Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Την περασμένη Τετάρτη το βράδυ η Μιράντα ήρθε σπίτι μου, μετά τα μαθήματα της, η φιλόλογος της καρδιάς μας και αρθρογράφος του SkalaTimes, η φίλη μου.
Είναι δεδομένο πως κάθε φορά στις συναντήσεις μας οι συζητήσεις έχουν ένα βάθος που θα μπορούσαν να αποτελούν υλικό για webcast ή έστω podcast, αν είχε χρόνο η Μιράντα θα το συζητούσαμε σοβαρά.
Μέσα στα χρόνια φιλίας και συνεργασίας μας, η Μιράντα μου έχει γνωρίσει 2-3 μαθητές της, έξυπνους, πολύ διαβασμένους, νεαρούς, (gifted τους ονομάζω εγώ), που όταν μιλώ μαζί τους νιώθω έντονα πόσα λίγα ξέρω εγώ και πόσα πολλά γνωρίζουν αυτοί (ένα αίσθημα που με γεμίζει ενθουσιασμό, γιατί δεν το συναντώ συχνά σε αυτό τον τόπο).
Παιδιά, 16-17 ετών, όπως είναι σήμερα ο Φαϊσάλ, όπως ήταν πριν λίγα χρόνια ο Σέργιος που σήμερα είναι ένας νέος που κάνει καριέρα στο Λονδίνο.
Την περασμένη Τετάρτη λοιπόν, όταν ήρθε η Μιράντα, πήραμε τηλέφωνο τον Σέργιο, στο Λονδίνο, βιντεοκλήση, για να συζητήσουμε μαζί του τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία.
Ο Σέργιος, ο οποίος έζησε μέχρι τα δώδεκα του χρόνια στην Ουκρανία, (μετά μετακόμισε στην Κύπρο), άρχισε να μας μιλά όχι συναισθηματικά, (αν και φυσικά τον διακατέχει το συναίσθημα όταν δικοί του άνθρωποι, συγγενείς, οικογένεια, είναι αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία), αλλά περισσότερο με γεγονότα, με γνώσεις, με ιστορικά στοιχεία και με μια ωριμότητα που σε κάνει να υποκλίνεσαι μπροστά σε νέους σαν κι αυτόν.
Σε όσους βλέπουν παντού μαύρο, θέλω να πω πως υπάρχει μια αχτίδα φωτός και ελπίδας και αισιοδοξίας, αυτή η αχτίδα είναι η ενέργεια και η ύπαρξη αυτών των νέων, σαν τον Φαϊσαλ, σαν το Σέργιο, σαν λίγους άλλους μέσα σε αυτό τον κόσμο, που δεν εκφράζονται στα ΜΚΔ, δεν ασχολούνται με τί βλακείες λέει ο καθένας, αλλά προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο με όπλο τις γνώσεις και την έγνοια για ένα καλύτερο αύριο. Νέοι που μελετούν (όχι μόνο την ύλη του σχολείου), διαβάζουν, γνωρίζουν πολλά γύρω από την πολιτική σκακιέρα και δεν έχουν καμιά φιλοδοξία να εμπλακούν σε αυτήν.
Αφανείς ήρωες, τους ονομάζω, ναι, και ελπίδα για το αύριο.
«Δεν ανοίγω συζήτηση στη δουλειά γι αυτά τα θέματα, αλλά αν με ρωτήσουν τους λέω τη γνώμη μου», μας είπε ο ταπεινά ο Σέργιος. Αν τον ρωτήσουν λέει τη γνώμη του, τεκμηριωμένα και με γνώσεις, την ίδια ώρα που σαραντάχρονοι και πενηντάχρονοι και άλλοι που θα μπορούσαν να έχουν την ηλικία του πατέρα του Σέργιου, εκφράζονται ασύστολα στα ΜΚΔ με ανιστόρητες βλακείες και τίθεται θέμα αν έχουν διαβάσει έστω ένα βιβλίο ιστορίας ή πολιτικής επιστήμης, στη ζωή τους!
Υπάρχει ελπίδα, ναι, βρίσκεται στους νέους που ξέρουν πως «Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε».
Προσωπικά γνωρίζω καλά και το πιστεύω πως κάποιοι νέοι, που πιθανότατα δεν θα εμπλακούν ποτέ στην πολιτική (το ξανατονίζω), έχουν όλα τα εφόδια για να τον αλλάξουν τον κόσμο και αυτό είναι, αλήθεια, μια, κάποια, ΕΛΠΙΔΑ!
