Τη σημερινή μέρα, θυμόμαστε και τιμούμε την υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1948, ως την πρώτη νομική δέσμευση που ανέλαβαν οι δημοκρατικές κοινωνίες για προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ανθρώπου από αυθαίρετες κρατικές παρεμβάσεις.
Έκτοτε, ο εκσυγχρονισμός και εμπλουτισμός των νομικών κειμένων που έχουν ως στόχο τη διασφάλιση και απόλαυση των δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις, από όλους τους ανθρώπους, υπήρξε αδιαμφισβήτητα σημαντικός, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας ένα ευρύ θεσμικό πλαίσιο, ως εργαλείο για τη διεκδίκηση των βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Είναι όμως τελικά αυτό αρκετό;
Οι προκλήσεις, παραμένουν, η ανάγκη για συνεχή επαγρύπνηση στον τομέα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γίνεται όλο και εντονότερη και η ένωση δυνάμεων αποτελεί μονόδρομο για τον σεβασμό και την αναγνώριση τους.
Τι και αν υπάρχουν δεσμευτικά πια κείμενα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν αυτά δεν είναι δυνατά από μόνα τους να αποτρέψουν τις παραβιάσεις που γίνονται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Συνάνθρωποί μας εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις, περιθωριοποίηση ή και εκμετάλλευση, ενώ οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες και οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις ή συνθήκες δίωξης που αναγκάζουν τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις χώρες καταγωγής τους, αντανακλούν την αποτυχία μας ως παγκόσμιοι πολίτες στη διαφύλαξη της αποτελεσματικής απόλαυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αδιακρίτως, και ιδιαίτερα στις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.
Οι σκοτεινοί δρόμοι του πολέμου συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν , οι σειρήνες συνεχίζουν να απειλούν, άλλοτε για να διεγείρουν μνήμες κι άλλοτε για να θέσουν σε εγρήγορση πρόσωπα μπροστά στο επαπειλούμενο κίνδυνο.
74 χρόνια μετά την Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ως αναγκαίο μέσο διαφύλαξης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απέναντι στην παράνοια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, γίνεται σήμερα η θύμησή της πιο επίκαιρη από ποτέ.
Ένοπλες συρράξεις, βασανιστήρια, αιχμάλωτοι πολέμου, βιασμοί, ξεριζωμός απελπισία… Η ανθρωπότητα δοκιμάζει και πάλι τις αντοχές της και δη τις ψυχικές.
Ως θεσμός Ombudsman, και ΝHRI (Εθνική Αρχή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) ως θεματοφύλακες του κράτους δικαίου και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχουμε καθοριστικό ρόλο στον εντοπισμό ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού και τη στήριξη τους.
Έχουμε ρόλο να γίνουμε η φωνή και η κραυγή τους, και ειδικότερα φέτος με την πρόσφατη επαναξιολόγηση του Επιτρόπου Διοικήσεως και Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από την αρμόδια Υποεπιτροπή ΟΗΕ ως NHRI, απονέμοντας το καθεστώς (status) Α για πρώτη φορά, ο ρόλος μας αυτός γίνεται εντονότερος και η ευθύνη μας μεγαλύτερη!
Δίπλα στον κάθε πολίτη, στον κάθε διοικούμενο, στον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, καταγωγής, δίπλα σε κάθε απεγνωσμένο βλέμμα, πάντοτε στην πρώτη γραμμή της προστασίας τους και στην καλλιέργεια κουλτούρας σεβασμού τους.
