Άρθρο του Έλληνα Συγγραφέα Νικόλα Σμυρνάκη
Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,
Στις 4/8/21, μπροστά σε όσα αδιανόητα βιώναμε, οι λέξεις απέκτησαν τη δική τους υπόσταση και σαν πύρινα βέλη δραπέτευσαν από το μυαλό μου. Έψαχναν μελάνη να αποτυπωθούν, χαρτί να προσγειωθούν, χωρίς να το κάψουν.
“Δέντρα εκδικητές”
Τα δέντρα μοναχά στο έδαφος ανήκουν.
Κι εσύ που νόμιζες πως ήτανε δικά σου.
Α ρε άνθρωπε. Πότε θα γίνεις άνθρωπος;
Τώρα που τα δέντρα μετοίκησαν στον αέρα
θυμήθηκες να τα θρηνήσεις.
Μα δεν θρηνείς γι’ αυτά.
Για τη χαμένη ανθρωπιά σου λυπάσαι.
Στη φωτιά ρίχνεις τις ευθύνες,
μα δεν σε εκδικείται αυτή.
Τα φαντάσματα των δέντρων που έκοψες
και πήγαν στον Παράδεισο θα ‘ναι.
Τώρα ζητούν τ’ αδέρφια τους κοντά τους.
Κάπως έτσι πρασίνισε ο Παράδεισος. Τι νόμιζες;
Από μοναχικά δέντρα εκδικητές.
Εσύ που στης γης επάνω τον καμβά
σχεδίασες όλα όσα έχεις
τράβηξες γραμμές, μουντζούρωσες,
τσαλάκωσες και έβαψες,
τώρα κλαις και χτυπιέσαι
για τις μαύρες τρύπες στους χάρτες σου
γιατί λέει δεν είν’ δικές σου.
Ως γνωστών, αλλωνών τα ανομήματα
δημιουργούν εγκαύματα πρώτου βαθμού.
Α ρε άνθρωπε. Πότε θα γίνεις άνθρωπος;
Μια μεταμόσχευση ψυχής να ανακαλύψεις
ακόμα και σώθηκες.
Όταν έγραψα το παραπάνω ποίημα ήμουν πολύ θυμωμένος. Όλοι έχουμε δύο φωνές μέσα μας. Τη φωνή της λογικής και του παραλογισμού. Του θυμού και της σύνεσης. Της θλίψης και της χαράς. Της αισιοδοξίας και της απαισιοδοξίας. Έτσι κι εγώ. Τις πρώτες μέρες η θλίψη, ο θυμός και η αγανάκτηση επικράτησαν βλέποντας τις εικόνες της ανείπωτης καταστροφής. Δεν άλλαξε η πηγή των συναισθημάτων. Ακόμα οι φωτιές μαίνονται. Άλλαξε όμως η δική μου διαχείριση.
Τη χρειαζόμαστε αυτή τη διαχείριση για να μην τρελαθούμε αλλά και ενωμένοι ξανά να βρούμε δύναμη να στηρίξουμε τους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται. Συνήθως στον πάτο κρύβεται μια σπιθαμή αντοχής. Στον βούρκο μέσα ξυπνά η ανάγκη για βαθιές ανάσες. Στο πιο σκοτεινό τούνελ διαφαίνεται μια ελπίδα φωτός.
Τώρα λοιπόν προέχει, ο καθένας από την πλευρά του, να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί.
Ναι, οι εμπρηστές να λογοδοτήσουν. Η ποινή που τους αρμόζει είναι ισόβια γιατί δεν έκαψαν δέντρα, δολοφόνησαν τη φύση, τα ζώα, ανθρώπινες ψυχές, όνειρα, ζωές.
Ταυτόχρονα όμως, ας φωνάξουμε μέσα από τις πράξεις μας και με την πιο αισιόδοξη φωνή μας, τα παρακάτω λόγια:
Όσο εσείς μας καίτε δέντρα, εμείς θα φυτεύουμε ελπίδες.
Όσο ο καπνός κρύβει το φως, εμείς θα γεννάμε ήλιους.
Όσο μας πνίγετε με στάχτες, εμείς θα αναγεννιόμαστε από αυτές.
Με ευθύνη και ελπίδα,
Νικόλας Σμυρνάκης
ΥΓ
Για να τα λέμε πιο συχνά, βρείτε με στο Instagram
Βρείτε τα βιβλία του Νικόλα Σμυρνάκη ΕΔΩ
