Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Λόγω κάποιων μαθημάτων που θα παρακολουθήσω τον Νοέμβριο και για τα οποία είμαι ενθουσιασμένη, (δεν θέλω και πολύ να ενθουσιαστώ, τα ‘χουμε ξαναπεί), άρχισα να διαβάζω σχετικά βιβλία με το είδος της φιλοσοφίας που θα έχουν σχέση τα μαθήματα μου. (Δεν σας λέω περισσότερα μην σας τρομάξουν οι λέξεις…είναι που δεν είμαστε και πολιτικό περιοδικό…)
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν, κατεβάζοντας αγαπημένους φιλόσοφους από την κόκκινη βιβλιοθήκη μου, με τους οποίους είχαμε καιρό να τα πούμε, σκέφτομαι ότι αυτή η παρωδία στην οποία κάποιοι έχουν ρίξει τους λαούς δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Θυμάμαι τον φίλο μου τον Mattia σε μια διαδήλωση μας στο Λονδίνο, (Occupy London 2011) έξω από τον καθεδρικό ναό Αγίου Παύλου, να μου λέει “μια μέρα θα έχουμε εγγόνια, θα πίνουμε κόκκινο κρασί στο Livorno και θα τα θυμόμαστε αυτά σαν ένα μαύρο κόμμάτι της ιστορίας που πέρασε”. Διαφώνησα. Του είπα ότι δεν θα ζήσουμε να δούμε την αλλαγή. Με την παγκόσμια οικονομική κρίση σε πρώτο πλάνο θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια….
Κι όμως, ίσως ο Mattia να είχε δίκαιο. Δεν μπορούμε να διαλαλούμε ότι αυτά τα παράλογα που γίνονται στον κόσμο με θύματα τους λαούς θα διαρκέσουν για πάντα.Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή. Και πως θα αγωνιζόμαστε γι αυτήν αν δεν την αναμένουμε;
Ο Ρόμπερτ Στάιγκερβαλντ λοιπόν, τον οποίο κατέβασα ψες από την βιβλιοθήκη μου για να τα πούμε, πιστεύει ότι “Ήδη οι εμπειρίες της χρονικά σύντομης ζωής μας δείχνουν με σαφήνεια, ότι στη συμβίωση των ανθρώπων συντελούνται αδιάκοπα ουσιαστικές αλλαγές. Ας πάρουμε για παράδειγμα μόνο τις τελευταίες δεκαετίες. Πόσο θυελλώδικα άλλαξε η όψη του γεωγραφικού χάρτη! Εκεί που μόλις πριν από μερικά χρόνια σημαδεύονταν οι βρετανικές, οι γαλλικές, ή οι πορτογαλικές αποικίες συναντάμε σήμερα ονόματα ελεύθερων εθνικών κρατών. Οι άνθρωπο αυτών των κρατών αποτίναξαν τον αποικιακό ζυγό, για τον οποίο οι αποικιοκράτες έλεγαν ότι είναι αιώνιος.
Όταν το 1933 ο φασισμός εγκαθίδρυσε στη Γερμανία το τρομοκρατικό του καθεστώς, οι ηγέτες του ναζισμού κομπορρημονούσαν μπροστά σ’ όλο τον κόσμο για το χιλιόχρονο τους Ραίχ. Αλλά μόνο δώδεκα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν για να γίνει το χιτλερικό Ράιχ συντρίμμια”.
Τα πάντα εξελίσσονται, αλλάζουν. Aκόμη κι αυτή η στημένη τραγωδία με θύματα τους λαούς ενδέχεται να αλλάξει.
Επιβάλλεται βέβαια ν’ αλλάξουμε κι εμείς. Ως άνθρωποι, ως πνεύματα, ως προσωπικότητες. Με την γνώση για όπλο και μια “επαναστατική ψυχραιμία” (όπως μου είπε κάποιος σπουδαίος σε πρόσφατη συνέντευξη μας).
Τα πάντα αλλάζουν. Λέγεται εξέλιξη. Λέγεται πορεία.
Ο Ηράκλειτος είχε πει “τα πάντα ρει”.
Οι αλλαγές κάποτε γίνονται για καλό, για μια θετική εξέλιξη και πρόοδο.
Όχι μόνο της ανθρωπότητας αλλά και της προσωπικής μας ιστορίας. Γιατί είναι και κάποιοι spiritual άνθρωποι, σαν την συμφοιτήτρια μου την Αντριάνα στην Βραζιλία, που πιστεύουν ότι ο σκοπός μας σ’ αυτή τη γη είναι η εξέλιξη της ψυχής μας.
(Αλλά ας μην σε πάω τώρα στα μεταφυσικά. Άστο για άλλη φορά).
Mε ελπίδα λοιπόν για αλλαγή και με όπλο τη γνώση, όλα μπορούν να γίνουν και οι αγώνες των λαών να φέρουν την ανατροπή.
Τα πάντα είναι εφικτά….Ακόμα και το να πίνουμε κρασί μετά από 30 χρόνια και να λέμε “περάσαμε κι εμείς εκείνο το πράγμα που λεγόταν παγκόσμια οικονομική κρίση”…. Κι ας μην είμαστε στο Livorno.
