Του παιδίατρου Δρ Γεώργιου Χάριτος. (Βόλο)
Κατηγορείται ο Μιχος για παιδεραστία; Την δεύτερη κιόλας ημέρα μπαίνουν μπροστά τα πλυντήρια. “Μα ηταν καλός άνθρωπος”, “βοηθούσε κόσμο”, “είχε δράση στα κοινά”, “το κορίτσι του κουνιόταν”, “η μάνα της το έβγαλε στο κλαρί”. Και να φωτογραφίες με πολιτικούς και υπουργούς, “όλοι τον αγαπούσαν”, “δεν μπορεί, και θα ναι ψέμματα αυτά”.
Κατηγορείται ο Πατέρας Αντώνιος. Είχαν χαλάσει τα πλυντήρια από την προηγούμενη φαίνεται. Ομοβροντία από όλα τα κανάλια, μα τέτοια σύμπνοια λες και απορείς. Έβαλε το χέρι στο μαγιό, ένα παιδί κάποτε του είχε κάνει μασάζ είπε ένας άλλος, βγήκε κι ένας γέρος από το Κερατσίνι και θυμήθηκε ότι πριν 20 χρόνια είχε πάει ένα ρούχο στην Κιβωτό και μετά το είδε (το ίδιο) να πωλείται στην λαϊκή. Τα έπαιρνε ο Πάτερ Αντώνιος από τα ρούχα στην λαϊκή και τα έκανε πολυτελή αυτοκίνητα. Στο τέλος είδα και έναν φυσιογνωμιστη να αναλύει λέει τις γωνίες του προσώπου του παπά, και το πόρισμα ήταν ότι προκύπτει από τα ζυγωματικά και το κούτελο ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν μάλλον πονηρός. Ούτε “ήταν καλός”, ούτε “βοηθαγε κόσμο” σαν τον Μιχο.
“Θέλεις να ξεπλυνεις τον παπά;”. Όχι καθόλου. Ίσα ίσα που θέλω την δικαιοσύνη να χτυπήσει κόκκαλο. Το έχω ανάγκη αυτή την φορά, αν θες.
Εαν αποδειχτεί ότι ο παπάς ήταν όντως αισχρός, κανένα πρόβλημα. Πατάς το κουμπί “Γρηγόριος ο Ε'” και τον κρεμάς. Εαν όμως όχι, θα μιλάμε για μια καταπληκτική συνομωσια. Τι σκοπούς εξυπηρετεί δεν ξέρω, αλλά ξέρω ότι η Κιβωτός για το 2022 είχε μπάτζετ πάνω από 5 εκατομμύρια (καθόλου άσχημα) και ο νοών νοειτο.
Τώρα, το γιατί αυτή η εκ διαμέτρου αντίθετη αντιμετώπιση των θεμάτων “Μιχου” και “Κιβωτου”, το γιατί δεν υπάρχει τεκμήριο αθωότητας μέχρι την δίκη για έναν άνθρωπο που από τα 23 του έκανε ιεραποστολες στην Αφρική και τάιζε κόσμο, και γιατί μετά από χιλιάδες παιδιά και δύο δεκαετίες Κιβωτου, 20 χρόνια δεν άνοιξε μύτη και οι πάντες κατήγγειλαν τα πάντα σε 48 ώρες, αυτά αξίζουν διερεύνησης. Θα γίνει όμως;
Στο τέλος της ημέρας χαμένοι είναι οι συνήθεις ύποπτοι : Τα παιδιά. Αν και αυτά εξ ορισμού χάσανε από την στιγμή που τα σπρωξανε στην πόρτα του ιδρύματος. Όποιον και να βρούνε εκεί (και συνήθως βρίσκουν πολλούς και καλούς ανθρώπους) , αυτό παιδική ηλικία δεν το λες, κακά τα ψέμματα.
Κι αν μας ένοιαζε λίγο για ετούτα τα παιδιά, θα φτιάχναμε εμείς σαν κράτος αλλά ιδρύματα και άλλες συνθήκες. Κι αν ήθελε και κανένας πλούσιος να βάλει τον οβολό του, όχι από ειλικρινή φιλανθρωπία, αλλά έστω από φοροαπαλλαγη, κι αυτό να το συζητήσουμε σοβαρά.
Κι αν μας ένοιαζε κι ακόμα περισσότερο, θα τα κλείναμε τα ιδρύματα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ. Και θα βρίσκαμε σε αυτά τα παιδιά οικογένειες, να ζήσουνε σαν άνθρωποι κι αυτά, αυτό θα ήταν έργο θεάρεστο στα σοβαρά και όχι θεοφοβουμενο. Ανθρωπους καλούς που χρόνια περιμένουν για ένα παιδί και εμείς τους βάζουμε στην μυλοπετρα της γραφειοκρατίας να γίνουν σκόνη και κουρνιαχτος. Με τους εχθρικοτερους νόμους υιοθεσίας και αναδοχής, με πλαίσια αργοκινητα και απάνθρωπα, έτσι πρέπει να γίνει αφού αυτό συμφέρει αυτούς με τα μεγάλα δάκτυλα που τα βουτουν στο μέλι, κι αν κάποιος ξέρει να μας πει εαν υπάρχει (άραγε) εμπόριο βρεφών αλλά και αν οι δωρεές του κόσμου φτάνουν ακέραιες στα παιδιά. Γιατί και εμένα μικρό με έστελνε η μάνα μου για ψωμί στον φούρνο και μέχρι να γυρίσω σπίτι έκοβα από την κόρα και μασουλαγα, ποτέ η φρατζόλα δεν πήγαινε σπίτι ακέραια, ποιος ξέρει αν το ίδιο συμβαίνει και με την φιλανθρωπία.
Τώρα που το ξανασκεφτομαι, άσχημα είναι και τα ιδρύματα; Διαολε, μα τι λέω! Είναι τόσο βολικά, που εαν δεν υπήρχανε θα έπρεπε να τα επινοησουμε δίχως άλλο.
Δυστυχώς, δεν είναι βολικά για τα ίδια τα παιδιά.
Αλλά ποιος νοιάζεται;
Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα καρδιά μου.
