Το ποδόσφαιρο πρωταγωνιστούσε πάντα στη ζωή του και του χάρισε όμορφες, αλλά και δύσκολες, στιγμές. Όσα όμως και να πέρασε όσα και να είδε, δεν έπαψε ποτέ να είναι ο εαυτός του και να κάνει την δουλεία του με αγάπη.
Αυτό που τον στεναχωρεί τα τελευταία χρόνια είναι η απουσία του κόσμου από τα γήπεδα. Δηλώνει επιθετικός στη ζωή και μιλά στο διαδικτυακό περιοδικό μας skalatimes «χωρίς VIR», για την εκπομπή του στην cablenet, για τον τρόπο με τον οποίον εισχώρησαν στη ζωή του οι ασφάλειες, για τις ομάδες των οποίων είναι φίλαθλος και όχι οπαδός, για τη σύνδεση του με την πόλη μας τη Λάρνακα, αλλά και για πολλά άλλα «ποδοσφαιρικά» και μη θέματα.
Στη κουβέντα μας θυμήθηκε και μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές που έζησε ως αθλητικογράφος. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πρώτο αγώνα μου ως ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου. Δασάκι Αχνας. Εθνικός – Ομόνοια 1-1. Σκόραραν οι Τζιουρεφ για Εθνικό και Ράουφμαν για Ομόνοια. Απλά έτρεμε το μικρόφωνο. Δεν ήταν το χέρι μου που έτρεμε από το άγχος!!!», λέει. Θυμάται ακόμη πως η πιο ευχάριστη ίσως επαγγελματική στιγμή του ήταν «η περιγραφή του τελικού του Chamlions League το 2005 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν ο πιο συγκλονιστικός τελικός ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μίλαν και είχα την τύχη να είμαι στην περιγραφή, για την LTV τότε, μαζί με τον συνάδελφο Σάββα Κοσιάρη».
Περισσότερα πιο κάτω, όπου με ιδιαίτερη χαρά σήμερα φιλοξενούμε συνέντευξη του αθλητικογράφου Γρηγόρη Γεωργίου.
Της Στέλλας Παπά
Γρηγόρη εδώ και χρόνια το ποδόσφαιρο πρωταγωνιστεί στη ζωή σου. Θα ήθελες να μας πεις πότε αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό;
Το ποδόσφαιρο δεν πρωταγωνιστεί απλά στη ζωή μου, είναι η ζωή μου. Από πολύ μικρή ηλικία στη γειτονιά, στις αλάνες, στα χωράφια με μια μπάλα στα πόδια. Έπειτα στα γήπεδα για διαφορετικούς λόγους και ρόλους.
Δεν τα κατάφερα, για διάφορους λόγους της εποχής τότε, να ασχοληθώ επαγγελματικά ως ποδοσφαιριστής, αλλά η μοίρα τα έφερε με τέτοιο τρόπο ώστε να ασχολούμαι επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, περιγράφοντας αγώνες, αλλά και με τις παρουσιάσεις εκπομπών και αθλητικών δελτίων ειδήσεων.
Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Αθήνα το 2000 στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ και από το 2001 είμαι επαγγελματίας Αθλητικογράφος.
Ποια θυμάσαι ως την πιο δύσκολη αλλά και ποια ως την πιο ευχάριστη σου στιγμή, ως αθλητικογράφος;
Δύσκολες στιγμές στο επάγγελμα πολλές, αλλά και ευχάριστες πάμπολλες. Δύσκολες στιγμές είναι όταν περιγράφεις έναν αγώνα και πρέπει να σχολιάσεις έναν σοβαρό τραυματισμό, ή να ανακοινώσεις κάτι πολύ σοβαρό, ή να κουβαλάς από το σπίτι ένα πολύ σοβαρό προσωπικό θέμα, αλλά να πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου. Οι πιο ευχάριστες στιγμές είναι τα επαγγελματικά ταξίδια με τις ομάδες μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με την πιο ευχάριστη να παραμένει ακόμη η περιγραφή του τελικού του Chamlions League το 2005 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν ο πιο συγκλονιστικός τελικός ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μίλαν και είχα την τύχη να είμαι στην περιγραφή, για την LTV τότε, μαζί με τον συνάδελφο Σάββα Κοσιάρη.
Αλήθεια, μπορεί ένας αθλητικογράφος να είναι αντικειμενικός και να μην παρασύρεται από αγαπημένες του ομάδες;
Το να είσαι αντικειμενικός είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Για μένα δεν ήταν ποτέ δύσκολο επειδή έμαθα στη ζωή μου να είμαι πάντα δίκαιος. Κάποτε χωρίς να το θέλεις θα αδικήσεις κάποια ομάδα, κάποιο παίκτη, χωρίς ωστόσο να το θέλεις. Λάθη όλοι κάνουν. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παρασύρεσαι. Το να υποστηρίζεις μια ομάδα δε σημαίνει ότι την ώρα της περιγραφής δεν θα είσαι δίκαιος. Το δύσκολο είναι να καταφέρεις να πείσεις τον τηλεθεατή ότι πραγματικά είσαι δίκαιος. Άμα είσαι ο εαυτός σου αυτό γίνεται ευκολότερο και κάνει τη δουλειά σου να μοιάζει με χόμπι.
Πότε αποφάσισες ότι θες μόνο να περιγράφεις τους αγώνες και να μην είσαι ένας από τους έντεκα παίκτες;
Το να πάρω την απόφαση να μην συνεχίσω το ποδόσφαιρο, αλλά να περιγράφω αγώνες, δεν ήταν τυχαίο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο…
Τι σε στεναχωρεί στο χώρο του ποδοσφαίρου σήμερα;
Στο χώρο του ποδοσφαίρου σήμερα με στενοχωρεί το γεγονός ότι δε βλέπουμε αρκετό κόσμο στα γήπεδα μας. Χωρίς κόσμο στις εξέδρες το ποδόσφαιρο απλά δεν είναι ποδόσφαιρο.
Θες να μας μιλήσεις και για την εκπομπή σου στην cablenet;
Η εκπομπή στην Cablenet “ΧΩΡΙΣ VAR” προέκυψε από την αρχή της πανδημίας. Ήταν μια προσπάθεια που άρχισε με καλεσμένους όλους τους προέδρους των ομάδων μας μέσω Skype, αφού δεν μπορούσαμε να τους έχουνε στο στούντιο. Επειδή είδαμε ότι την είχε αγαπήσει ο κόσμος την κρατήσαμε την συνεχίζουμε και την κάνουμε ακόμη πιο καλή με τους καλεσμένους πλέον να είναι δίπλα μας, στο στούντιο.
Εκτός όμως από το ποδόσφαιρο ασχολείσαι και με κάτι άλλο, σωστά;
Από το 2018 μόνιμη μου δουλειά είναι αυτή του ασφαλιστικού συμβούλου στη CNP Cyprialife. Απλά κράτησα ως δεύτερη μου ενασχόληση το επάγγελμα του Αθλητικογράφου για να έχω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου, αλλά κι επειδή είναι αυτό που μου αρέσει. Να περιγράφω αγώνες.
Ασφαλιστικός σύμβουλος έγινα επειδή μου το πρότεινε κάποιος αδελφικός φίλος και τελικά είχε δίκιο. Κατάφερα να τα συνδυάσω. Διασκεδάζω κόσμο από τη μια και ασφαλίζω κόσμο από την άλλη.
Μετάνιωσες ποτέ που αποφάσισες να εντάξεις τις ασφάλειες στη ζωή σου;
Δεν μετάνιωσα ποτέ που ασχολούμαι και με τις ασφάλειες. Είναι κάτι που με γεμίζει επειδή βοηθάω κόσμο να ασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του, τη ζωή του και την υγεία του.
Τα τρία αγόρια σου αγαπούν το ποδόσφαιρο;
Ναι, τα τρία αγόρια μου αγαπούν το ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσαν διαφορετικά. Αλλά σε καμία περίπτωση αναγκαστικά. Από πολύ μικρή ηλικία και οι τρεις είναι στην ιδιωτική Ακαδημία “Top11”.
Ποιας ομάδας δηλώνεις οπαδός;
Οπαδός δεν ήμουν ποτέ καμιάς ομάδας. Φίλαθλος είμαι ναι. Αγαπώ το ποδόσφαιρο. Πολύ μικρός Ομόνοια. Μετά Πεζοπορικός και ΑΕΚ, αλλά με τη μισή οικογένεια μου Ανορθωσιάτες και λόγω προσφυγιάς συμπαθώ και τη Ανόρθωση. Όλοι μας έχουμε μια ομάδα που αγαπάμε περισσότερο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πάρω θέση υπέρ της ομάδας που συμπαθώ σε μια επίμαχη φάση, τη στιγμή που το παρακολουθεί όλη η Κύπρος.
Ξέχασα να πω ότι φέτος είμαι και με τον Ονήσιλο Σωτήρας, αφού είναι προπονητής ο αδελφός μου!
Κατά τη γνώμη σου υπάρχουν είδωλα στο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου; Αν ναι ποια είναι;
Είδωλα υπάρχουν ναι και στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Τον τελευταίο καιρό εκτός από ξένους ποδοσφαιριστές, είναι και τα νεαρά ταλέντα μας που εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους δίνονται. Αυτό είναι ευχάριστο.
Στο «ποδόσφαιρο» της ζωής τι θέση έχεις;
Στο ποδόσφαιρο της ζωής φουλ επίθεση. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό θα παίζω επιθετικά στη ζωή μου.
Ποια η αγαπημένη σου συνήθεια στην πόλη μας τη Λάρνακα;
Η αγαπημένη μου συνήθεια στην πόλη μας δεν είναι μία. Είναι η θάλασσα, είναι ο κόσμος της, είναι η γραφικότητα της, είναι πολλά. Είναι οι Φοινικουδες, το Μακένζι, είναι η Αλυκή και τα φλαμίνγκο. Είναι η Σκάλα μας. Είμαι πρόσφυγας από Αφάνεια και Βατυλή Αμμοχώστου, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρνακα.
Τι θα ήθελες να δεις να αλλάζει στη Λάρνακα;
Έγιναν αρκετές αλλαγές προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας. Άρχισαν να μας δίνουν σημασία. Υπάρχει μεγάλη προοπτική για επενδύσεις από ξένους κυρίως και αυτό είναι καλό. Θα ήθελα περισσότερα πάρκα και πράσινο. Είναι κάτι που μας λείπει πάρα πολύ. Α! Και περισσότερα πάρκινγκ.
Τι είναι καλό να γνωρίζει κάθε ποδοσφαιρόφιλος όταν πηγαίνει στο γήπεδο;
Ο κάθε φίλαθλος πηγαίνοντας στο γήπεδο θα πρέπει να βάλει καλά στο μυαλό του ότι η ομάδα του μπορεί και να χάσει.
Ποιο το μήνυμα σου στους φανατικούς ή ακραίους οπαδούς;
Το μήνυμα μου στους φανατικούς οπαδούς είναι να γίνουν φίλαθλοι.
Ποια στιγμή στο γήπεδο δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πρώτο αγώνα μου ως ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου. Δασάκι Αχνας. Εθνικός – Ομόνοια 1-1. Σκόραραν οι Τζιουρεφ για Εθνικό και Ράουφμαν για Ομόνοια. Απλά έτρεμε το μικρόφωνο. Δεν ήταν το χέρι μου που έτρεμε από το άγχος!!!
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους αναγνώστες του SkalaTimes;
Μήνυμα στους αναγνώστες του SkalaTimes: Να το διαβάζετε επειδή αξίζει κι επειδή είναι για σας. Είναι για τη Σκάλα μας. Να έχετε όλοι υγεία και να βοηθάτε τους συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη.
