Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
“….Μετά θα ξανακτίσουμε το όραμα και την ελπίδα. Αμόλυντοι και αποφασισμένοι”.
Έτσι τελείωνε το πιο ωραίο (με ουσία και σημασία) ποστ που έχω διαβάσει ποτέ μου, σ’ αυτό το πράγμα που λέγεται facebook…..
Nαι, θα ξανακτίσουμε το όραμα και την ελπίδα. Αμόλυντοι και αποφασισμένοι…….
Εμείς, οι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό κοσμοθεωρίας. Εμείς, που δεν βάλαμε το προσωπικό συμφέρον πάνω από καμιά ιδεολογία, εμείς, που έχουμε τους ίδιους κώδικες αντίληψης και συναντιόμαστε σε πορείες και τραγουδάμε σε μουσικές του Μάνου Λοϊζου, εμείς, που με ανιδιοτέλεια προσφέρουμε και που σαν θησαυρούς κρατάμε ιδανικά, κλεισμένα σε ντουλάπια της ψυχής μας , να μην τα κλέψει, να μην τα αλλοιώσει κανείς. Ιδανικά που κάποιοι πριν από από εμάς τα πότισαν με το αίμα και τους αγώνες τους.
Γίνονται πολλά τις τελευταίες μέρες. Τα γεγονότα τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Θες να ασχοληθείς με κάτι άλλο,πιο ανάλαφρο, πιο χαζό, (το προσπαθώ είναι αλήθεια), αλλά η συνείδηση σου δεν σε αφήνει.
Ναι, υπάρχουν άνθρωπο ταγμένοι σ’ ένα σκοπό, ταγμένοι να κάνουν την γη προσκυνητάρι και κούνια για τα αγέννητα παιδιά.
Σε κυκεώνες και συμφορές ο άνθρωπος αναγκάζεται να φορέσει τον αυθεντικό του εαυτό και να βγει στην μάχη. Τούτες οι αδυσώπητες εποχές, αν μη τι άλλο θα πετάξουν μακριά τα προσωπεία και θα φανούν όλων τα πραγματικά πρόσωπα για να εκπληρωθεί η ρήση “ουδέν κακόν αμιγές καλού”.
Θα έρθουν νύχτες χειμώνα που κάποιοι θα διαβάζουν Ρίτσο “Ο κόσμος μετριέται με καρδιά. Μες στη φωτιά γυμνάζουνται τα χρόνια μας. Με φωτιά ράβουν τις σημαίες λουρίδα τη λουρίδα, κόκκινα και μαλαματένια κομμάτια φωτιά” και θα ονειρεύονται με “επαναστατική ψυχραιμία” ένα δικαιότερο και πιο ανθρώπινο αύριο.
Και θα ακούνε μουσικές σε στίχους Νίκου Γκάτσου “Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά στην ερημία να σπείρουμε χορτάρι και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι και κούνια για τ΄αγέννητα παιδιά”.
Είναι δύσκολοι οι καιροί κι εγώ μια ασήμαντη στιχοπλόκος που δεν έχει συνταγές για παυσίπονα που θα μπορούν να μειώσουν τον πόνο που προκαλεί το σήμερα.
Αλλά πιστεύω πως “…..μετά θα ξανακτίσουμε το όραμα και την ελπίδα. Αμόλυντοι και αποφασισμένοι”, γιατί είναι άγραφος νόμος και κανόνας, το άδικο να μην θριαμβεύει για πολύ, να έχει ημερομηνία λήξης.
