Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Εκείνος ο θίασος σκιών που δεν περίμενες να συμπρωταγωνιστήσεις (κι όμως!)
Εκείνοι οι μοιραίοι ρόλοι που απεχθανόσουν (και μια χαρά τους υποδύθηκες).
Κι εκείνα τα ρημάδια τα “ποτέ” που τα λούστηκες με μεγάλη ευκολία τελικά.
Οι άλλοι αναμασούν το θέμα της χρονιάς (των χρόνων, του αιώνα), την παγκόσμια οικονομική κρίση, κι εσύ χάνεσαι σε υπαρξιακά ενίοτε και ιστορικά ερωτήματα. Οι απαντήσεις πολλές σαν multiple choice, μα εσύ ψάχνεις για το απόλυτο, ακόμα και σε καίρια ζητήματα την μία σωστή απάντηση αναζητάς, όχι τις (ενδεχωμένως) πολλές.
Στις πόσες κίτρινες κάρτες βλακείας θα πάρεις κόκκινη δεν ξέρω (μήπως την πήρες ήδη και δεν το χαμπάριασες;)
Στα παλαμάκια λύπης που χτυπά το πεπρωμένο, μια χαρά σε βλέπω να χορεύεις (κάτι έλεγες για “εκ φύσεως αισιόδοξη”; Α μπα!)
Δεν είναι ότι είσαι αυτοκαταστροφική, όπως το συμπέρασμα που έβγαλε η φίλη σου η Μαρία, (ρε μπας και είσαι;) είναι που ενδέχεται να έχεις νανουριστεί με λάθος βιβλία τα οποία καλλιέργησαν έναν (ομολογουμένως επικίνδυνο) ρομαντισμό.
Τι τα θες; Αμπελοφιλοσοφίες που θα έλεγε κι ο φίλος σου ο Νίκος. Αμπελοφιλοσοφίες και πάλι. Αφού στο τέλος θα κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα να κάνεις: επαναπροσδιορισμούς, επανατοποθετήσεις και πάνω απ’ τα συντρίμια θα ζωγραφίζεις ήλιους ελπίδας (πόσο τρεμπανάλ το ίδιο σενάριο ξανά και ξανά! Λίγη φαντασία δεν έχει αυτό το ρημάδι το πεπρωμένο; Όλο κύκλους και κύκλους…)
Κι ενώ θα πίνεις το ποτό που θεωρείται ο βασιλιάς του κρασιού (κουμανταρία) μαζί με τις φίλες σου, θα σε ζώνουν τα φίδια εκείνης της αναθεματισμένης ασθένειας που ονομάζεται “τάσεις φυγής”, μια αρρώστια της παρατεταμένης σου εφηβείας που εδώ και πολλά χρόνια δεν λέει να θεραπευτεί. Και θα σκέφτεσαι τα λόγια του Μάκη, τότε στο Λονδίνο, για εκείνο το πολύμηνο ταξίδι στην Ταυλάνδη (όπου θα μπορούσες με ένα course να εξασφαλίσεις δουλειά για 3 ή 6 μήνες στην Ταϊλάνδη και να διδάσκεις Αγγλικά. Ε ρε μεγάλωμα προσωπικότητας που θα ‘ταν κάτι τέτοιο! Αλλά ποιος έχασε την γενναιότητα του για να την βρεις εσύ; Δεν πήγες, τελικά…).
Δεν είναι ότι σε βγάζω άκυρη, είναι που ακόμα διαβάζεις Γκάτσο και μονολογείς «Και μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι. Μη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια. Μη γίνεσαι ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ»….
Και είναι που δένεις τα όνειρα σου σε μπαλόνια ενός άλλου σύμπαντος και τρως τα μούτρα σου σαν χαζή (και χαζή δεν είσαι).
Δεν είναι ότι χρωματίζω με μαύρο τις σελίδες της ιστορίας σου, είναι που υπογραμμίζω κάποια κεφάλαια που θα την έκαναν best seller κι εσύ ήσουν δειλή για να τα γράψεις.
Ενώ κάποια άλλα που με ενθουσιασμό και ανιδιοτελή αγάπη έγραφες, αποδείχθηκαν τελικά τόσο μα τόσο άκυρα.
Αυτό μόνο.
Υ.Γ1 «Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο.
Μόνο ένα βράδυ του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας.
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου.
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο.
Κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι.
Μόνο καρτέρει μια στιγμή ν’ ανοίξει ο πικροπήγανος, ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος».
(Νίκος Γκάτσος, Αμοργός)
Υ.Γ2 Αφιερωμένο σ΄αυτούς που κάνουν επανατοποθετήσεις αυτό το καλοκαίρι και καθαρίζουν την καρδιά τους από σκόνες λάθος συναισθημάτων, ενίοτε και λάθος αγάπων.
