Γράφει η Ελίνα Λούκας
(Ηθοποιός/σεναριογράφος/παραγωγός)
Όταν οι ψυχές του σύμπαντος γεννιόντουσαν κάποιες από αυτές προορίστηκαν για τη διάσταση της ΓΗΣ.
Το τρίτο πέπλο που φτιάχτηκε με τόση τελειότητα, με ασύλληπτη ΑΓΑΠΗ, με ακριβή ισορροπία!
Το κέντρο του σύμπαντος και οι ψυχές τα διαμάντια του Δημιουργού! Οι λαμπερές φλόγες φωτός που σε μορφή ανθρώπινη, οδεύουν στο άγνωστο μονοπάτι της ζωής για να ανακαλύψουν τον δικό τους προορισμό….για να γράψουν τη δική τους ιστορία!
‘Ενα χρυσόμαλλο κορίτσι ξαπλώνει στην αμμουδιά και αγναντεύει την ατέλειωτη Μεσόγειο…Πόση ομορφιά χωράει στα ανθρώπινα μάτια της; Κι ο ορίζοντας εξαπλώνεται διάπλατα…..Το απέραντο αραχνοϋφαντο πέπλο των αόρατων χρωμάτων των άυλων ενεργειών που ζουν ανάμεσα μας, μα που δεν βλέπουμε αλλά μπορούμε να αισθανθούμε! Σκέφτεται….
Ο ήλιος χάνεται σιγά σιγά και θέλει να γίνει ένα με τα ΠΑΝΤΑ. Θέλει να νιώσει την έννοια της Δημιουργίας! Να καταλάβει το ακατανόητο…..
Σκάβει με μανία ένα μικρό λάκκο στην άμμο, για να χωρέσει τη μεσόγειο! 
Γελάει τόσο δυνατά, που ακούγεται ο απόηχος στα βαθιά πέρατα της γης….Πώς μπορεί να χωρέσει ολόκληρη η θάλασσα μέσα σε μια λακούβα; Διερωτάται….
Σηκώνεται να περπατήσει, μα τα βήματα της δεν είναι πουθενά…Γυρνάει πίσω και βλέπει τον εαυτό της να κάθεται ακόμη στην άμμο και να συνειδητοποιεί “Δεν χωρά η θάλασσα στη λακούβα και περιμένω να χωρέσει η έννοια του ΟΛΟΥ στο μυαλό μου;”
Που πας; Φωνάζει το χρυσόμαλλο κορίτσι! Μη φεύγεις, έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε……
Μα πως θα περπατήσω το μονοπάτι; Αφού χρειάζομαι πόδια για να το περπατήσω, δύναμη για να το αντέξω, πίστη για να το αγαπήσω, θυσία για να το αξίζω, πόνο για να το εκτιμήσω….ΑΓΑΠΗ για να το συνεχίσω….
Πως θα περπατήσω το δικό μου μονοπάτι;
Η θάλασσα μπαίνει στη λακκούβα φεύγωντας αφήνει πίσω της χαράγματα…
«Γιατί κάποιοι το περπατούν, ενώ κάποιοι άλλοι πετάνε δίπλα τους»
