Δεν ξέρω πώς να γράψω ένα πρόλογο για τον Γιώργο Fowles. Να αναφερθώ στα χρόνια του στο Πεζοπορικό, στα ένδοξα εκείνα χρόνια της καλαθόσφαιρας;
Να μιλήσω για το επάγγελμα του ως χειροπράκτης, που το αγαπά και μελετά και που πιστεύει στην ολιστική ιατρική με όπλο του τις πολλές γνώσεις για το ανθρώπινο σώμα;
Να γράψω για την περιπέτεια της υγείας του, για την οποία μιλά με ευκολία και δίνει μηνύματα ζωής και θετικής σκέψης;
Δεν ξέρω πώς να γράψω ένα πρόλογο, αντάξιο της προσωπικότητας του Γιώργου Fowles.
Ο Γιώργος παραμένει ένας αληθινός άνθρωπος, σε ένα κόσμο που μπάζει από παντού νερά δηθενισμού, θα μπορούσε να παραδίδει μαθήματα αυτοβελτίωσης χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, είναι ο άνθρωπος που βιώνει τη ζωή σαν περιπέτεια, αντλεί δύναμη από τη θρησκεία και τα πιστεύω του και σε ένα κόσμο που οι περισσότεροι έχουν χάσει την ταυτότητα τους και προσπαθούν να αυτοπροσδιοριστούν μέσα από αναρτήσεις και φωτογραφίες στα ΜΚΔ, ο Γιώργος κυκλοφορεί με ένα παλιό κινητό ΝΟΚΙΑ, (no smart phone for this smart guy) και εννοείται πως δεν έχει καμία σχέση με ΜΚΔ.
Τα τοπικά διαδικτυακά περιοδικά οφείλουν πρωτίστως να παρουσιάζουν τους ντόπιους ανθρώπους της πόλης. Όταν παρουσιάζουν σπουδαίους ντόπιους ανθρώπους που οι κουβέντες τους μας γυρίζουν πίσω σε ένδοξες μέρες της πόλης μας και συνάμα μας μιλούν βαθυστόχαστα για το σήμερα και για το αύριο, τότε μπορούμε να πούμε πως είναι μια από τις καλές στιγμές του τοπικού διαδικτυακού περιοδικού.
Κυρίες και κύριοι, δεν ήμουν ποτέ groupie, όσο φανατική και αν υπήρξα στην εφηβεία μου με το Basketball… Κοιτώντας πίσω όμως, μπορεί και να υπήρξα groupie και να μην το ήξερα, γιατί πολλές φορές θυμάμαι να τρέχαμε σαν τρελές στα γήπεδα για να δούμε τον Γιώργο Fowles να παίζει basketball.
Με ιδιαίτερη χαρά σήμερα το SkalaTimes παρουσιάζει μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, (ναι μιλήσαμε και για τον πεζοπορικό-καλαθόσφαιρα), του Γιώργου Fowles. Μια συνέντευξη που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό. Ελπίζω να την απολαύσετε τόσο, όσο την απόλαυσα εγώ κάνοντας την, ένα ανοιξιάτικο πρωινό Νοεμβρίου, σε μια καφετέρια στην καρδιά της Λάρνακας μας.
Της Γιώτας Δημητρίου
Βλέπω ότι έχεις εδώ μπροστά σου την βιογραφία του Johny Cash. Διαβάζεις βιβλία, γενικά;
Ναι. Συνήθως διαβάζω βιογραφίες.
Η αλήθεια είναι πως μου έλεγε κόσμος εδώ και χρόνια να πάρουμε συνεντεύξεις από καλαθοσφαιριστές που υπήρξαν κομμάτι του «θρυλικού» πεζοπορικού και χαίρομαι ιδιαίτερα που γίνεται σήμερα αυτή η συνέντευξη. Οπόταν θα ξεκινήσω με αυτό το κομμάτι. Υπήρξες ένας από τους παίχτες του Πεζοπορικού, πώς μπήκες εσύ στην καλαθόσφαιρα;
Βασικά, ήμουν 14 χρονών, σε μια Λάρνακα της δεκαετίας του ’80, γύρευα να ασχοληθώ με ένα άθλημα, ο αδελφός μου έπαιζε ήδη handball και Basketball και έτσι πήγα και εγώ στον Πεζοπορικό για λίγες προπονήσεις. Είδα την φάση, δεν μου άρεσε το κλίμα, ένιωσα πως ήταν λίγο ψυχρό, (είχα ήδη δοκιμάσει και ποδόσφαιρο και δεν μου άρεσε), τελοσπάντων αποφάσισα να σταματήσω και το basketball. Και στη φάση που είχα αποφασίσει να παραιτήσω, πήγα στο ΓΣΖ το παλιό να κάνω ακόμα μια τελευταία προπόνηση και ήρθε ο Αμερικανός προπονητής Garry White ο οποίος μου έδειξε ενδιαφέρον και ενθουσιασμό και αυτό ήταν, δεν σταμάτησα.
Άρα αν δεν σταμάτησες ήταν λόγω του Garry White;
Ακριβώς! Ήταν το “ξενικό στοιχείο”, η σημασία που μου είχε δώσει… Μόλις μου έδωσε σημασία και με ενθάρρυνε, άλλαξα γνώμη, τι άλλο θέλει ένας 14χρονος;
Εγώ κρατώ και το ότι «δεν μου άρεσε το κλίμα, ένιωσα πως ήταν ψυχρό», ήσουν ευαίσθητος ως έφηβος;
Γενικά είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος.
Πάμε λοιπόν πίσω, μετά τον Garry White, εντάσσεσαι κανονικά στον ΠΟΛ. Πως ήταν τα πράγματα όταν ξεκινούσες;
Ενθουσιασμός, όνειρα, στόχοι, χαρά…..
Η καλαθόσφαιρα ήταν σημαντική για τη Λάρνακα τότε, ήταν και το πλαίσιο διαφορετικό….
Η Λάρνακα είχε ήδη υπόβαθρο στην καλαθόσφαιρα, είχε πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα ο ΠΟΛ από τη δεκαετία του ’70 συγκεκριμένα τη περίοδο 1972-1973, στο κύπελο ήταν η πρώτη ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο, την περίοδο 1968-1969, Κατάφερε να πετύχει 4 συνεχόμενες κατακτήσεις 68-69, 69-70, 70-71, 71-72 και το πέμπτο κύπελο το κατέκτησε το 1991-1992. Μας έλεγαν τις ιστορίες οι παλιοί και τις ακούγαμε ενθουσιασμένοι. Μας έλεγαν ότι ο κόσμος πήγαινε στο παλιό ΓΣΖ, θυμάμαι ακούγαμε τις ιστορίες που μας έλεγαν ότι γέμιζαν οι κερκίδες, ότι το παρακολουθούσαν φυσικά σε εξωτερικό χώρο τότε….Μετά ήταν μόνο το ποδόσφαιρο.
Εμείς λοιπόν ήμασταν σαν το revival (αναβίωση), έγινε ένα revival που ήταν για να γίνει. Ήταν μια τέλεια καταιγίδα….είχε αρχίσει στον Ειρηνικό να φουσκώνει από διάφορους τόπους (γελά), απλά εμείς δεν το γνωρίζαμε από την αρχή. Υπήρχε όμως ο ενθουσιασμός, υπήρχαν τα νιάτα που ήθελαν να ζήσουν κάτι το διαφορετικό –πέρα από το ποδόσφαιρο που ήταν ο «βασιλιάς», ήρθε και ο Αμερικάνος……
Βοηθούσε και το γεγονός ότι ο κόσμος ερχόταν στο γήπεδο να σας δει…
Ναι, υπήρχε μια τάση, αρκετός κόσμος έτρεχε να δει την ομάδα, ήταν με τον ΠΟΛ, κάποιοι που ίσως είχαν σπουδάσει Αμερική, κάποιοι που ήθελαν κάτι διαφορετικό από το ποδόσφαιρο…. Μετά άρχισαν να έρχονται περισσότεροι. Αν δεις εδώ όμως, αυτή τη φωτογραφία του ’89, έχει κόσμο αλλά δεν ήταν τόσο γεμάτο το γήπεδο όσο αργότερα.
Ξεκίνησες στα 14 σου και συνέχισες μέχρι τα 19 σου, πήρες και πρωτάθλημα μέσα σε αυτά τα χρόνια….
Δύο πρωταθλήματα και ένα με τα δεύτερα.
Μίλησε μας λίγο για τους συμπαίχτες σου, θυμάσαι ακόμη τα ονόματα τους;
Βέβαια! Στέλιος Δημητρίου, Χριστόδουλος Χριστοδούλου, Λούης Μουζουρίδης, George Michaels, Μελής Μελή, Νίκος Μιχαήλ, Κώστας Στυλιανού, Τόνυς Εύζωνα, John White, Kevin Florens, Tony Marini, Κέβιν Σιλκεντοουν, τα πρώτα χρόνια που ήμασταν μωρά, παίζαμε μαζί τους, Γουϊλλιαμ Γουιλκορς είχε έρθει θυμάμαι….
Θύμησε με, κάποιοι από τους ξένους του ΠΟΛ είχαν πάει NBA μετά, ναι;
Ένας που πήγε NBA ήταν ο Darrel Armstrong.
Ήσουν πολύ νεαρός, βίωσες κάποια πρωταθλήματα, σε μια Λάρνακα του χθες σε ένα άλλο πλαίσιο….Πως το βίωσες όλο αυτό; Υπήρχαν και κάποιες groupies που σε έτρεχαν από πίσω; (Γέλια)
Βασικά, όχι.
Άτε τωρά!
Βασικά δεν είχα καμία ιδέα ότι υπήρχε ενδιαφέρον για το άτομο μου. Ήμουν στο κόσμο μου, σχολείο, προπόνηση, με όνειρα μόνο τις σπουδές και το basket.
Καλά, δεν έβλεπες ότι υπήρχαν κορίτσια που ήταν ερωτευμένα μαζί σου; Ήδη πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη μια φίλη εδώ σου είπε «πρέπει να σου πω ότι τότε είχα crash μαζί σου»
Nαι, αλλά δεν είχα ιδέα! Τα τελευταία χρόνια έμαθα ότι τότε είχε κορίτσια που με ήθελαν, είμαι σχεδόν 50, πρόσφατα το έμαθα, ε τωρά, οκ, ευχαριστώ που μου το είπατε τωρά! (Γέλια)
Ξέρεις, γενικά δεν ήμουν και άτομο που έβγαινε έξω…..
Καλά, ούτε «Κύθηρα» που ήταν απέναντι απ’ το σπίτι σου δεν πήγαινες;
Ε, ναι, πήγα 3-4 φορές για να παραγγείλω φαγητό, να το πάρω και να φύγω….Δεν κυκλοφορούσα επειδή δεν μου άρεσε το κάπνισμα, δεν μου άρεσε το ποτό.
Ήταν οι θυσίες που κάνουν οι αθλητές;
Όχι, για μένα δεν ήταν θυσίες, απλά δεν μου αρέσαν! Μου άρεσε ο καθαρός αέρας, ο αθλητισμός, η κοινωνικοποίηση μέσα στο γήπεδο….
Νομίζω είναι λίγο οικογενειακό σας αυτό με το healthy life style….
Ναι, γενικά είμαστε του healthy life style.
Ο πατέρας σου είναι Άγγλος, αυτό σε επηρέασε καθόλου ως παιδί που μεγάλωνε στη Λάρνακα;
Όχι νομίζω….
Ήσουν κλειστός ως χαρακτήρας όταν ήσουν παιδί;
Νομίζω πως όχι…
Σχέσεις έκανες με το αντίθετο φύλο ή ήσουν μόνο με προπονήσεις και σχολείο;
Ναι έκανα, από τα 16 μου, αλλά πάντα επειδή ήταν κάτι αμοιβαίο και συνήθως δεν ήμουν κυνηγός, γινόταν από την κοπέλα η πρώτη κίνηση…..
Μου κάνει εντύπωση που δεν έβγαινες έξω….
Ήταν επειδή δεν μου άρεσε ο καπνός των τσιγάρων και το ποτό, επίσης μη ξεχνάς πως η οικογένεια μου είχε κέντρα αναψυχής και ήμασταν «χορτασμένοι» από τα έξω, δεν μας φαινόταν κάτι wow.
Η οικογένεια σου είχε το TIMES….
Nαι, το TIMES και άλλα. Οπόταν είχαμε τις ώρες μας στις φοινικούδες λόγω των γονιών μας. Εγώ όμως, από τις 9 ήθελα να δω καμιά ταινία και να κοιμηθώ, σκεφτόμουν μόνο τις προπονήσεις.
Όταν ήρθε η ώρα για σπουδές σκέφτηκες να σπουδάσεις κάτι που θα είχε σχέση με αθλητισμό;
Ναι, στην Αθήνα και στην Αμερική σπούδαζα γυμναστής.
Αμερική που;
Φλώριδα. Πήγα να παίξω basket και να σπουδάσω γυμναστής. Δεν μου άρεσε. Ήρθα πίσω. Πήγα Ελλάδα δύο χρόνια για να συνεχίσω εκεί τις σπουδές μου ως γυμναστής. Τελικά σπούδασα κάτι που πάλι έχει να κάνει με το ανθρώπινο σώμα, χειροπράκτης.
Πόσα χρόνια ασχολείσαι ως χειροπράκτης;
Σχεδόν 20….
Ήταν κάτι σχετικά νέο ως επάγγελμα όταν ξεκινούσες….
Ναι, νομίζω σε όλη την Κύπρο ήμασταν μόνο 4-5 άτομα τότε…
Που σπούδασες;
Σπούδασα Αγγλία, στο Bournemouth και έπαιζα και basket στο πανεπιστήμιο μου.
Ο ένας χρόνος στην Αμερική πως σε είχε επηρεάσει;
Κοίταξε, ήμουν σε Χριστιανικό Κολέγιο, με αυστηρούς κανόνες, εσώκλειστος, έβλεπα μόνο τους τοίχους του σχολείου και ήταν λες και ήμουν κλεισμένος σε μια εκκλησία…
Ήταν επιλογή των γονιών σου να πας εκεί;
Ήταν πρόταση – προώθηση από τον προπονητή και οι γονείς μου το δέχθηκαν, εγώ από την άλλη ήθελα να παίξω basket και να μπω στην ομάδα του Κολεγίου και κάπως έτσι βρέθηκα εκεί.
Άρα η Αμερική δεν σε επηρέασε αφού δεν την έζησες ιδιαίτερα….
Η Αμερική δεν με επηρέασε, αλλά με επηρέασε το σχολείο μπορώ να πω.
Δεν πήγες σε άλλες πολιτείες;
Πήγα με την ομάδα του basket. Αλλά ήρεμα πράγματα. Είδα τις πολιτείες στις οποίες συνήθως δεν πάει κανείς, Alabama, Georgia….
Πάμε πίσω στην Αγγλία. Πώς βρέθηκες εκεί για σπουδές χειροπρακτικής;
Ένας θρυλικός χειροπράκτης στην Κύπρο, 80 χρονών, ο Ντίνος Ραμόν, μου είχε τότε συστήσει το συγκεκριμένο σχολείο.
Εσύ που είχες ακούσει γι αυτό το επάγγελμα;
Βασικά εν η κουβέντα «έστειλε με η μάνα μου γιατρό»…. (Γέλια)
Τι εννοείς;
Η μάμα μου ήταν πάντα πολύ μπροστά ως άνθρωπος και πάντοτε σκεφτόταν και σκέφτεται την υγεία του κόσμου και έτσι υπήρχε η επήρεια από μικρή ηλικία και μιας και ήθελα να ασχοληθώ με το σώμα και είχα ήδη κάνει κάποιες σπουδές σε Ελλάδα και Αμερική, αποφάσισα να επιλέξω την χειροπρακτική.
Είχα κάνει μια διόρθωση στα 16 μου στον Ντίνο Ραμόν, ο οποίος ήταν και χειροπράκτης της μάμας μου την δεκαετία του ’60 στην Αμμόχωστο, από εκεί γνώρισα τον Ντίνο Ραμόν.
Η μάμα σου η κ. Λίτσα είναι από την Αμμόχωστο;
Η μάμα μου έχει ρίζες από τη Σμύρνη από τη γιαγιά της, ο παπάς της γιαγιάς γεννήθηκε Σμύρνη και με την γενοκτονία των Αρμενίων του ’19 ήρθαν στην Κύπρο διότι είχαν φοβηθεί. Δηλαδή ήρθαν στην Κύπρο πριν την καταστροφή της Σμύρνης. Είχαν ρίζες Αθηαινίτικες. Παντρεύτηκε ο παππούς (που ήταν Σκαλιώτης) την γιαγιά και γεννήθηκε η μάμα μου, η Στέλλα (Στελλίτσα-Λίτσα). Σκαλιώτισσα, αλλά μπροστά για την εποχή της. Οδηγούσε το αυτοκίνητο και πήγαινε Αμμοχώστο στον χειροπράκτη, την δεκαετία του ’60.
Κι αυτός ο χειροπράκτης έπαιξε ρόλο για το τι πορεία θα ακολουθούσες εσύ μετά….
Ναι, διότι όταν είδα να με βοηθά με το πρόβλημα στη μέση μου στα 16 μου, εκεί αντιλήφθηκα ότι κάτι «μαγικό» γίνεται εδώ με τη χειροπρακτική. Και πραγματικά όταν πήγα Αγγλία για να σπουδάσω αυτό το επάγγελμα ένιωσα πως «εδώ ανήκω». Με τους άλλους χειροπράκτες μιλούσαμε στο ίδιο επίπεδο για την υγεία και το σώμα.
Πόσα χρόνια κράτησαν οι σπουδές σου στην Αγγλία;
Έπτά χρόνια.
Τι το εντυπωσιακό έμαθες για το ανθρώπινο σώμα, κατά τη διάρκεια των σπουδών σου;
Το πιο σημαντικό, είναι ότι μαθαίνεις πως το νευρικό σύστημα ελέγχει τα πάντα, πως επηρεάζεται από το περιβάλλον (εσωτερικό – εξωτερικό) και όταν δεν του δώσεις αυτά που χρειάζεται αρχίζει να δυσλειτουργεί και αρχίζουν οι παθολογίες. Πολλά θέματα υγείας έρχονται από το δικό μας σώμα. Πρέπει να ενημερώνεται σωστά από το περιβάλλον (εσωτερικό-εξωτερικό), να μην του δίνουμε περισσότερη ενέργεια απ’ ότι μπορεί ή πιο λίγη ενέργεια, (διότι τα πάντα είναι ενέργεια). Όταν έχεις μια αρμονική σχέση με το περιβάλλον σου (εσωτερικό και εξωτερικό), χωρίς φλεγμονές, το σώμα σου μπορεί να λάβει σωστά τα μηνύματα και να αντιδράσει και σωστά και να δώσει σωστά μηνύματα στους μυς. Οι μυς είναι βασικά τροχαλίες οι οποίες κινούν τα κόκκαλα τα οποία προστατεύουν τα νεύρα, τα οποία είναι αυτά που δέχονται τις πληροφορίες και κάνοντας ένα κύκλο στέλνουν σωστά μηνύματα.
Σε ακούω να μιλάς και έχω την αίσθηση πως είσαι άνθρωπος που πιστεύει στην ολιστική ιατρική…
Μα φυσικά! Είναι ο μόνος τρόπος. Διότι το άτομο είναι σύνθετο.
Γιώργο, εσύ με τόσες γνώσεις γιατί έχεις παραπάνω βάρος από το κανονικό σου; Θεωρώ πως εσύ με τόσες γνώσεις θα μπορούσες να ήσουν στα κιλά που θα ήθελες….
Γιατί έχω παραπάνω κιλά… Κοίταξε, είναι απλό το θέμα, πρώτο: αυτά που γνωρίζουμε και συστήνουμε στους άλλους δεν τα κάνουμε στον εαυτό μας, πχ ένας γιατρός μπορεί να σου λέει να κόψεις το κάπνισμα και ο ίδιος να καπνίζει δύο πακέτα τη μέρα, ή μια ψυχοθεραπεύτρια να σε βοηθά να φτιάξεις τις σχέσεις σου και η ίδια να είναι χωρισμένη δύο φορές, κτλ.
Το δεύτερο : ήταν θέμα υπερβολής. Πάντα όταν έδινα τον εαυτό μου ένα στόχο (πχ να πάρω πρωτάθλημα, να πάρω πτυχίο, κοκ) υπερβολικά κολλούσα στον στόχο αφήνοντας πίσω άλλα σημαντικά. Κολλάς στο στόχο και μετά γυρίζεις να δεις τι γίνεται και βλέπεις ότι έχεις αφήσει πίσω όλα τα άλλα. Δεν γίνεται. Όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο. Διότι εγώ πετύχαινα τους στόχους μου, αλλά κάποια στιγμή είχα φτάσει τα 200 κιλά διότι είχα αφήσει τον εαυτό μου και είχα προσκολληθεί στον στόχο. Τώρα όμως έχω χάσει αρκετά….
Και πώς είχα βάλει τα κιλά; Υπερβολική δόση ζάχαρης. Σοκολάτες, αναψυκτικά, κ.α Επηρεάζεις μεταβολικώς τις ορμόνες σου, που οι ορμόνες είναι το παν. Μπαίνουν πολλά κιλά με το άγχος διότι η κορτιζόνη προκαλεί τρομερά κακά σε υπερβολικές δόσεις, οπόταν πολύ άγχος σε συνδυασμό με πολλή ζάχαρη…… Οι ψυχολόγοι λένε ότι προσπαθείς να γεμίσεις ψυχολογικά κενά. Άρα χρειαζόμαστε υγιείς σχέσεις και αν είσαι λίγο φοβητσιάρης και κάνεις πίσω είναι εύκολο να στραφείς σε παγωτά, σοκολάτες και οτιδήποτε άλλο.
Επίσης οι υπερβολικές δίαιτες (πχ τρως μόνο αυτό για μια βδομάδα κτλ) δεν με βοήθησαν, αντιθέτως…. Πρόσφατα είχα πάθει καρδιακή ανεπάρκεια και με τα φάρμακα μέχρι να ξαναφέρω τον εαυτό μου, ένιωσα ότι ξαναγεννήθηκα….Ξαναβρήκα τον εαυτό μου βήμα βήμα….
Γιώργο το λες πολύ απλά «είχα πάθει καρδιακή ανεπάρκεια»….
Ναι, διότι αν θα πούμε και πράγματα όμορφα σε αυτή τη συνέντευξη, είναι καλό να πούμε πως αυτή είναι η ζωή μου, η περιπέτεια. Εγώ όμως μέσα σε αυτή την περιπέτεια είμαι καλά και περνώ καλά.
Πώς το βίωσες αυτό με τη καρδιακή ανεπάρκεια;
Πολύ καλά, ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Ήταν μια πολύ όμορφη περιπέτεια…. Ξαναγεννήθηκα πραγματικά, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά. Έχασα και 90 κιλά. Ήμουν 210 και πήγα 120.
Πότε το πέρασες αυτό;
Το 2020, με τον κορωνοϊο. Με το που άρχισε η πανδημία εγώ έπαθα βαριά μόλυνση στο υπογάστριο, δύο μήνες δεν κοιμόμουν, η καρδία μου κουράστηκε, δεν ανάπνεα καθόλου….
Και λες ότι εσύ μέσα από όλο αυτό ξαναγεννήθηκες…
Ναι, ξαναγεννήθηκα…. Ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου, ανακάλυψα ότι είμαι «τζογαδόρος» με τη ζωή και την υγεία μου. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Ξαναλέω ότι η περιπέτεια της υγείας μου ήταν μια ευλογία και ένα θαύμα από το Θεό. Οι συγκυρίες και το Timing ήταν τόσο στην ώρα τους, που ήταν θαύμα.
Και περιττό να σου πω ότι δεν πιστεύω στις συμπτώσεις….
Δεν πιστεύεις στις συμπτώσεις….
Ε, είμαι και 50 χρονών σχεδόν, δεν πιστεύω φυσικά στις συμπτώσεις.
Πιστεύεις στο Καρμικό;
Πιστεύω στην ελεύθερη βούληση, αλλά επίσης πιστεύω πως κάποια πράγματα είναι γραμμένα…. Ίσως να μην υπάρχει ελεύθερη βούληση σε όλα.
Να μιλήσουμε λίγο για τις σχέσεις;
Βεβαίως! Και η χειροπρακτική είναι σχέση. Είναι η σχέση δύο σπονδύλων, είναι σχέση μεταξύ των κυττάρων. Κοίταξε, για να κάνεις σχέση πρέπει πρώτα να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Αν δεν είσαι καλά εσύ, σημαίνει πως δεν μπορείς να έχεις σχέση με τον εαυτό σου, άρα πως θα δημιουργήσεις σχέση με κάποιον άλλο;
Πως βλέπεις τις σχέσεις σήμερα;
Μας δημιούργησε ο Θεός (για όσους πιστεύουν), ή το Σύμπαν ή μια ξαφνική έκρηξη ή τελοσπάντων ότι πιστεύει ο καθένας, σε γέννησε η μητέρα σου, την οποία επέλεξες πριν γεννηθείς, ή σε επέλεξε εκείνη ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας πάλι, και η υγεία έρχεται με την καλή επικοινωνία με τη φύση και τους γύρω μας. Άρα το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να έχεις καλή επικοινωνία, με τη φύση, να λες την αλήθεια.
Πιστεύω πως οι σχέσεις σήμερα είναι ίσως πιο ηλεκτρονικές. Αλλά, δεν ξέρω πως είναι, ίσως να χάθηκε η αυθεντικότητα και ο κόσμος να φοβάται να εκφραστεί αληθινά και αυθόρμητα….
Σε βλέπω με κινητό NOKIA και όχι Smart Phone, μου είπες επίσης ότι δεν έχεις ΜΚΔ, γιατί;
Καταρχάς το λάθος αυτής της εικόνας που βλέπεις είναι ότι έχω κινητό (γέλια). Δεν θα ήθελα να έχω, αλλά το κουβαλώ.
Εκτιμώ την επικοινωνία, αλλά πιστεύω πως το κάθε τι πρέπει να γίνεται στην ώρα του και η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας κάνει κακό. Πχ σκέφτηκα κάτι και επειδή έχω τα μέσα το δημοσιοποιώ ή το επικοινωνώ αμέσως. Δεν είναι πάντα καλό πράγμα η ταχύτητα. Καλό είναι να το σκεφτείς λίγο, ίσως να το συζητήσεις με κάποιο δικό σου άτομο, τη μάμα σου ή κάποιον άλλον και μετά να δεις αν θες ακόμη να το επικοινωνήσεις.
Η επικοινωνία είναι καλό πράγμα, αλλά υπάρχει και η επικινδυνότητα της ταχύτητας.
Γιώργο γιατί δεν έμεινες Αγγλία και επέστρεψες Κύπρο;
Λόγω της οικογένειας μου. Νομίζω για όλους το πιο σημαντικό είναι η οικογένεια μας. Θέλουμε να είναι καλά “η ρίζα μας”. Εγώ επέστρεψα για την οικογένεια μου, δεν νιώθω ότι ήταν αυτοθυσία, ήταν απόφαση δική μου, να είμαι εδώ κοντά στους δικούς μου ανθρώπους. Επίσης πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Πιστεύεις στη δικαιοσύνη;
Πάντα! Αυτοί είναι κανόνες της φύσης. Και η αλήθεια πάντα βγαίνει στην επιφάνεια. Αλλά, επίσης πάντα να θυμόμαστε ότι στο τέλος της ημέρας δεν είναι μεταξύ εμάς και των άλλων, είναι μεταξύ εμάς και του Θεού. Αυτό το έχει πει πολύ όμορφα η Μητέρα Τερέζα σε μια προσευχή της. «Give your best anyway. For you see, in the end, it is between you and God. It was never between you and them anyway».
Αλλά, από την άλλη, δεν είναι καλό να κρίνουμε. Αυτό υπάρχει και στην βίβλο. «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Και μιας και μιλάμε για λίθο, να σου πω για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν ότι το επίθετο του Einstein, σημαίνει ένας λίθος, Ein Stein. Τώρα αν σήμαινε ο πρώτος λίθος της ανθρωπότητας ή κάτι άλλο….. Εγώ μεγάλωσα με τη κυρία Λίτσα και τον κύριο Ροβέρτο. Τι μου έμαθαν; Τον έλεγχο. Πάντα στη ζωή να έχουμε τον έλεγχο. Αφήνοντας τον εαυτό σου ζεις μια Οδύσσεια ναι, αλλά είναι συναισθηματική Οδύσσεια και βρίσκεις και την Καλυψώ μπροστά σου και τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και τα έχω ζήσει όλα αυτά επειδή αφέθηκα, δεν μπορείς να ζεις όλη σου τη ζωή με έλεγχο. Το μυστικό είναι απλά να δίνεις έλεγχο εκεί που πρέπει, για να κατευθύνεις τον έλεγχο του πλοιαρίου να μην πάει να δώσει πάνω στους βράχους. Να πηγαίνεις στο λιμάνι σου, να είσαι παραγωγικός. Το να θέλεις να πάεις στην φουρτούνα, με απληστία, με απιστία, κτλ είναι ελαφρομυαλιά. Βέβαια το καλό μονοπάτι sometimes is a bit boring, γι αυτό θέλει υπομονή και πίστη.
Θέλω να κλείσουμε με το δικό σου μήνυμα στους αναγνώστες του SkalaTimes.
Να είσαι αληθινός πάντα, αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις μην πεις τίποτα και να κάνεις τα λόγια σου πράξεις.
