Έγινε σήμερα το πρωί στην Εκκλησία της Αγγελόκτιστης στο Κίτι η κηδεία του Πανίκου Νεοφύτου, ο οποίος έχασε τη μάχη με τον κορωνοίο, αφήνωνοντας πίσω του σύζυγο και παιδιά.
Πιο κάτω ο επικήδειος από τον παιδικό του φίλο και Βουλευτή Αμμοχώστου Νίκο Κέττηρο:
Αγαπημένε μας Πανικό, φίλε και συμμαθητή από την πρώτη μέρα που πατήσαμε στο σχολείο εδώ στο Κίτι,
είναι αβάσταχτος ο πόνος και στεναχώρια που πρέπει να σου πω το τελευταίο αντίο.
Γιατί φεύγεις φίλε μου, νέος, έχοντας δυνατότητες να κάνεις και να προσφέρεις πολλά ακόμη, στην κοινωνία και στην οικογένεια σου;
Ήσουν αξιαγάπητος από όλους, ανεξαιρέτως, δεν είχες εχθρούς, αλλά μόνο φίλους. Ακέραιος με αγνότητα και περιέργεια μικρού παιδιού με αγάπη για όλους.
Ναι. Η ώρα αυτή είναι δύσκολη, ο πόνος βαρύς και ασήκωτος. Ποτέ στη ζωή μου δε σκέφτηκα ότι θα βρισκόμουν σε αυτή τη θέση, να είμαι αναγκασμένος να αποχαιρετήσω ένα παιδικό φίλο. Γιατί ναι, Πανικό, είναι οδυνηρό για όλους μας να αποδεχθούμε και να ζήσουμε με αυτή την απώλεια.
Δε μας εξέφραζες εύκολα τι σε στεναχωρούσε.
Υπάρχουν άνθρωποι που ανοίγουν δρόμο και οδηγούν μπροστά. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να διακρίνουν το ουσιώδες ανάμεσα στα ανούσια. Υπάρχουν άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό, άνθρωποι που βλέπουν μακριά, όλα αυτά τα είχες Πανίκο και μαζί και πάνω από αυτά είχες απέραντη καλοσύνη, τρυφερότητα και σπανία ευγένια, μια μεγάλη αγκαλιά για τους ανθρώπους.
Γι’ αυτό άφησες όλους εμάς που είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε από κοντά πολύ πιο φτωχούς και απαρηγόρητους.
Δούλευες πάντα αθόρυβα και σεμνά προσφέροντας ότι περισσότερο μπορούσες, με ειλικρίνεια και συνέπεια. Ήσουν άριστος επαγγελματίας γιατί ήσουνα πάντα πολύ ενημερωμένος και συστηματικός. Ήσουν πάντα υπεύθυνος, δεν ακολουθούσες ποτέ υπόγεια διαδρομή. Ήσουν για μας ο πολύτιμος ο ανεκτίμητος φίλος. Η καλλιέργεια, η ευγένια, η κομψότητα και η ευθύτητα στους τρόπους σου, το ήθος, η καλοσύνη σου, η σωστή και ψύχραιμη κρίση σου, η οξύνοια, το χιούμορ σου, ήταν χαρακτηριστικά που συνδύαζες από μικρό παιδί. Λογάριαζες την γνώμη του άλλου, σεβόσουν την παρουσία του.
Το πέρασμα σου από τη ζωή, ήταν αέρας ποιοτικός.
Προνομιούχοι όσοι πορεύτηκαν πλάι σου. Η αφοσίωση σου στην οικογένειά σου και στους φίλους σου ήταν απεριόριστη.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Ούτε τις τελευταίες βδομάδες που ήσουν στο νοσοκομείο πίστευα ότι θα φτάναμε τόσο γρήγορα εδώ. Παρά το γεγονός ότι οι γιατροί με τους οποίους επικοινωνούσαμε μας έλεγαν ότι είναι δύσκολη η κατάσταση, είχα την βεβαιότητα ότι θα τα κατάφερνες ρε φίλε. Ναι πανικό. Βλέπαμε το τέλος, αλλά η ψυχική σου δύναμη, η αξιοπρέπεια, μας έδινε ελπίδες ότι δεν θα μας άφηνε τόσο νωρίς. Δυστυχώς έδινες μια μάχη που ήταν άνιση.
Δεν συμφωνούσαμε πάντα. Είχαμε διαφωνίες, αλλά ξέραμε πως να βρούμε λύσεις και στο τέλος να αποδεχθούμε ο ένας τις απόψεις του άλλου, να πούμε και το αστείο, το πείραγμα μας και να γελάσουμε. Ήξερα ποιος ήσουν και ήξερες ποιος ήμουν, ένας αλληλοσεβασμός δεκαετιών.
Θυμήθηκα χθες την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε στο νηπιαγωγείο. Μου είχε στείλει μία φωτογραφία που ήμασταν μαζί ο φίλος μας ο Πάμπος.
Και μεγαλώνοντας στο δημοτικό, στις αλάνες να παίζουμε ποδόσφαιρο και να μαλώνουμε κάποτε γιατί κανένας δεν ήθελε να χάνει. Μετά στην εφηβεία να ψάχνουμε τρόπο να πάμε στη Λάρνακα. Να βγούμε έξω να διασκεδάσουμε. Αλλά πάντα να επιστρέψουμε στην ώρα μας. Εσύ, ο Πάμπος, ο Πέτρος εγώ κι άλλοι φίλοι.
Θυμήθηκα τους παιδικούς καυγάδες που είχαμε για το ποδόσφαιρο. Πεζοπορικός εσύ, Ομόνοια εγώ. Δεν υπήρχε συμβιβασμός. Αλλά πως τα καταφέρναμε να μην μπορεί κανείς να μας χωρίσει, είναι απίστευτο. Ακόμη και στο γήπεδο, όταν ήταν αντίπαλες ομάδες μας μαζί πηγαίναμε.
Τα τελευταία χρόνια δεν ήμασταν τόσο κοντά. Δουλειές, οικογένειες, υποχρεώσεις. Λίγο πριν τις εκλογές τον περασμένο Μάιο, εσύ επικοινώνησες μαζί μου. Θυμάμαι τα λόγια σου. “Ρε, ξέρεις ότι ο φίλος σου είναι εδώ. Μπορεί εγώ να μη σε ψηφίσω αλλά ξέρω κόσμου. Θέλω να μου δώσεις 2-3 ώρες να πάμε να δούμε κόσμο”. Και πήγαμε. Και σ’ ευχαριστώ γιατί δεν έβαλες ποτέ και σε καμία περίπτωση καμιά ιδεολογία πάνω από την φιλία μας.
Η τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν τον Ιούνιο στην αποφοίτηση του Γυμνασίου Κιτίου Ήσουν περήφανος για το Θεόφιλο σου. Μαζί του πάντα. Το στήριγμα του. Εκεί στην πρώτη γραμμή για να βραβευτεί ο γιος σου. Και ήταν σωστό και δίκαιο που πήρε το πιο ζεστό χειροκρότημα ο Θεόφιλος, αλλά η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουνα εκείνη την ώρα ότι εκείνο το ζεστό, το μεγάλο χειροκρότημα δεν πήγαινε μόνο στον Θεόφιλο. Πήγαινε και σε σένα Πανίκο γιατί ήσουν υπόδειγμα πατέρα και άνθρωπος με πίστη.
Φίλε, έφυγες με αξιοπρέπεια όπως έζησες όλη σου τη ζωή. Δεν παραδόθηκές, αγωνιστικές μέχρι τέλους έκανες πολλά και ήθελες να κάνεις κι άλλα αλλά δεν πρόλαβες.
Να δώσεις την αγάπη όλων μας στον πατέρα σου, τον Φύτο. Στην μάνα σου Πανίκο που δεν μπόρεσες να αποχαιρετήσεις γιατί νοσηλευόταν. Πόση αγάπη σου είχε μακαρίτισσα η Νασούλα;
Ήσουν η αδυναμία της. Τώρα είμαι σίγουρος πως θα σε έχει αγκαλιά και θα σε φροντίζει.
Κουράγιο Κυριάκο. Έχασες την οικογένεια σου μέσα σε λίγους μήνες, πρέπει να μείνεις δυνατός όμως.
Ρωξάνη, Νεόφυτε, Θεόφιλε, να είσαστε περήφανοι για τον άνθρωπο σας, για όσα πρόσφερε, για όσα έκανε, για όσα δίδαξε με τις πράξεις του και το ήθος του.
Πανικό μου, καλό σου ταξίδι φίλε μου.
Να πας στο καλό.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει και αιώνια η μνήμη σου.
