενου που δεν εκλιπαρεί αλλά διεκδικεί και κερδίζει την αξιοπρέπεια του.
Χρειαζόμαστε αλλαγή. Χρειαζόμαστε μια νέα πολιτική κατεύθυνση. Και χρειαζόμαστε μια
ισχυρή Αριστερά που θα εγγυηθεί αυτή την αλλαγή.
Εσύ και τα παιδιά σου σε τι Λάρνακα θα θέλατε να ζήσετε και σε ποια Κύπρο;
Η Κύπρος, και άρα και η Λάρνακα που ονειρεύομαι, θα αποτελεί ένα περιβάλλον όπου θα
επικρατεί η δημοκρατία σε όλες της τις εκφάνσεις. Δηλαδή θα υπάρχει ανοχή και αποδοχή
στη διαφορετικότητα, μακριά από ομοφοβία και ρατσισμό, με τα συμφέροντα του συνόλου
να καθορίζουν το μέλλον μας και όχι τα συμφέροντα των λίγων, με τις επιστήμες να
καθορίζουν την πολιτική και όχι η μικροπολιτική να κρατά το τιμόνι των κινήσεων. Μια
Κύπρος του πολιτισμού, επανενωμένη, χωρίς ετερότητες και φοβικές κατασκευές. Με
δωρεάν, ποιοτική παιδεία που δεν θα καλλιεργεί το μίσος αλλά την πρόοδο. Με σεβασμό
στο περιβάλλον, αστικό και φυσικό, τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους.
Τέλος, το μήνυμα σου στους ψηφοφόρους της πόλης και επαρχίας Λάρνακας;
Εγώ προσωπικά θεωρώ καθήκον και υποχρέωση τον διαρκή αγώνα για αλλαγή. Και ο
διαρκής αγώνας εμπνέεται από την ελπίδα. Χωρίς αυτή όλα θα ήταν μάταια. Και ναι,
υπάρχει ελπίδα να αλλάξουμε αυτά που μας κρατάνε πίσω. Υπάρχει ελπίδα να κτίσουμε
ένα Κοινωνικό Κράτος, όπου ο πλούτος που παράγουμε με την εργασία μας δεν θα
καταλήγει στις ήδη φουσκωμένες καταθέσεις των λίγων αλλά θα κατανέμεται δίκαια σε
όλους. Υπάρχει ελπίδα να οικοδομήσουμε ένα Κράτος Δικαίου, όπου στα πάντα θα υπάρχει
διαφάνεια, αλλά και τιμωρία στη διαφθορά και τη διαπλοκή. Και ναι, υπάρχει ακόμα
ελπίδα να σώσουμε την Κύπρο μας και να την επανενώσουμε. Βασική προϋπόθεση για όλα
αυτά όμως, είναι να δώσουμε δύναμη στην Αριστερά, γιατί απέδειξε ότι μπορεί να
αποτελέσει τη βασική συνιστώσα για την Αλλαγή που χρειαζόμαστε.
