Του Μάριου Α. Κουκουμά
Να με φοάστε…. Κουβαλώ μέσα μου μιάν Αμμόχωστο. Από ιστορίες που ξεθωριάζουν και αφηγήσεις που με στοίχειωσαν. Με λένε πρόσφυγα και κατάγομαι από 1000 χωρκά με το ίδιο όνομα.
Και αλλάξαμε, αλλοτριωθήκαμε βάλαμε στους τουριστικούς τιμοκαταλόγους μας την μνήμη μας, σε ξενικές γλώσσες και συναλλάγματα, την επανένωση την ζυγιάσαμε με τις πληρότητες ξενοδοχείων και πωλήσεις διαβατηρίων, visas και bungalows.
Ξεχάσαμε πως η 14η Αυγούστου δεν είναι μια μέρα με 24 ώρες, είναι 48 χρόνια που ξεκίνησαν στις 15 Ιουλίου και ξέσκισαν τους παππούδες μας, δάκρυσαν τις γιαγιάδες μας και έφτιαξαν τους γονιούς μας ξένους στα ίδια τους τα χώματα, να ωριμάσουν παράτζαιρα μες τα τσιατήρκα.
Ο Θοδόσης Πιερίδης έκανε λάθος, μεγάλο λάθος (δυστυχώς) δεν λογάριασαν λάθος οι έμποροι. Οι εμπόροι ήξεραν και ξέρουν πως να γράψουν το μέλλον σε μια πατρίδα που θα της στερήσουν την μνήμη και θα της χαρίσουν βάγια.
Και παλεύουμε να μην ξεχάσουμε τι πρέπει να θυμόμαστε και πια έγινε ερώτημα τι “πρέπει” να θυμάμαι και πώς “πρέπει” να μιλάμε… Το δικό μου μέλλον έχει δικό του γλώσσάρι, μιλά για επανένωση, για ειρήνη, για συμβίωση όχι στην βάση λήθης ή διαστρέβλωσης αλλά στην βάση της επίγνωσης.
Είναι και εκείνοι που φτιάχνουν καριέρες, καταθέσεις μετρητών και ιδιοκτησίες στα κουφάρια των νεκρών και στα ψηλά συρματοπλέγματα.
Οι ζωντανοί ξεγελιούνται, ξεχνούν.
Οι νεκροί… ;
Φοβάμαι συχνά για την μνήμη μου και όποτε φοβάμαι πάω στην δανεική αυλή της γιαγιάς μου, στο δείν των παππούων θυμούμαι την θρησκοληπτική ευλάβεια να δουν “τα νέα”, αν θα πάν πίσω στο χωρκόν, τζαι αρκήσαν πολλά τούτα “τα νέα” τζαι επήαν μόνοι τους “πίσω” ο Γιώρκος τζαι η Μαρία.
Έτσι νύχτες εκαθούμαστεν στον μαχαλά του Αή Γιάννη, έξω στον δρόμο με τσαερες τόνενες, να κεντά η γιαγιά μου ιστορίες με τα αστέρκα, τζαι να πασκίζει να χαράξει πάνω μας την μνήμη, με χάδια τζαι με αγκαλιες.
Να με φοάστε αμαν φέρνω στον νου μου την γιαγιά μου, πνίουμε, τζαι διώ ξανά όρκο να μεν σας χαρίσω σπιθαμή που τουντον τόπο, γιναθκιάζω οτι εν θα σας περάσει εννα την επανενώσουμε εμείς τούτην Γή να γίνει πατρίδα ούλων των πεθκίων της.
Η ιστορία εκθέτει όσους την ξεχνούν. Το ίδιο και η Αμμόχωστος.
