Είναι λίγο ποιητής, είναι λίγο φιλόσοφος, είναι λίγο επικίνδυνα ευφυής, είναι λίγο συγκλονιστικά αυθεντικός, είναι λίγο καλλιτέχνης παλαιάς κοπής, είναι ο σπουδαίος Σταμάτης Κραουνάκης, που χάραξε ιστορία στο μουσικό στερέωμα και στις καρδιές των ανθρώπων, γιατί η μουσική του λέει την αλήθεια, όσα ψέματα και να θεριεύουν δίπλα μας, η μουσική του λέει την αλήθεια, όπως κι ο ίδιος, με τον μοναδικό, πολλές φορές, τρόπο του.
Με αφορμή την συναυλία του στη Λάρνακα, στις 13 Ιουλίου, ο Σταμάτης Κραουνάκης μίλησε στο SkalaTimes και μιλήσαμε για πολλά, ακόμη και για τον συνδημότη μας, βραβευμένο συγγραφέα, Κώστα Μαννούρη.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης έρχεται στη Λάρνακα για να μας υπενθυμίσει, μέσα από μια συναυλία με Λαϊκά, πως είναι η χαρά και η διασκέδαση μέσα από τη μουσική, έρχεται στη Λάρνακα με την παρέα του, με τα πιο ωραία λαϊκά, όπως λέει κι ένα τραγούδι του σε στίχους της Λίνας…. «Τα πιο ωραία λαϊκά, σε σπίτια με μωσαϊκά, τα είχαμε χορέψει, γαλάζιο γύψο η οροφή και τα τακούνια μου καρφί κι από την πρώτη την στροφή, το στόμα εγώ το `χα λατρέψει».
Ο σπουδαίος Κραουνάκης έρχεται στη Λάρνακα με την παρέα του σε μια συναυλία που κανείς δεν πρέπει να χάσει! Περισσότερα στην πιο κάτω κουβέντα που είχαμε.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κύριε Κραουνάκη, καταρχάς να σας ρωτήσω πόσα χρόνια έχει να έρθετε Κύπρο;
Νομίζω η τελευταία φορά ήταν πριν από τον κορωνοϊο.
Η Κύπρος σας αγαπάει και σας έχει ιδιαίτερη αδυναμία, για εσάς ποιο είναι το συναίσθημα κάθε φορά που έρχεστε στο νησί μας;
Επειδή έχω πια αρκετούς προσωπικούς φίλους στο νησί, ανθρώπους με τους οποίους μέσα στα χρόνια έχω φτιάξει μια σχέση οριστική, ζωής, είναι σαν να είναι το μεγάλο μας ραντεβού αυτό, κάθε φορά. Και πάντα, αλλά πάντα όμως, ο τρόπος που οι άνθρωποι στο νησί αγκαλιάζουν την κάθε μου επίσκεψη, μου αποδεικνύει ότι κρατάει χρόνια αυτή η αγάπη.
Είπατε πως η τελευταία φορά που είχατε έρθει ήταν πριν από τον κορωνοϊο. Θέλω να σας ρωτήσω λοιπόν, πόσο έχει αλλάξει, αν έχει αλλάξει, τον Σταμάτη Κραουνάκη, όλο αυτό που έχει βιώσει η ανθρωπότητα με τον κορωνοϊο.
Εγώ από χαρακτήρα είμαι ψυχαναγκαστικός, δηλαδή όταν μου έρχεται ένα πρόβλημα γίνομαι ακόμη πιο δραστικός, πιο δραστήριος. Έβαλα λοιπόν το κεφάλι κάτω και μέσα σε αυτό το πολύ σκληρό διάστημα κρατούσα μια καθημερινή επαφή από το προφίλ μου (στα ΜΚΔ) με τους ανθρώπους. Αυτό δημιούργησε μια αρκετά μεγάλη παρέα μπορώ να πω, που έφτιαξε και κανάλια αλληλοστήριξης.
Πάλεψα για τα πνευματικά δικαιώματα, με αποτέλεσμα να έχουμε αυτή τη στιγμή ένα πάρα πολύ δυνατό οργανισμό με επικεφαλή την Λούκα Κατσέλη και όποτε άνοιγε ο καιρός φτιάχναμε παρουσίες, ακόμη και στο πρώτο πολύ δύσκολο καλοκαίρι πήγαμε με την παρέα και παίξαμε στα σπίτια, με πάρα πολύ λίγα χρήματα. Θέλω να πω ότι δεν κάθισα ήσυχος, που λέει κι ο φίλος μου ο Μπογιόπουλος.
Στην πρώτη καραντίνα έφτιαξα ένα CD πολυσυλλεκτικό με εξαιρετικούς ερμηνευτές, το «Γιορτή στα Σπίτια», το οποίο ήταν μια δυναμική απάντηση.
Και στην δεύτερη –πιο σκληρή οφείλω να ομολογήσω- καραντίνα δούλεψα με αυτό το σπάνιο πλάσμα που λέγεται Ελεωνόρα Ζουγενέλη και κάναμε ένα CD, μια κυκλοφορία, που στις αρχές του Μάρτη έδειξε το σώμα της, τα νύχια της, έδειξε την καρδιά της. Μια συνεργασία για την οποία είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος και νιώθω εξαιρετικά τυχερός που πέτυχα την ερμηνεύτρια αυτή στην τόσο καλή της ώρα και ελπίζω και θέλω αυτό να έχει συνέχεια, να κάνουμε κι άλλα πράγματα μαζί, την αγαπώ πολύ.
Άρα ήτανε μια εποικοδομητική περίοδος για εσάς, η εποχή του κορωνοϊου.
Δεν ήτανε για την κοινωνία, ούτε για τον κόσμο, είναι πάρα πολύ σκληρό αυτό που ζει η ανθρωπότητα, είναι πάρα πολύ σκληρά τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται, είναι πάρα πολύ σκληρός ο τρόπος που επιβάλλεται το γενικό σύστημα διακυβέρνησης της ανθρωπότητας επάνω στους λαούς, ταλαιπωρία, έως και εξαφανίσεις. Αλλά, όφειλα σαν δημιουργός και σαν ιδεολόγος να κρατήσω τα όπλα μου ψηλά, όσο περνούσε από το χέρι μου και από τη ψυχή μου. Αυτό έκανα, δεν έκανα τίποτα περισσότερο.
Και τα κρατήσατε δημιουργώντας γύρω σας στρατούς. Δηλαδή όλοι εμείς που σας παρακολουθούσαμε από τα ΜΚΔ παίρναμε δύναμη, έμπνευση, μας ενδυναμώνατε κύριε Κραουνάκη με αυτά που γράφατε. Θεωρείτε πως αυτός είναι και ο πραγματικός ρόλος του καλλιτέχνη; Να κρατάει τη σημαία μπροστά και να δείχνει δρόμους;
Όλοι οι καλλιτέχνες, στην ιστορία της ανθρωπότητας, στις δύσκολες ώρες δώσανε έργο. Έτσι πρέπει. Αυτός είναι ο ρόλος, αυτή είναι η δουλειά μας, να το πω έτσι απλά.
Δεν είναι κάτι που έγινε εκ του περισσού, ίσα ίσα, κι εμένα η ώρα του ανθρώπινου πόνου με εμπνέει να σηκώσω τις δυνάμεις μου και να μπορέσω να κρατήσω δίπλα τους ανθρώπους, που έχουμε την τύχη ακόμη να ζούμε, διότι χάσαμε πάρα πολλούς.
Θα λέγατε ότι ήτανε μια περίοδος που η ανθρωπότητα αντιλήφθηκε περισσότερο την δύναμη των τεχνών;
Να το πω με μια λέξη;
Βεβαίως!
Μετρηθήκαμε!
Δηλαδή;
Μετρηθήκαμε! Μετρήθηκαν οι χαρακτήρες, τα ταλέντα, οι συνθήκες! Από εκεί που τα είχαμε όλα εύκολα ξαφνικά έγιναν όλα πάρα πολύ δύσκολα και έπρεπε –κυρίως- να αλλάξουμε τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει και ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, δεν θα επανέλθει ποτέ.
Δεν σημαίνει πως είναι κακό αυτό, έτσι;
Κοιτάξτε, αλλάζουν όλα! Άλλη μουσική ακούνε οι νέοι, άλλη μουσική ακούμε κι εμείς, αλλάζει η γλώσσα στο θέατρο, αλλάζει ο τρόπος που έχουμε επικοινωνία. Εμένα, πρέπει να σας πω, και το λέω με θάρρος πια γιατί το έζησα, αυτή η στάση μου έφερε τον κόσμο ακόμα πιο κοντά.
Δηλαδή καταλάβανε πως έχουν απέναντι τους έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται για τον κόσμο, ενδιαφέρεται για τις ζωές τους. Αυτό μου έφερε τους ανθρώπους ακόμη πιο κοντά. Και να σας πως και κάτι; Αυτό μεγάλωσε και τη δικιά μου υποχρέωση!
Τι εννοείτε;
Αισθάνομαι ακόμα πιο υποχρεωμένος να είμαι εντάξει σε όλα μου.
Κύριε Κραουνάκη οι συνεργάτες μου όταν τους είπα ότι θα κάνουμε αυτή τη συνέντευξη μου είπαν να σας ρωτήσω το εξής: Κατά πόσο έχετε σκεφτεί να γράψετε ένα βιβλίο, αφού έχει αποδειχθεί πως αυτά τα ιδιαίτερα κείμενα που δημοσιεύετε στο προσωπικό σας λογαριασμό στο FB έχουν τεράστια απήχηση και εμπνέουν και προβληματίζουν και ενθαρρύνουν τον κόσμο. Αφού τα κείμενα σας κάνουν αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ, ανοίγουν το κεφάλι και βάζουν ιδέες.
Κοιτάξτε να δείτε, αυτά τα κείμενα τα κρατάω. Εδώ και τρία χρόνια είναι η καθημερινή μου επαφή με τον κόσμο, αποθηκεύονται εκεί στο FB, όποιος θέλει τα κρατάει. Δεν έχω καμία φιλοδοξία αυτό το πράγμα να γίνει βιβλίο. Αν βρεθεί ένας εκδότης που τον ενδιαφέρει να τα μαζέψει και να τα εκδώσει…. Εγώ δεν έχω χρόνο να κάνω κάτι τέτοιο και δεν είναι μέσα στις προτεραιότητες μου.
Να σας πω κάτι, εγώ πιστεύω στην καύση και όταν πεθάνω θέλω να με κάψουν.
Δηλαδή κι αυτό με τα κείμενα γίνεται για να κάνει την καύση μου την καθημερινή, δεν γίνεται για να κάνει ιστορία. Η ιστορία κάνει το έργο μας.
Θα σας έχουμε στις 13 Ιουλίου εδώ στη πόλη μας τη Λάρνακα. Η Λάρνακα έχει ένα συγγραφέα ο οποίος έχει βραβευτεί δύο φορές από τον ΘΟΚ, έχει πάρει κι άλλα βραβεία και εσείς ο σπουδαίος Κραουνάκης είχατε γράψει μία πολύ θετική κριτική γι αυτόν, αναφέρομαι βεβαίως στον Κώστα Μαννούρη. Θέλω να μου πείτε γενικότερα τι πιστεύετε για τους νέους καλλιτέχνες.
Ο Κώστας καταρχήν είναι για μένα ο καινούριος Ταχτσής του θεάτρου….
Wow!
Ναι, είναι σπουδαίος και χαίρομαι που ήμουν από τους πρώτους που το μύρισα. Κάνω απέλπιδες προσπάθειες να τον ανεβάσουν οι Ελληνίδες πρωταγωνίστριες, εδώ στην Αθήνα, αλλά ακόμη δεν μου έχει περάσει. Τον προωθώ παντού, όπου μπορώ.
Θα φέρει κι άλλα ταλέντα η εποχή, να είστε σίγουρη γι αυτό!
Μπορούν οι νέοι καλλιτέχνες να αξιοποιήσουν με κάποιο τρόπο όλους εσάς τους σπουδαίους που γράψατε ιστορία στο καλλιτεχνικό στερέωμα και αποτελείτε φάρο;
Το κάνουνε, το κάνουνε κι όσο σκληραίνουν τα πράγματα θα το κάνουν κι άλλο.
Κάτω τα χέρια απ’ τη νέα γενιά, κάτω τα χέρια απ’ τα πανεπιστήμια, αυτό είναι το θέμα!
Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση που θα φέρετε στη Λάρνακα στις 13 Ιουλίου.
Η παράσταση αυτή που φέρνω στη Λάρνακα θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «η μεγάλη μου αγάπη για τα λαϊκά τραγούδια». Δηλαδή εκτός από τον «αγαπημένο Κραουνάκη» που θα ακούσουμε, είμαστε τρεις ώρες πάνω στη σκηνή με μια εξαιρετική μπάντα και τρεις εξαιρετικούς συντρόφους μου από τα χρόνια και την πορεία μας μαζί, Χρήστο Γεροντίδη, Κώστα Μπουγιώτη, Γιώργο Στιβανάκη.
Μαζί μας επίσης θα είναι οι: Θεολόγος Παπανικολάου, Δημήτρης Ανδρεάδης, Κοσμάς Κοκολής, Γιώργος Ταμιωλάκης, Λάμπρος Πανανικολάου. Στον ήχο έχουμε τον Γιώργο Τσατσούλη, στις φώτο τον Δημήτρη Τζιμ Λαϊο.
Με όλα αυτά τα πλάσματα έφτιαξα μια βραδιά που να ξαναθυμήσει στους ακροατές τα βράδια που γλεντήσαμε και να τα ξαναζήσουμε. Αυτός είναι ο στόχος, αυτή είναι η βραδιά!
Έχει πάρα πολύ κέφι, έχει πάρα πολύ τρυφερότητα και τους καλώ όλους να έρθουν με ανοικτή τη ψυχή να ζήσουμε μια ωραία βραδιά, γιατί είναι και πάρα πολύ ωραία τα σημεία που τραγουδάμε μαζί με τον κόσμο.
Κύριε Κραουνάκη κλείνοντας θέλω να σας πω ότι αρκετοί στίχοι σας, ή συνθέσεις σας σε στίχους της Λίνας (Νικολακοπούλου), αποτελούν πυξίδα και φως και φάρο στις ζωές μας, και σας το λέω ειλικρινά και με συγκίνηση αυτό, συχνά σε δύσκολες ή χαρούμενες στιγμές μας λέμε «το χει πει κι ο Κραουνάκης…» και λέμε ένα στίχο που γίνεται δύναμη και έμπνευση μας και σας οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό…..
Αυτό που λέτε τώρα είναι ένα δώρο που μου κάνετε….είναι ένα δώρο δικό σας σε εμένα….
Η ερώτηση μου είναι η εξής: Ο ίδιος ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει κάποιους στίχους που τους θυμάται και τους ανακαλεί σε δύσκολες ή χαρούμενες στιγμές;
Να σας το πω, το έχω έτοιμο!
«Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ’ ερημοκλήσι αλαργινό
κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω
κοιτάζω λίγο και προσκυνώ».
Αυτό είναι ένα σημείο αναφοράς για μένα.
