Γράφει ο 19χρονος συνδημότης μας Faisal Aaidy
Η νιότη είναι ένας αγώνας, μεταξύ την ψυχής και λογικής. Διότι η ψυχή κάθε νύχτα, όταν βλέπει τα όμορφα αστέρια και το μισοφέγγαρο, ονειρεύεται. Αναρωτιέται αν ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει καθώς όλοι κοιμούνται. Από την άλλη η λογική, βλέπει τα χωράφια που έγιναν τώρα χώροι στάθμευσης. Κοιτάζει το πανό που γράφει «ενοικιάζεται», στον πλέον έρημο παιχνίδοτοπο.
Ξέρεις, σήμερα, είδα ένα αυτοκίνητο να κάνει γύρους στην γειτονιά. Σταματούσε κάθε λίγα δευτερόλεπτα μπροστά από τυχαία σπίτια. Η πρώτη σκέψη μου ήταν: “πόση βενζίνη να ‘χει;”. Ούτε που σκέφτηκα αν μια τέτοια νύχτα, ο άνθρωπος εκείνος ήταν καλά και τι δουλειά να κάνει.
Απόψε κοιτάζω τα αεροπλάνα και θυμάμαι πως και εγώ κάποτε ήθελα να γίνω πιλότος. Ώσπου σταμάτησα να θέλω, όχι επειδή φοβόμουν τα ύψη αλλά επειδή φοβόμουν ότι δεν θα κατάφερνα. Γιατί πάντα το μυαλό να συγκρούεται με την ψυχή; Γιατί να μην μπορούν να συμφωνήσουν;
Ίσως δεν είμαστε φτιαγμένοι για αυτή την πραγματικότητα. Ίσως δεν είναι για μας αυτή η ζωή. Μάλλον… αλλά τι να κάνουμε; Η ψυχή μου κάθε νύχτα καταφέρνει να μ’ αφήνει άυπνο, αλλά ποτέ δε με ξυπνάει.
Δεν έχει σημασία πια αν ξυπνάω ή όχι. Αφού δεν συμφέρει και όλα πια περιστρέφονται γύρω απ’ το συμφέρον.
Η νιότη μου θα σταματήσει τη νύχτα που θα κοιμηθώ νωρίς. Έως τότε θα συνεχίσω να γράφω, για να ηρεμεί λιγάκι η ψυχή μου.
Καληνύχτα, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ μόνος του και εγώ μένω άυπνος για ακόμη μια νύχτα. Βλέπω τη νιότη μου να διαλύεται στο οξύ της πόλης τούτης….
