Γράφει η Νίκη Ζάρου
(Αρθρογράφος SkalaTimes)
Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα πολύ κατά ποσόν θα έγραφα αυτές τις σκέψεις αλλά ταυτόχρονα παρατηρώντας γύρω μου και διαβάζοντας διάφορα θεώρησα ότι κάποια πράγματα επιβάλλεται να λέχθουν.
Ζούμε λοιπόν στην Κύπρο του 2022, μια χώρα η οποία τα τελευταία χρόνια γνώρισε μια πρωτόγνωρη διεθνή προβολή. Αρνητική μεν, προβολή δε. Διότι όσοι νομίζουν ότι είναι φυσιολογικό κάθε φορά που υπάρχουν παγκόσμιες αποκαλύψεις διαφθοράς η χώρα μας με πρωτοκλασάτα ονόματα να πρωταγωνιστεί, σας ενημερώνω ότι δεν είναι.
Το γεγονός ότι ο ΠτΒ μας έγινε gif να λέει το διάσημο «this is Cyprus», ο Πρόεδρος μας και ο στενός του κύκλος από τα παιδιά και το πρώην δικηγορικό του γραφείο ή μάλλον στο γραφείο που φέρει το όνομα του, συνεργάτες του, εμπλέκονται για να μην πω διαπλέκονται στο κάθε καινούριο σκάνδαλο είναι κατ’ ελάχιστον κατάπτυστο. Μέχρι και για υπουργό που έκανε ντελιβέρη διαβατήρια στο εξωτερικό μάθαμε (αλήθεια ποιος να είναι;)
Το νετφλιξ μας έχει αναγάγει σε παράδεισο πλυντηρίου, οι ολιγάρχες πάνε κι έρχονται, ταξίδια με ιδιωτικά τζετ με τη σήμανση του προεδρικού αεροσκάφους, υπερπρονομια σε ημετέρους, παράνομοι διορισμοί που φτάνουν μέχρι και το Ανώτατο για να ανατραπούν, βρώμα και δυσωδία σε όλους σχεδόν τους θεσμούς και τόσα πολλά αλλά που βαριέμαι να γράψω. Γιατί η αλήθεια είναι ότι βαρεθήκαμε, σιχαθήκαμε, αηδιάσαμε.
Και το ξέρετε.
Κι επειδή το ξέρετε θέλετε να μας ξεγελάσετε πάλι. Και Εξηγώ.
Αφέθηκε λοιπόν μέσα σ ’όλα αυτά τα πιο πάνω ο Αβέρωφ ελεύθερος να κινείται και χωρίς να εισέλθω σε λεπτομέρειες ο ίδιος δηλώνει ότι ο κόσμος θεωρεί πως «όποια πέτρα σηκώσεις είναι από κάτω» και ότι είναι «διάολος μαύρος». Νομίζω δεν επιδέχονται οι δυο αναφορές του πολλής συζήτησης και δε χρειάζεται να επεξηγηθούν.
Έφτασε λοιπόν το ΔηΣυ σ’ ένα τέλμα. Ξέρει ότι δεν είναι αρεστό, ότι έχει αποτύχει παταγωδώς όσο και αν φόρτωναν στα ΜκΔ το πρόβλημα ή στην «τοξικότητα» των άλλων, ή σε κακοήθειες και ξένο δάχτυλο (το λατρεύω αυτό, η αγαπημένη μου δικαιολογία).
Παρόλα αυτά και προς έκπληξη πολλών, εγώ θα επιχειρηματολογήσω ότι ο Αβέρωφ δεν είναι το πρόβλημα. Αυτό προσπαθούν να περάσουν. Ότι το πρόβλημα είναι ο Αβέρωφ. Κι ότι ο Χριστοδουλίδης είναι το καθαρό κομμάτι του ΔηΣυ, το Σωτήριο.
Ε λοιπόν, όχι αγαπητοί. Ο Αβέρωφ είναι πρόβλημα και αποτελεί μίασμα αλλά 10 χρόνια διακυβέρνησης ΔηΣυ δεν μπορούν να ξεπλυθούν με ένα αποδιοπομπαίο τράγο (παρομοίωση, no pun intended).
Προχωρώντας στον Χριστοδουλίδη αναγνωρίζω και χαιρετίζω το γεγονός ότι δηλώνει περήφανο μέλος του ΔηΣυ, περήφανος για το έργο της κυβέρνησης κι ότι η κυβέρνηση μας δεν ήταν διεφθαρμένη. Γνωστά και τα περί μπλόφας και πυροτεχνημάτων και το άνοιγμα του Βαρωσιού.
Quo Vadis λοιπόν;
Ξεκάθαρα αυτό που μεθοδεύεται είναι η συνέχιση της κυριαρχίας. Οι φαγάνες γύρω γύρω απελπίστηκαν. Νιώθουν ότι θα χάσουν την εξουσία. Κι έκαναν στον Αβέρωφ αυτό που κάνει ο Αβέρωφ στους άλλους. Τον έριξαν κάτω από τις ρόδες του λεωφορείου ως άλλο εξιλαστήριο θύμα, με σκοπό την αντικατάσταση του κυβερνήτη με τον καινούριο, στο περιτύλιγμα που ακούει στο όνομα Χριστοδουλίδης. Το πλήρωμα θα παραμείνει το ίδιο.
Υπάρχει λόγος λοιπόν που ο Χριστοδουλίδης δεν θέτει εαυτόν εκτός ΔηΣυ. Είναι ο ίδιος λόγος που δε βρίσκει διεφθαρμένη την κυβέρνηση. Το θέμα είναι ότι πέραν από τις χαριτωμενιές και τα χαμόγελα, για τις οποίες στο τέλος της ημέρας δε θα βγάλουμε πρόεδρο (και έτσι να καθησυχαστεί και ο «επικοινωνιόλογος» της εφημεριδας που χαρακτηρισε «ιδιοτυπο ρατσισμο» την εμφανιση του Φουλη) το περιεχόμενο είναι το ίδιο.
Οπότε αγαπητοί μου, εναπόκειται σε όλους εμάς να δείξουμε αν θα καταπιούμε και το καινούριο επικοινωνιακό τέχνασμα.
Κλείνω λέγοντας ότι πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι υπάρχει αδήριτη ανάγκη ουσιαστικής αλλαγής. Όχι αλλαγής προσώπου. Αλλαγή διακυβέρνησης.
«Επανάσταση μπορεί να υπάρξει μόνο εκεί όπου υπάρχει συνείδηση», Jean Jaures.
