Της Γιώτας Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Αλήθεια δεν ξέρω τι αποτελεί πλέον σημαντικό. Το να αγωνίζεται κανείς για ένα καλύτερο κόσμο και να αισθάνεται πολλές φορές –δικαιολογημένα- σαν μοναχικός καβαλάρης ή να αγωνίζεται για τον μικρόκοσμο του;
“Όλοι παντρεύτηκαν εκτός από εμάς” είπα στον αγαπημένο μου Α. με τον οποίο γνωριζόμαστε από το δημοτικό. “Ο γάμος είναι ένα ταξίδι. Εμείς, μην ξεχνάς, κάναμε πολλά άλλα ταξίδια…” μου απάντησε, αυτός ο αγαπημένος που σπούδασε και έζησε Αμερική, που είναι πλέον ένας καταξιωμένος επιχειρηματίας και παραμένει ένας όμορφος άνθρωπος εξωτερικά κι εσωτερικά.
Και πια ταξίδια είναι άραγε πιο σημαντικά; Αυτά που σε οδηγούν σε σχέσεις ζωής με αγαπημένα πρόσωπα ή αυτά που σε σεργιανίζουν στις γειτονιές του κόσμου και σου “μεγαλώνουν” την προσωπικότητα;
Η συμμαθήτρια μας λίγο πιο κάτω, παντρεμένη με παιδιά, είναι μαζί με τον σύζυγο της από το γυμνάσιο. Δηλαδή, για περισσότερο από μία εικοσαετία. Πόσο σημαντικό είναι αυτό; Να είσαι με τον ίδιο σύντροφο μία ζωή!
Στο reunion μας λοιπόν, που έγινε την Παρασκευή σε ξενοδοχείο της πόλης μας, καλέσαμε και καθηγητές τους οποίους τιμήσαμε με πλακέτες. Καθηγητές που επιβεβαίωσαν με την παρουσία τους στην ζωή μας, την ρήση του Μέγα Αλέξανδρου “στους γονείς οφείλω το ζην στους δασκάλους το εύ ζην”. Οι καθηγητές μας βγήκαν στο βήμα για να πουν δυο λόγια. Ο κύριος Καλλονάς μίλησε για την δύναμη της αγάπης, ιδιαίτερα σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές. Αγάπη για τον δίπλα μας, για τους δικούς μας ανθρώπους, για όλους. Μιλούσε και ένιωσα σαν να ξαναβρέθηκα και πάλι στην τάξη, σε ώρα μαθήματος του (δίδασκε θρησκευτικά).
Ο λατρεμένος μας λυκειάρχης, ο Φοίβος Βωβίδης μίλησε για το πόσο σημαντικό είναι να παραμένουμε άνθρωποι αυτές τις εποχές και με ένα σύντομο λόγο μας πήρε πίσω στα χρόνια εκείνα τα μαθητικά (μάλιστα για να μην σπάσει η παράδοση έκανε και παρατήρηση: “η αριστερή πτέρυγα μιλά πολύ. Κάντε ησυχία”).
Kι άλλοι αγαπημένοι καθηγητές βγήκαν στο βήμα, μίλησαν και μας ταξίδεψαν πίσω στον χρόνο.
Στην ομιλία που διάβασα, τη συγκινητική εκείνη ομολογουμένως βραδιά, είχα πει “ας γίνει η αποψινή βραδιά αιτία
για απολογισμό της ζωής μας μετά το Παγκύπριο Λύκειο Λάρνακας. Γίναμε αυτό που ονειρευόμασταν τότε;”
Μεγαλώνοντας, τείνω να υιοθετώ όλο και περισσότερο τις κοσμοθεωρίες της αείμνηστης μου γιαγιάς και να επιστρέφω στα αυτονόητα για να βρω τον ορισμό της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης.
Ναι. Σχεδόν έγινα ότι ονειρευόμουν τότε. Και ποτέ δεν είναι αργά εκείνο το “σχεδόν έγινα” να γίνει “έγινα”, αν και…. it takes two στην προκείμενη περίπτωση ονείρων.
Όλα λοιπόν είναι ταξίδια ζωής. Και σε αυτά τα ταξίδια τα λάφυρα είναι οι άνθρωποι που αγάπησες, που συμπορεύτηκες, που σε δίδαξαν και που ίσως να δίδαξες. Οι άνθρωποι αυτοί που ήρθαν, αυτοί που έφυγαν, αυτοί που δεν σε εγκατέλειψαν ποτέ και αυτοί που έφυγαν αλλά έμειναν για πάντα σε ντουλάπια της καρδιάς, σε ντουλάπια κλειδωμένα με το κλειδί της αγάπης για να μην αγγίξει ο χρόνος την ανάμνηση τους.
Ναι, όλα ταξίδια είναι. Και σε αυτά τα ταξίδια πολλές φορές πασχίζουμε να γίνουμε αυτό που ονειρευόμασταν τότε, στην εφηβεία….
Εσύ, έγινες;
