Της Μαρίας Κωστακίδου
Και όλο σε σένα γυρίζει η σκέψη μου … Για σένα η καρδιά μου χτυπά. Άραγε άλλη σαν εμενα ποτέ σε εχει αγαπήσει, άραγε εχει άλλη υπομείνει όλα αυτά ; κάθε μου βήμα προσπαθώ να το σκεφτώ πως θα ήταν πλάι σου. Πώς θα ηταν να περπατούσαμε μαζί.
Πώς άραγε θα μπορούσα ν’ αντέξω; Πόσα λόγια για σένα να πω; Ποσά χιλιόμετρα μόνη να διανύσω και πόσα τέρατα να πολεμήσω ! Τέρατα… Σκέψεις… Λόγια… Συναισθήματα! Να νιώσω της ζωής τα χτυπήματα πλάι σε άλλα … Ξένα και χωρίς ήχο άδεια βήματα!
Ξέρω πως θέλει κόπο. Υπομονή. Ξέρω πως δεν θα είμαστε μαζί, ξέρω πως εγώ θα είμαι κάπου αλλού και εσύ με άλλη ! Δεν με ενοχλεί. Δεν με πειράζει. Θελω απλά τόσο γλυκά όσο εγώ να σε αγκαλίαζει. Θέλω να αρκείται και μόνο στο άγγιγμα σου. Θέλω τα χέρια σου να γεμίζει με φιλιά. θυμάσαι;
Ένιωθα πως έπερνα ζωή από το να σου φιλώ τα χέρια !
Σου έχω πει ζήτα και θα στο αποδείξω ζήτα και θα δεις. Πόσα για σένα μπορω να κάνω μα ξέρεις κατι; Αποφάσισα να κάνω πράξεις για σένα……δίχως εσένα. Και μια μέρα ποιος ξέρει ίσως και ο ήλιος κάπου μόνος και περήφανος για εμάς να φανεί…